Temat: Moja mama dobrowolnie doprowadza sie do autodestukcji.

Twoja mama jest dorosła i sama powinna zdawać sobie sprawę z konsekwencji swojej otyłości. Rozumiem fakt, że się o nią martwisz, ale Ty jesteś jej córką nie opiekunką. Możesz tylko powiedzieć, co w tej sytuacji czujesz, nieco bardziej drastycznie,np. "nie chcę, by moja mama nie doczekała swoich wnuków" 
Wydaje mi się, że to będzie lepszy sposób niż gotowanie dla całej rodziny (które w końcu jest bardzo męczące, a Ty w końcu też masz swoje życie!) lub ciąganie mamy po siłowniach czy spacerach.

Aha i taka uwaga dla tych z Was, które twierdzą, że 85 kg przy 160 to nie otyłość i przesadzamy z tym stwierdzeniem. 

Dzisiaj rano zmarła moja sąsiadka. Też miała ten problem, nie ruszała się, doprowadziła się do stanu krytycznego. Miała wrzody, które jej pękły na początku poprzez wymioty i biegunkę, ale nie tym razem. Pękły i dostały się do krwi. Wdało się zakażenie. Nerki przestały pracować, miała cholersterol dużo ponad normę, miażdżycę. Dzisiaj nad ranem próbowano ją reanimować (leżała w szpitalu), jednak bezskutecznie. Osierociła dwie córki a jej matka (babcia!) jeszcze żyje, ale niestety jest "leżąca" i już bardzo stara i wymaga opieki. A te córki mają po 13 i 20-kilka lat. 

Same widzicie. Z tym naprawdę nie ma żartów.

Do decyzji o odchudzaniu trzeba dojrzeć i ta osoba musi tego sama chcieć. Co możesz zrobić? Daj dobry przykład z super jedzonkiem dietetycznym i sportem.  

Jasne, ze nie ma zartow. Dlatego zdrowo sie odzywiam, chodze na silownie. Staram sie dbac o siebie i w ogole cieszyc sie kazda chwila. Tym bardziej, ze moj organizm, mimo tak wysokiej wagi - caly czas daje mi szanse - bo wyniki mam modelowe:-))) Ale chce zyc dlugo i zdrowo. Mam mala coreczke, a chcialabym kiedys moc pobrykac z Jej dziecmi:-) No, ale sama musialam do tego dojsc. Zadne "motywacje z zewnatrz" na mnie nie dzialay i nie dzialaja. Sama jestem dla siebie motywacja.

powiedz jej, że ją kochasz i że jakakolwiek nie będzie czy otyła czy chuda będziesz kochać ją tak samo i co najważniejsze, że jeśli postanowi walczyć z nadwagą to jej pomożesz, że zrobicie to razem

I wlasnie tego sie boje, ze doprowadzi sie do takiego stanu, ze potem juz nie bedzie odwrotu... Czasami chce mi sie siasc i plakac.

Twoj wykladowca nie ma racji- nie jestesmy tylko i wylacznie produktem wychowania naszych rodzicow, nie ma co dramatyzowac. Druga rzecz- nie kazdy otyly zapada na choroby, ktorymi nas straszy Swiatowa Organizacja Zdrowia. Trzecia- zadne naciski, terapie szokowe,itd. nie zadzialaja na twoja mame, jezeli ona sama nie czuje potrzeby zeby schudnac. Kazdy ma prawo robic ze swoim zdrowiem co mu sie podoba, a ty nie jestes odpowiedzialna w zadnym stopniu za zdrowie swojej mamy, wiec daj sobie spokoj.

Też uważam, że podejmujesz walkę z wiatrakami. Jeśli sposób gotowania Ci nie odpowiada, gotuj sama. Moja mama też bardzo chce schudnąć. Nie przeszkadza Jej to gotować tłusto i kupować mnóstwo słodyczy do domu ("ja Ci nie każę jeść"). Chce ćwiczyć - prawie siłą i groźbą zaciągnęłam Ją na aquaaerobik. Sama chciała iść, specjalnie pojechałam nas zapisać, po czym wycięłam mi numer ze stwierdzeniem, że nie pójdzie. Nacisk całej rodziny sprawił, że poszła... 1 raz. Od tego czasu cisza i zawsze ma wymówkę, dlaczego kupiła do pracy drożdżówki, dlaczego nie pójdzie ćwiczyć.
Jak się nie chce, to siłą nikogo nie przekonasz do odchudzania.