Temat: Kompleksy przez dzieciństwo

Cześć, może takich tematów jest wiele i może nie powinnam tutaj o tym pisać, ale liczę jednak na chociaż odrobinę pomocy i zrozumienia. Opiszę Wam trochę moją sytuację. Mieszkam z rodzicami i rodzeństwem. Z rodzeństwem nie mamy dobrego kontaktu z rodzicami, powód ? Ojciec wyżywał się na Nas w dzieciństwie.. Nie znęcał się, żeby było jasne. Zawsze wszystko miałam, a nawet jeśli klepaliśmy biedę to nigdy nie zabrakło Nam na chleb. Rodzice nie interesowali się Nami, nigdy z Nami nie rozmawiali, ale myślałam, że to jest normalne i w każdym domu. Mój ojciec jest generalnie nerwowym człowiekiem. Jestem najmłodsza z rodzeństwa i pomimo, że też mnie ojciec lał to nie obrywałam tak bardzo jak moje rodzeństwo, przez co tylko słyszałam 'ty masz najlepiej nie, nie wiesz jak to jest'. Bardzo mnie to bolało bo modliłam się, żeby dostać od ojca, żeby rodzeństwo w końcu mnie zaakceptowało, ale i tak byłam gorsza. Nie pamiętam spokojnych świąt, sylwestra czy wyjazdów rodzinnych. Pamiętam, że mój ojciec uderzył moją mamę raz i wtedy wstawił się mój brat za co dostał oczywiście plastikowa rurką. Mój ojciec wielokrotnie rzucał się na Niego nawet w wieku 22 lat. W dzieciństwie mówił, że odda Nas do domu dziecka bo jesteśmy głąbami. W podstawówce uczyłam się bardzo dobrze bez żadnego wysiłku i gdy poszłam do gimnazjum dowiedziałam się, że mam niedoczynność tarczycy i moja koncentracja spadła poniżej 0, zapominam wszystkiego i to bardzo wpłynęło w takim wieku na moją psychikę bo nie dawałam sobie rady. Ojciec tego nie zrozumiał i pomimo, że ja uczyłam się do 2 w nocy, żeby mieć 3 to On uważał, że jestem leniwa. U mnie w domu zwraca się uwagę na figurę i mamę zawsze interesuje to co inni powiedzą, stąd ta presja. Ponadto moja siostra jest ode mnie 8 lat starsza i odkąd pamiętam to się odchudza i zawsze tylko słyszałam 'to jest tłuste, nie jedz' , a ja w podstawówce przez to miałam już zaburzenia spowodowane presją wyglądu. Chyba niedorzeczne jest, że dziecko w podstawówce zwraca uwagę na swoja figurę, a będąc w gimnazjum doszła do tego bulimia. Niedoczynność tarczycy = wzrost wagi i od tego czasu jestem tak bardzo zakompleksiona, że na plaże ostatnio ubrałam płaszcz. Wracając do ojca, czuję do Niego okropny wstręt i nie mogę tego zmienić. Mam 18 lat, a ostatnio nie chciałam jechać do babci bo miałam zaliczenie sprawdzianu to oberwałam 5 razy w twarz tak, ze się przewróciłam i krew mi się z nosa puściła.. Najgorsze jest to, że całą winę biorę na siebie. Nie wiem czy u Was też tak było? Jestem w kompletnej desperacji.. Ostatni rok to dla mnie katorga, odcinam się od ludzi, cały czas się stresuję, płaczę, nienawidzę siebie bardzo, miałam już myśli samobójcze, ręce mi się trzęsą, nie pamiętam kiedy się uśmiechałam, mam ogromne kompleksy, a nerwy zajadam i nie mam żadnej motywacji do odchudzania i życia.. Niektóre z Was pomyślą 'nastolatka z głupimi problemami' ale piszę dlatego, żeby się właśnie dowiedzieć czy nie przesadzam.. Co na ten temat uważacie? Czy naprawdę przesadzam ?