Temat: Mój apel

Karolka_83 napisał(a):

kuhfrcisehrfuu3377876 napisał(a):

Naprawdę pierwsze o czym pomyślałaś zaraz po śmierci brata to dzielenie się tym na vitalii?

Naprawdę pierwsze o czym pomyślałaś po przeczytaniu tego posta było dojeb...nie jej jeszcze bardziej? Ja pierdziele....Autorko - przykro mi z powodu Twojego brata i całej tej sytuacji. Faktycznie wszyscy skupiają się na samym koronawirusie i zapomina się o całej reszcie, czyli ludziach samych w szpitalach, kobietach w ciąży bez dostępu do lekarza i usg, kobietach po porodzie bez pomocy rodziny, męża, bo zakaz odwiedzin, odwołanych operacjach, pogrzebach bez rodziny, odwołanych weselach. Miejmy nadzieję, ze w końcu się skończy ten chaos i wszystko względnie wróci do normy lub jakiejś jej namiastki.

staram_sie napisał(a):

Rozumiem o czym piszesz bo w tym momencie bardzo mi bliska osoba jest także w szpitalu, po bardzo poważnej operacji i ciągle są komplikacje. Informację mamy co kilka godzin, w normalnej sytuacji to ktoś z nas cały czas tam był... A tak każdy siedzi u siebie, nawet nie możemy być razem z i się wspierać tylko cały czas na telefonach... a to co się czuje jak przez kilka godzin nie możemy dodzwonić się do szpitala... Pomiędzy szukam sobie zajęcia, byleby czymś się zająć! Nawet jeśli to jest Vitalia. Pracować nie jestem w stanie, szukam zajęć które pozwolą choć na chwilę nie myśleć o tym co najgorsze, zająć się czymkolwiek innym byleby wyłączyć swoje myślenie. Byleby przetrwać do kolejnego telefonu.Dlatego tym bardziej tak mnie irytowały tematy, w których największym problemem było że ktoś nie może iść na wino z koleżanką.

awokdas napisał(a):

staram_sie napisał(a):

Rozumiem o czym piszesz bo w tym momencie bardzo mi bliska osoba jest także w szpitalu, po bardzo poważnej operacji i ciągle są komplikacje. Informację mamy co kilka godzin, w normalnej sytuacji to ktoś z nas cały czas tam był... A tak każdy siedzi u siebie, nawet nie możemy być razem z i się wspierać tylko cały czas na telefonach... a to co się czuje jak przez kilka godzin nie możemy dodzwonić się do szpitala... Pomiędzy szukam sobie zajęcia, byleby czymś się zająć! Nawet jeśli to jest Vitalia. Pracować nie jestem w stanie, szukam zajęć które pozwolą choć na chwilę nie myśleć o tym co najgorsze, zająć się czymkolwiek innym byleby wyłączyć swoje myślenie. Byleby przetrwać do kolejnego telefonu.Dlatego tym bardziej tak mnie irytowały tematy, w których największym problemem było że ktoś nie może iść na wino z koleżanką.

 Te osoby myślę najbardziej przewartosciuja swoje zycie, jesli będzie jeszcze gorzej. Osoby starsze wiedza co to np godzina policyjna i brak towaru na polkach.. mlodzi sa/byli odrealnieni.. 

Askadasunaa napisał(a):

awokdas napisał(a):

staram_sie napisał(a):

Rozumiem o czym piszesz bo w tym momencie bardzo mi bliska osoba jest także w szpitalu, po bardzo poważnej operacji i ciągle są komplikacje. Informację mamy co kilka godzin, w normalnej sytuacji to ktoś z nas cały czas tam był... A tak każdy siedzi u siebie, nawet nie możemy być razem z i się wspierać tylko cały czas na telefonach... a to co się czuje jak przez kilka godzin nie możemy dodzwonić się do szpitala... Pomiędzy szukam sobie zajęcia, byleby czymś się zająć! Nawet jeśli to jest Vitalia. Pracować nie jestem w stanie, szukam zajęć które pozwolą choć na chwilę nie myśleć o tym co najgorsze, zająć się czymkolwiek innym byleby wyłączyć swoje myślenie. Byleby przetrwać do kolejnego telefonu.Dlatego tym bardziej tak mnie irytowały tematy, w których największym problemem było że ktoś nie może iść na wino z koleżanką.

 Te osoby myślę najbardziej przewartosciuja swoje zycie, jesli będzie jeszcze gorzej. Osoby starsze wiedza co to np godzina policyjna i brak towaru na polkach.. mlodzi sa/byli odrealnieni.. 

A mnie najbardziej irytuje nadawanie wagi problemom. Jeden ma chore dziecko, inny raka, a ktoś inny cierpi, bo nie może iść na wino z koleżanką. Każdy ma swoje własne problemy i nie ma sensu ich porównywać do innych problemów.