Temat: Związek osoby wierzącej z niewierzącą

Haha, ładnie to ujęłaś. :) Stąd też właśnie moje pytanie. Bo z jednej strony jak najbardziej podzielam zdanie, że jeśli ludzie potrafią się wzajemnie zaakceptować, to wszystko w związku gra, ale z drugiej strony bycie wierzącym lub niewierzącym zwykle wiąże się też z określonym spojrzeniem na świat.

ja myślę, że mija ich wiele rzeczy które mogliby robić razem. Nie oszukujmy się, wiara to też celebrowanie świąt, przestrzeganie różnych ograniczeń. Jeżeli ta druga strona się na to godzi to ok.

nie znałam takich przypadków, ale dogadajcie sie w sprawie dzieci przed slubem czy chcecie dla nich chrzest, komunie itp

Myślę, że to nie jest przeszkoda w tym, żeby być razem. Ale po jakimś czasie jedno z partnerów się podda drugiemu. To też zależy ile ta wiara dla tego wierzącego znaczy. Jeśli jest wierzący, a nie praktykujący, sprawa jest prosta, bo łatwo osiągnąć kompromis. Inaczej jest jak wiara znaczy dużo więcej, wtedy musicie oboje ustalić np jak obchodzicie święta, co ze ślubem, chrztem itp. I w tym wypadku zawsze jedna ze stron musi ulec. To może wywołać konflikt, ale nie musi, zależy od ludzi.

Jakie ograniczenia konkretnie masz na myśli? Pytam, bo może czegoś nie uwzględniam w tych swoich rozważaniach. ;)


Ja tu nie mówię konkretnie o sobie, tylko tak teoretycznie. ;)

nie no, szalejecie, co mi przeszkadza ze ktos wierzy? wiem, ze fanatyka bym nie zaakceptowala...

moj szwagier byl wierzący, spotkal dziewczyne jehową zakochal sie no i stalo sie. Ponoc przeszedl na jej ,,wyznanie'' 

Ja jestem wierzaca ale nie praktykujaca (za co juz nie raz zostalam potepiona) moj facet jest ateista.Dogadujemy sie jak najlepiej,nie ma miedzy nami zadnych przeszkod.Mysle ze to kwestia dojrzalosci no i uczucia.

Bardzo dużo zależy od osobowości ludzi tworzących taki związek. Od tolerancji lub jej braku, od poglądów na pewne sprawy. Bywają sytuacje, że po pewnym czasie w takich związkach zaczynają pojawiać się zgrzyty. Równie dobrze można sądzić, że w takim wypadku nie ma mowy o żadnej miłości, bo dla ludzi, którzy się kochają nie powinna być przeszkodą kwestia wiary.
Do tej pory zawsze trafiałam na osoby, które od kilku lat przechodziły poważny kryzys. Jedna z osób była niewierząca. Nigdy nie zmuszałam ich do chodzenia na mszę czy innych praktyk religijnych. Ostatnio tylko udało mi się obecnego partnera zabrać ze sobą do Kościoła. Po kilku latach sam doszedł do wniosku, że pójdzie. Myślę, że nie ma reguły, każdy jest inny i inaczej patrzy na życie. Ważne, żeby się jakoś dogadywać.

Ja jestem bardzo wierzącą protestantka i nie wyobrażam sobie żyć z kimś nie wierzącym. Dla mnie Bóg i Kościół jest najważniejszy na świecie więc życie z sobą która tego nie podziela, nie rozumie było by udręką. Nie mogłabym się z nim dzielić. Z resztą ta osoba nie pojmowała by czegos takiego ja grzech. Więc ciągle by zapewne grzeszyła a jako wierząca osoba bym tego nie chciała ani dla siebie ani dla dzieci więc ja nie wyobrażam sobie czegoś takiego.