Temat: Nie mogę się z tym pogodzic...

Hej, tu ja, kontynuacja wątku... https://vitalia.pl/forum41,1003270,0_Zostawia-i-wr...
Otóż mimo zaparcia, przyjęłam go z powrotem. Powiedziałam, że nie wybaczyłam, nie wiem czy wybaczę, że cierpię, ale jak widzę jego cierpienie to cierpię podwójnie, on obiecał, że będzie się starac, udowodni i takie tam mrzonki.
Co jednak miało miejsce? Otóż pokłóciliśmy się (nie mówię, byłam ogólnie mniej dobra, miła i ugodowa- mam coraz mniej siły na to, poza tym było mi przykro jak zaczął dewaluowac moje wykształcenie i wmawiac mi brak dojrzałości, pasożytnictwo- studiuję ciężki, bardzo cieżki medyczny kierunek i mieszkam z rodzicami, a mam 21 lat, on studiował coś bardzo lekkiego dla papierka, jest przed 30 i też mieszka nadal z rodzicami- no ale niedlugo się wyprowadzi :) ) i obrazil się i nie odzywał. Okej, ja też. Problem w tym, że udawał, że śpi- był niedostępny na fb, ale na insta gdzie nie mam konta był online. Przyłapałam go na tym, ale on kłamał zawzięcie, a kiedy powiedziałam, że okłamał mnie i wiem-wpadł we wściekłośc, zaczał mnie wyzywac, wamwiac zdrady, rzucił telefonem. I powiedzial, że on nie kłamał, no ale jeśli mu nie wierzę to faktycznie- ruchał się za każdym razem, pisał z laskami na insta itd. Ja mu nawet tego nie zarzucałam- tylko stwierdziłam jego kłamstwo, któremu zaprzeczał ciagle. Potem przyjechał, powiedziałam, żę to koniec- po tym wszystkim jeszcze mnie okłamuje i nie mam zamiaru życ w czymś takim.

Przez tydzien nie dawał mi spokoju, nachodził, wydzwaniał. I zaczęły się płacze, przepraszsanie, że on rozumie, że jest taki okropny, że nie da się z nim życ, że zabije się, że jego życie beze mnie nie ma sensu, że on stracił wszystko tracąc mnie itd. Ostatecznie przyjechał z kwiatami, prezentem, ale ja i tak trwałam w tym co postanowiłam mimo swojego płaczu. Jest mi bardzo cieżko. Czuję się winna, że nie umiem mu wybaczyc- odniosłam wrażenie, że wcale taki zły nie był i bardzo mnie kochał... Nie wiem sama. Bo oprócz uczucia winy czuje ogromną nienawisc za to, co mi robił i brak nadziei na zmianę. Jest mi bardzo źle. Cierpię i tęsknie, a jednocześnie nie widze sensu próbowc setny raz. Co wy o tym sądzicie? Bo ja nie ufam mu, nie wierzę, wiem, że sie nie zmieni, a jednocześnie czuję się wszystkiemu winna....