Temat: Ślub, zaręczyny - życzliwi.

Powiedz, ze są niepoważni skoro twierdzą, ze macie wydawać bezsensownie kasę "by ludzie nie gadali"

Znam... Jestem z bardzo wierzącej rodziny i też miałabym problemy, chcąc zamieszkać z moim bez ślubu. Jednak wiadomo - co komu do tego! Zwłaszcza, że ani my, ani Wy nie jesteśmy jakimiś szczylami z gimnazjum Ostatnio ciągle się powtarzam (akurat nadarzają się takie okazje jedna za drugą), że najłatwiej jest komuś życie układać. Ja obecnie jestem na etapie "każdy wyprysk czy zachcianka oznaczae ciążę" A jestem na tym punkcie wybitnie przeczulona. Jak chodziliśmy ze sobą, to wiecznie "tylko ostrożnie tam... tylko grzecznie... to może ja/my oczymś nie wiemy."....A raz to nawet przyszła teściowa "przyznaj się!"-czaicie...? AAAAAAAAAAAAA. Teraz mam problemy zdrowotne i nie ma opcji póki co, żebym zaszła w ciążę i nagle zmiana tonu "OOO!!!! to może coś się dzieje!!! Zmęczona...? Hmmm... no to może jednak coś tam...? Wypryski...? może o czymś jeszcze nie wiemy....?". Teraz to się srajcie jak nie mogę. Przepraszam, że tak zeszłam z tematu trochę, ale też mnie rozpieprza momentami.

Ale się zdenerwowałam.

Jeśli o moich rodziców chodzi, to bezgranicznie mi ufają, mam z nimi wspaniały kontakt i jak zaczęły się moje problemy zdrowotne i zaczęłam do ginekologa z narzeczonym jeździć, to raz jedyny, gdy powiedziałam mamie, że zanikł mi okres, to zapytała 'czy to nie czasem...?', powiedziałam, że nie i koniec tematu, zresztą mówiłam obydwojgu po każdej wizycie co tam, jak tam, bo się martili, wiadomo. Zresztą w każdej sprawie mogę na moich liczyć, a sami zawsze powtarzają, że jak MY chcemy, o co by nie chodziło. Natomiast teściowa zrobiła mi całe przesłuchanie. . . Teraz też, mama nigdy nic nie sugeruje, nie podpytuje, wie, że jeśli będę w ciąży to będą jednymi z pierwszych, którzy się dowiedzą... Czego znowu nie mogę o teściowej powiedzieć...;/ 

Zaproponuj, żeby Wam sfinansowali ten ślub. Wszyscy umilkną w trymiga. Polecam

lepiej po prostu zacznij to olewać, bo nigdy im nie dogodzisz jak się zaręczycie to będzie gadanie a kiedy ślub, jak weźmiecie ślub to będzie gadanie a kiedy dzieci, jak będzie jedno dziecko to będzie gadanie kiedy drugie. i tak do śmierci ciągle tylko pytania i pytania o wasze życie;)

U mnie to strasznie na przekór wyszło, może nawet trochę niesympatycznie ich załatwiliśmy, ale nie żałuję. Nie zależało nam na ślubie, mieszkaliśmy ze sobą już od kilku lat, byliśmy samodzielni. Z perspektywy czasu widzę, że miałam rację - ślub nie zmienił nic poza moim nazwiskiem ;]
Mulali nas strasznie. Nam się nie chciało robić szopki. M. jest ateistą, ślub kościelny byłby szczytem hipokryzji z mojej strony. No i fakt faktem nigdy o takiej ceremonii nie marzyłam. No i świadomość, że muszę zrobić imprezę dla kilkudziesięciu osób, których w większości nie znam, albo nie lubię.

W wielkim skrócie: wracając z wesela kumpeli spytałam (parodiując jedną z ciotek): "no, a Ty kiedy się w końcu ze mną ożenisz?" Na co mój mężczyzna, jak najbardziej poważnie: "Jestem zaszczycony Twoimi oświadczynami. Z wielką radością zostanę Twoim mężem"
I śmiechem żartem następnego dnia poszliśmy do USC, po czym zaprosiliśmy najbliższą rodzinę na ślub i obiad w restauracji.
Chyba byli w większym szoku aż do samej uroczystości, bo nawet nie rzucali się za mocno, że to nie kościelny i bez wesela. Jest mi tylko trochę głupio, że nie poinformowałam dalszej rodziny o ślubie, ani nie zaprosiłam ich chociażby do urzędu. Ale wydawało mi się, że to może zostać odebrane na zasadzie: biorę ślub, na przyjecie cię nie zapraszam, ale przyjdź do urzędu, najlepiej z prezentem....

Cooki, następnym razem postrasz ich, że zrobisz tak, jak Twoja koleżanka z forum :D

małostkowi ludzie, nie mający własnego życia...