Temat: Rozwód

MusicDi napisał(a):

Nie chodzi o to, że nic dziwnego. Usiedliście i porozmawialiście? Nie szkoda Ci wspólnego czasu, wszystkiego? Może nie znam całej sytuacji, ale widać, że żal Ci tego. Robi Ci się smutno, chyba nie bez powodu?

Galijka napisał(a):

karwaja napisał(a):

rozumiem, że martwisz się o mamę i jest ci ciężko, ale w opisanej sytuacji zachowałaś się... słabo. jakby na to nie patrzeć, mąż jednak miał trochę racji. no i w jakimś sensie choroba twojej matki to także jego sprawa.

uważasz, że ma racje? wprawdzie nie ma to wpływu na nasze obecne relacje ale czy jego zachowanie jest usprawiedliwione? zero zainteresowania, zero troski?już nic nie wiem, moja siostra mówi, że mu się nie dziwi a ja tego nie rozumiem... chyba jednak to ja jestem jakaś nienormalna

karwaja napisał(a):

Galijka napisał(a):

karwaja napisał(a):

rozumiem, że martwisz się o mamę i jest ci ciężko, ale w opisanej sytuacji zachowałaś się... słabo. jakby na to nie patrzeć, mąż jednak miał trochę racji. no i w jakimś sensie choroba twojej matki to także jego sprawa.

uważasz, że ma racje? wprawdzie nie ma to wpływu na nasze obecne relacje ale czy jego zachowanie jest usprawiedliwione? zero zainteresowania, zero troski?już nic nie wiem, moja siostra mówi, że mu się nie dziwi a ja tego nie rozumiem... chyba jednak to ja jestem jakaś nienormalna

tak, myślę, że miał rację. najbliższa rodzina powinna wiedzieć o tak poważnej chorobie mamy. co by było gdyby zasłabła i nikt nie wiedziałby o nowotworze i potraktował to jako błahostkę? ty podeszłaś do prośby mamy bardzo emocjonalnie i to jest zrozumiałe. może w tym całym stresie po prostu źle odczytałaś jego intencje. jestem przekonana, że chciał dobrze i miał na uwadze dobro i bezpieczeństwo twojej mamy.

Galijka napisał(a):

ja wiem, że miał rację ale powinien też zrozumieć mnie... mama chciała sama poinformować moje rodzeństwo i ja to rozumiem... poza tym sytuacja miała miejsce trzy miesiące temu, teraz mama jest po bardzo inwazyjnej operacji, codziennie robię jej zastrzyki, myję ją (bo sama nie jest w stanie), opiekuję się nią jak mogę a jego nie ma obok mnie... tak jak napisałam wcześniej, nie ważne jakbyśmy byli skłóceni, nie wyobrażam sobie zostawić go samemu sobie w takiej sytuacji...dodam, że jak mamie goliłam głowę maszynką (świetna sprawa, polecam, fajne uczucie), kupowałam perukę itd. też się do mnie nie odzywał

Galijka napisał(a):

Nie chcę się tu skarżyć, żalić... Każdy ma swoje podejście... Zaczęło się od tego, że dowiedziałam się, że moja mama ma zaawansowanego raka (III stadium, praktycznie nieoperacyjnie ale jednak operacja się odbyła). I o to poszło... Mama prosiła, żebym nie mówiła rodzeństwu, że sama chce ich o tym poinformować. O to się pokłóciliśmy, stwierdził, że nie daj boże coś się stanie to powinni wiedzieć, ja wierzyłam, że nic się nie stanie, wyjdzie ze szpitala, poinformuje ich (jej decyzja) i itd... Wtedy powiedziałam, że to nie jego sprawa i żeby się nie wtrącał... Dodam, że nie przepada za moją mamą... Rozumiem, że zachowałam się nie fajnie ale... od tego czasu nie rozmawiamy (i nie mieszkamy razem)... Nie wiem czy to ja jestem jakaś nienormalna ale nieważne jakbym była zła na niego, nie rozumiem jak można całkowicie olać zdrowie najbliższej osoby :(Niby nie powód ale to była kumulacja wszystkiego :(Chaotycznie opisane ale taki mam dzisiaj dzień :(