Temat: Po ślubie wszystko się psuje?

No ja też tak uważam. Brałam ślub w tym roku i niewiele się zmieniło. Może jest nawet fajniej :)

Dlatego mnie to tak bardzo zastanawia. Teraz już na własnej skórze udowadniam, że to totalna bzdura (wcześniej też tak uważałam ale i tak przegrywałam w argumentacji bo skąd mogę wiedzieć).
Słyszałam to od 3 swoich koleżanek, i jedna znajoma (ta co woli zostać narzeczoną) słyszała to od kolejnej pary nie mającej z moimi koleżankami nic wspólnego.

Jeśli to świeże małżeństwa to może opadło z nich napięcie i stres związany z wielomiesięcznymi przygotowaniami do ślubu i tak odreagowują? Albo mają zakodowany w głowie obraz ślubu rodem z komedii romantycznych, magiczny i sprawiający że odtąd związek to sielanka i w ogóle, żyli długo i szczęśliwie  A tu nagle okazuje się że nic się nie zmieniło i jest tak jak zawsze.

E tam. Teoria jakaś wydumana i kompletnie nie wiem po cholerkę się nad tym zastanawiać. Bzdura. 

Myślę, że to wynika z wyolbrzymionych oczekiwań. Faceci przed ślubem liczą na to że ona się nie zmieni, a kobiety przeciwnie - że on się zmieni. 

Haha, trafne :D Kiedyś gdzieś słyszałam, że facet najbardziej boi się tego, że kobieta po ślubie przytyje i zetnie włosy na krótko ;)

Albo na odwrot

Nie jestem jeszcze po ślubie, ale słyszałam, że rutyna potrafi zabijać nawet najbardziej obiecujące związki. Kobiety też często po urodzeniu dziecka przestają o siebie dbać, co też może odstręczać facetów. Ale i na odwrót - faceci też potrafią pokazać swoje drugie, gorsze oblicze, paradując w obwisłym dresie przed tv z kuflem piwa w ręku i wymagając od swej żony niewiadomo czego...

Wychodząc za mąż/ żeniąc się trzeba mieć świadomość, że o związek trzeba dbać na każdym etapie jego trwania. Dużo osób wychodzi z założenia, że ,,zdobyłem samicę czy samca" i dalej samo się ułoży. A guzik, nie ułoży. Trzeba umieć dostrzec kiedy partner czy partnerka ma gorszy dzień, odciążyć go, robić małe niespodzianki, zaskakiwać i przede wszystkim dbać o siebie. Małżeństwo nie jest niewolnictwem a służbą drugiemu człowiekowi z którego zarówno żona jak i mąż mają czerpać wsparcie.

Moim zdaniem to ciągle funkcjonuje taki "krąg życia" i "podział obowiązków". Kobieta robi zakupy, pranie, gotuje, zmywa, odkurza, tańczy z mopem, wychowuje dzieci, zaprowadza, odprowadza, wstaje w nocy, siedzi przy łóżku jak chore, zrywa się w niedzielę o świcie, bo jego matka przyjedzie to trzeba wstawiać rosół i tłuc schabowe. On bierze na swoje barki ten straszliwy ciężar jakim jest zmiana opon z letnich na.zimowe, albo odwrotnie i przybicie półek w przedpokoju, które zajmuje mu jedyne dwa lata. O dzieci dba, przecież wie że Helenka jest już w czwartek klasie (albo w szóstej), a Antoś ma urodziny jakoś w maju, bo zawsze mu żona każe z tej okazji grilla rozpalić. Potem Helenka jest Heleną, Antoś Antonim i powielają schamt. On jest mamisynkiem i leniem, czas spędza w swoim świecie, o rodzinę dba na tej zasadzie, że chodzi do pracy i kupi dzieciom batony jak idzie po piwo. Ona ma poczucie, że musi to wszystko ogarnąć, bo przecież matka jakiś dawała radę, nic to że pada na twarz, a dzieci nie idzie położyć spać, bo on je naszprycował cukrem. Ona jest sfrustrowana, bo przed ślubem coś tam jednak pomagał w domu. On nie rozumie w czym problem, rok, czy dwa to można coś tam pomóc, ale na dłuższą metę powinno być jak u mamy. Przerysowuję okrutnie oczywiście, zwłaszcza że w swoim otoczeniu wcale jakoś dużo rozwodów i sypiących związków nie widzę, na pewno mniej niż by to wynikało ze statystyki. Ale parę takich par znam, niestety, bo aż przykro patrzyć.  

Dla mnie i meza slub byl papierkowa formalnoscia i zmienil w naszym zwiazku dokladnie tyle, ile na papierkowa formalnosc przystalo, czyli nic.

tak, jeśli nie wkłada się jedzenia do lodówki lub trzyma się w niej za długo 

Różnie bywa, mi się podoba bardziej teraz niż na początku.