Temat: jak jest u Was?

nie wiem czy potrafię, czy chcę

A to sorry, tego nikt juz w Tobie nie zmieni..

Ja swojego K. kocham ponad zycie i gdyby cos sie dzialo,stanelabym na glowie,aby bylo lepiej. Nawet jesli mialabym jechac na 10 kawach dziennie. Bo wiem,ze mi sie to zwroci z nawiozka w formie milosci,czulosci, oddania.

 

Musialabys miec moj charakter,wtedy uratowalabys malzenstwo,a tak nie wroze Wam swietlanej przyszlosci...

 

Swoja droga dla mnie to strasznie egosityczne. Nie masz sily, nie potrafisz.... A myslisz o dziecku? Byc moze z Twojego lenistwa bedzie dorastalo w rozbitej rodzinie, tydzien u mamy ,tydzien u taty. Bo mamusi sie nie chcialo ratowac malzenstwa i rodziny...

 

KTOS MUSI ZROBIC PIERWSZY KROK

FammeFatale22 

> Jak mi ktoś powiedział "Trzeba trzymac zycie za
> ryja i walic prosto po mordzie a za kazde
> niepowodzenie obwiniac tylko siebie" mi to
> pomogło... Zacznij od siebie.

 

ale ja obwiniam siebie i przede wszystkim siebie ale nic to nie daje, tkwię w tym coraz głębiej i jest jeszcze gorzej

to było kiedyś, teraz już tego nie czuję. wiele razy próbowałam się przełamać i było lepiej na chwilę. gdzieś we mnie siedzą jakieś zadry o to że to tylko ja zajmuję się dzieckiem, że ja musiałam coś poświęcić...

My za Ciebie z mezem nie porozmawiamy..

 

Za mnie tez nikt z moim nie rozmawia.

Wybacz,ale dla mnie jestes straszna egositka i na dana chwile liczy sie tylko Twoje szczescie.....

 

Przeciez to dziecko samo sie nie zrobilo. Chcieliscie go,a teraz placzesz,ze musialaa sie poswiecic.... A nie myslalas o tym wczesniej? To chyba wiadome,ze ktores  rodzicow musi sie zajac wychowaniem dziecka,a drugie utrzymaniem domu i rodziny......

 

Trzeba bylo powiedziec mezowi,ze Ty sie nie bedziesz poswiecac i marnowac zycia w 4 scianach z dzioeckiem,tylko niech on to zrobi,a Ty bedziesz od rana do nocy pracowala i wykonywala wszystkie czynnosci,ktore on wykonuje po za praca i juz.

FammeFatale22 popieram.
Ja też jestem w takiej sytuacji. Tylko że jesteśmy młodym małżeństwem. Dopiero nam stuknęła pierwsza rocznica. Nigdy nie mieliśmy takich problemów. Tak jak pisze Famme mój mąż pracuje ciężko od świtu do nocy żeby utrzymać rodzinę. Jednak zawsze jak przyjdzie jemy razem obiado-kolację albo chociaż mu towarzyszę, rozmawiamy jak minął dzień i w ogóle. Jest fajnie. Jestem mile zaskoczona. 2 miesiące temu urodziła nam się córeczka. Mąż wstaje w nocy do małej (pomimo że ja tego nie chcę bo i tak się nie wysypia a strasznie mało śpi).
Nie mam do niego pretensji o to że tylko i wyłącznie ja zajmuję się dzieckiem.

Wydaje mi się że to Ty nie jesteś pogodzona z sytuacją . Co z uczuciem jakim darzysz/darzyłaś męża ?

U nas też nie zawsze było zawsze kolorowo. Jak byłam w ciąży mieliśmy remont w domu. Bez przerwy czepiałam się męża że to nie jest zrobione,że syf w domu, że długo się ciągnie, że nie jest idealnie.
Szkoda mi go trochę bo nie miał ze mną lekko. Miałam pretensje o wszystko. Na szczęście w porę się opamiętałam. Zrozumiałam że jak ma być idealnie jak trwa remont, że mąż nie ma czasu ... przeprosiłam. Winą były hormony. Chciałam ze wszystkim zdążyć przed narodzinami dziecka...