Temat: czy za klapsa mozna stracic prawa rodzicielskie?

konsultacja z adwokatem- absolutnie zadnych konsekwencji nie ma, nawet sprawy w sadzie na tej podtsawie nie mozna zlozyc. mnie to lata, bo nie bylam swiadkiem zdarzenia i nie moje dziecko. stad tez, to nie jest temat na rozmowe przy kawie w pracy. poza tym mamy wspolnych znajomych. 

jezeli klapsy beda regularne, to faktycznie mozna wszczac sledztwo i wniesc sprawe do sadu.

zdarzenie mialo miejsce podnad tydzien temu. nie byl tylko klaps, ale tez dluga rozmowa wyjasniajaca co i dlaczego.

bardzo obserwowalam  dziecko po tej akcji. jak sie zachowuje w poblizu ojca, jak reaguje na jego glos. i nic niepokojacego nie zauwazylam. normalne, wesole dziecko. w lepszej formie niz zazwyczaj. bez marudzenia, ale tez sa pewne zmiany, ktore ja "przegadalam". myje sie jak chce i zje przy stole ile chce. 

dzis sama ze mna zostaje. zobaczymy co z tego bedzie, wlasnie czekam na nia. 

w miedzyczasie duzo czytalam o opiece naprzejmiennej. to nie jest dobre rozwiazanie dla malych dzieci. jednak temat nie do ruszenia bez sprawy sadowej i ustalenia alimentow. 

I co, pomogło? Ach te klapsy, jaki to uniwersalny "środek wychowawczy"... 

wlasnie pomoglo, efekt sie utrzymuje kolejny dzien:)  chociaz na przyszlosc inne metody maja byc zastosowane. moze akurat na to dziecko zadzialalo i obudzilo.  nie raz slyszala, ze za takie zachowanie dostanie klapsa. w koncu przekonala sie, ze to nie sa slowa rzucane na wiatr.

Czyli spelnienie obietnic, jakie to urocze.

Aż przykro czytać. Autorko nie masz pojęcia o tym, że nie, nie pomogło. Tak Wam się może wydawać na chwilę, ale po latach to traktowanie odbije wam się czkawką. Wiem, bo sama w dzieciństwie dostawałam. Nie jeden raz. Ale u was tez sie na jednym nie skonczy jesli sie nie opamietacie w pore, bo jak bedziecie widziec "efekty" to bedziecie używac tych samych środków, bedzie wam sie wydawac, ze tylko to dziala.

nigdy na zadne dziecko nie podnoslam reki ani glosu. nie moje dziecko, nie jestem od karania.

a pochodze z domu gdzie uzywalo sie pasa za przewinienia. nigdy nie byla to sadystyczna przemoc czy wyzywanie sie za swoje niepowodzenia. ani ja ani brat nie mamy za to zalu. brat czesciej dostawal lanie. lanie, nie klapsa. chyba mial jakos 25lat jak sam wyszedl z propozycja, ze w razie choroby ktoregos z rodzicow razem bedziemy finansowac pielegniarke czy inna pomoc (nie mieszkamy w Polsce). razem tez kupilismy mamie uzywany samochod(o co nie prosila ani nie oczekiwala). a na start w doroslosc dostalismy mozliwosc ksztalcenia sie, zadnego domu, dzialki czy kasy. a jednak ma szacunek do rodzicow, regularnie dzwoni i kiedy moze odwiedza. ciekawe czy bezstresowo wychowane dziecko kiedykolwiek pomysli o starzejacym sie rodzicu.

ja mysle, ze dziewczynka troche sie obudzila. i wreszcie wysluchala co tata ma do powiedzenia. czasami widze jak ona sie wylacza podczas tlumaczen. mysle, ze nastepnym razem wystarczy sie odwolac do sytuacji, przypomniec jej, ze sa pewne granice i jak to sie moze skonczyc.

duzo o tym rozmawialismy. nastepnym razem inne rozwiazania maja byc zastosowane.  chociaz od tamtego dnia nie trzeba sie produkowac po 5 razy z kazdym prostym poleceniem.

bylam z nia po tym zdarzeniu i zadnych niepokojacych objawow nie zauwazylam. ona nie potrafi udawac. jak miala zly dzien w szkole, to od razu widac.

czas pokaze jak to dalej sie potoczy.

Jeśli to był tylko klaps to na długo tego strachu nie wystarczy. Co potem? Troszkę mocniej żeby dłużej zapamiętała?

Wychowywanie przez strach przed przemocą fizyczną nie jest dobrą metodą. Jeśli ojciec zapomniał się w emocjach to na pewno nie powinien tego zdarzenia przypominać dziecku. Stało się i się nie odstanie, ale trzeba sobie zdawać sprawę z porażki emocjonalnej ojca i wyciągnąć wnioski na przyszłość. To zdarzenie powinno być przestrogą dla ojca a nie dla córki. 

Dziecko, jak każdy człowiek, wyciąga wnioski z konsekwencji własnych decyzji. Dorosłego człowieka nikt nie bije a jeśli postąpi niewłaściwie to potem zbiera żniwo, "życie go bije". Jedyna rozsądna metoda to system kar i nagród, przy czym lepszą metodą jest nagradzanie. Lepiej powiedzieć dziecku, że w nagrodę za pomoc w sprzątaniu pójdzie do cyrku,  niż ukarać go za bałagan odmawiając pójścia do cyrku. Niby to samo a jakże inaczej brzmi. 

Dziewięcioletnia dziewczynka to jeszcze dziecko. Nikt nie lubi być sam wiec stara się zwracać na siebie uwagę, nikt nie lubi obowiązków więc każdy stara się od nich wymigać. Dzieci i dorośli. Wychowywania dziecka to niejednokrotnie orka na ugorze, mało kto lubi i chce to robić, a już najmniej ojcowie. W normalnej rodzinie najczęściej tym "przywilejem" obdarza się mamusię a tatusiowe mniej lub bardziej "pomagają". U Was sytuacja jest trochę nietypowa bo mamusi nie ma w domu a dzieckiem ktoś się zająć musi, a przynajmniej powinien. Wierzę, że starasz się zajmować dziewczynką, lubisz ją i organizujesz zabawy - to na pewno kosztuje Cię sporo wysiłku, na który nie zawsze masz czas i  ochotę. No ale tak to już w życiu bywa - dzieci albo są albo ich nie ma. Gdy są wnoszą w dom nie tylko kłopoty, ale też wiele miłości, zabawy, rozrywki i energii. Bez nich dom często bywa cichy i monotonny :)

dziekuje Anne za komentarz.

wlasnie uwazam, ze dzieci sa strasznie nudne, malo kreatywne i to ja sie musze nagimnastykowac, zeby wlasnie nie bylo nudno. a nie chce sadzac jej przed bajkami czy z telefonem. 

jeszcze kilka miesiecy temu jak sama np. gotowalam czy robilam jakies porzadki lubilam posluchac programow na yt - tematyka samorozwojowa lub cos o zwiazkach, dzieciach. jak jestem sama chce miec cisze. jak jest dziecko - to leci radio lub muzyka z yt i do tego rozmowa albo jak jej popdasuje temat, to sama nawija.

jak mozna nie lubic ciszy w domu? :)

Dzieci są kreatywne dopóki ich nie zniechęcimy ciągłymi ograniczeniami :)

Poprzedni tydzień spędziłam na Pol'and'Rock Festiwal ( dawniej przystanek Woodstock). Obok nas w poniedziałek po południu rozbiły się trzy rodzinki z małymi dziećmi, a wyjeżdżaliśmy wszyscy w niedzielę rano, więc miałam okazję przyjrzeć się siódemce dzieci od 4 do 10 lat w warunkach polowych, czytaj brak zabawek i całego majdanu jakim w domu otaczamy potomstwo. Rodziny się znały a nas "przyjęły do bandy" więc spędzaliśmy wspólnie ranki i wieczory. Dzieci miały do dyspozycji dwie gry planszowe, talię 52 kart i podstawowe sprzęty typu stolik, krzesełko czy mata do spania. Spodziewałam się częstego marudzenia i wołania rodziców a tymczasem dzieciaki doskonale się organizowały i nigdy nie nudziły w czasie pobytu na obozowisku. Rzecz w tym, że dzieci nie zawsze chcą używać przedmiotów zgodnie z ich przeznaczeniem. Sama kilka razy ugryzłam się w język bo już, już, miałam je upomnieć ze coś się zniszczy, ale na szczęście się powstrzymałam. Za to rodzice spokojnie spoglądali na ich zabawę i nie starali się niepotrzebnie przeszkadzać. Przez tydzień nic się nie zniszczyło, nic się nie zgubiło, a dzieciaki cały czas były wesołe i szczęśliwe.

Wspaniale, że nie chcesz jej sadzać przed bajkami czy telefonem, za to możesz ją sadzać od czasu do czasu z książką. Gdy mój syn był malutki uwielbiał gdy mu czytałam, a potem, od 5 roku życia siedział z książką na dywanie i czytał sam. Kubuś Puchatek, Miś Uszatek, Akademia Pana Kleksa, książki Juliusza Verne, Tomki Szklarskiego i tak  to trwa aż do dzisiaj.

Ty masz farta, że partner ma córeczkę. Nie musiałaś chodzić w ciąży i znosić przykrości tego okresu, rodzić, nie spać po nocach  ani przezywać strachu o noworodka, i w ogóle ominął Cię ten najtrudniejszy okres gdy dziecko jest maleńkie. Za 3 lata to będzie mała panienka. Jak dobrze rozegrasz współżycie w domu możesz mieć młodą kobietkę do pomocy i towarzystwa w kobiecych obowiązkach. Fajnie jest mieć córkę z którą maluje się pazurki, planuje co upichcimy na święta, razem gotuje a potem łazi po sklepach. Teraz jest czas byś załapała z nią kontakt a wspólne wykonywanie prac domowych zacieśniło więź. Wychowywanie dziecka jest jak pakowanie walizki - jak nie włożysz to potem nie wyjmiesz. Jeśli nauczycie się razem wykonywać domowe obowiązki, miło spędzać czas, gawędzić i bawić to po latach będziesz mieć wspaniałą młodą dziewczynę bliską jak własną córkę.