Temat: Matka Polka leniwa?

Wilena napisał(a):

Ale po co krakać? - akurat po Tobie bym się nie spodziewała tego typu "życzeń". Jeżeli Twoi bliscy Cię zawiedli, albo masz same negatywne przykłady w swoim otoczeniu to współczuję, ale naprawdę nie każdy taki jest. Zresztą nie wiem, gdyby Twoja rodzina, albo przyjaciele potrzebowali pomocy to wbiłabyś im nóż w plecy? - jeżeli nie, to wychodzi na to, że jednak nie każdy się przekona jacy to ludzie są paskudni. Co do tego czuwania non stop - to akurat w tym konkretnym aspekcie uważam, że powinny się wypowiedzieć matki, albo chociaż dziewczyny, które pracowały jako niania/miały niemowlęta pod opieką na dłuższy czas. Ja się mogę wypowiedzieć jedynie w oparciu o to co widziałam u cioci, kuzynek i koleżanki, które mają dzieci: nie widziałam, żeby któraś czuwała non stop w takim rozumieniu, że nawet na chwilę nie mogła wyjrzeć przez okno. Dziecka żadna nie zostawiała samego w domu - to jasne, ale też żadna nie siedziała przykuta do łóżeczka i nie obserwowała czy dziecko oddycha 24/7. Zresztą jak sobie to wyobrażasz w nocy? Przecież dziecko się może w każdej chwili wybudzić, chociażby dlatego że chce jeść. To jedno z rodziców ma nie spać i całą noc siedzieć przy łóżeczku? Zawsze myślałam, że jak ludzie mówię, że przy małym dziecku się chodzi niewyspanym to mają na myśli to, że dziecko często się w nocy budzi z płaczem, nie to że organizują warty przy łóżeczku?

Annne17 napisał(a):

Czyli w pewnym sensie jesteś w temacie :)Trochę poteoretyzuję, ale nie tak w zupełnym oderwaniu od życia :) Masz męża, bardzo się kochacie, wiesz, że jest tym najlepszym jakiego mogłaś spotkać. Jesteście ze sobą kilka lat, macie puchową poduszkę materialną, stać was na dziecko. Przychodzi moment, że nacieszyliście się sobą, macie już wszystko co jest do życia potrzebne i rodzi się myśl o dziecku. Czy myślisz, że wtedy decyzję o potomstwie kalkulujesz z uwagi na to kto pomoże Ci w wychowaniu dziecka i czy będą Cię odwiedzać znajomi gdy będziesz na wychowawczym? Czy martwisz się że dziecko Cie zmęczy, znuży, zakopie w domu i będziesz dostawać świra z samotności przez pierwsze miesiące po porodzie? Czy będziesz kalkulować która babcia zajmie się maluchem, albo zrezygnujesz z dziecka bo obie pracują i nie rzucą pracy dla opiekowania się wnukami? Zaręczam Ci, że to będzie wtedy najmniej ważne. Jeśli będziesz chciała dziecka jako uzupełnienia własnej rodziny to żadna z tych przeszkód Cię nie powstrzyma.Dziecko to wielki wysiłek, ciągłe zmęczenie i zmartwienia, ale też wielkie szczęście, miłość i spełnienie marzeń. To taka mieszanka która raz wynosi Cię na niebiosa a drugim razem strąca w dół. Tu nie ma żadnych reguł - jeśli będzie chorować w przedszkolu nawet pięciu lekarzy w rodzinie niewiele zdziała, bo po prostu trzeba je stamtąd zabrać. Jeśli jest malutkie to robisz te zupki, pierzesz kupki i wiesz, ze każdego dna jest starsze, jest coraz mądrzejsze i wiesz, że kiedyś będzie całkiem duże bo już nie będziesz musiała mu zmieniać pieluch. I uczysz się go każdego dnia a ono uczy się Ciebie i życia. Jeśli masz pomoc rodziny jesteś szczęściarą, jeśli jej nie masz zaciskasz zęby i robisz swoje. Bo KOCHASZ to dziecko jak nikogo na całym świecie.Jeśli kobiecie uda się tak to wszystko poukładać, ze nie pada na nos ze zmęczenia i ma czas by w spokoju wypić raz dziennie kawę, bo "cały czas siedzi w domu z dzieckiem" to zapewniam Cię, że nawet te, które jeszcze dodatkowo pracują i  śpią z tego powodu po 4 godz na dobę, nie powiedzą, że jest leniem

roogirl napisał(a):

Wilena napisał(a):

Ale po co krakać? - akurat po Tobie bym się nie spodziewała tego typu "życzeń". Jeżeli Twoi bliscy Cię zawiedli, albo masz same negatywne przykłady w swoim otoczeniu to współczuję, ale naprawdę nie każdy taki jest. Zresztą nie wiem, gdyby Twoja rodzina, albo przyjaciele potrzebowali pomocy to wbiłabyś im nóż w plecy? - jeżeli nie, to wychodzi na to, że jednak nie każdy się przekona jacy to ludzie są paskudni. Co do tego czuwania non stop - to akurat w tym konkretnym aspekcie uważam, że powinny się wypowiedzieć matki, albo chociaż dziewczyny, które pracowały jako niania/miały niemowlęta pod opieką na dłuższy czas. Ja się mogę wypowiedzieć jedynie w oparciu o to co widziałam u cioci, kuzynek i koleżanki, które mają dzieci: nie widziałam, żeby któraś czuwała non stop w takim rozumieniu, że nawet na chwilę nie mogła wyjrzeć przez okno. Dziecka żadna nie zostawiała samego w domu - to jasne, ale też żadna nie siedziała przykuta do łóżeczka i nie obserwowała czy dziecko oddycha 24/7. Zresztą jak sobie to wyobrażasz w nocy? Przecież dziecko się może w każdej chwili wybudzić, chociażby dlatego że chce jeść. To jedno z rodziców ma nie spać i całą noc siedzieć przy łóżeczku? Zawsze myślałam, że jak ludzie mówię, że przy małym dziecku się chodzi niewyspanym to mają na myśli to, że dziecko często się w nocy budzi z płaczem, nie to że organizują warty przy łóżeczku?

Nie kraczę, po prostu zazdroszczę, tak szczerze ludziom, których w życiu nic nie spotkało i nie musieli się przekonać jak nie można liczyć na innych. Po prostu. Takie życie w przeświadczeniu, że jesteśmy bezpieczni, bo jakby co pomoże nam lekarz, państwo, policja jest bajeczne i też bym tak chciała. Nie chodziło mi o to, że bliscy mnie zawiedli, bo na nich zawsze mogę liczyć chodzi mi o innych ludzi... przykładowo służbę zdrowia w szpitalach. No nie ma bata... jak ktoś sam nie chorował na coś więcej niż grypa albo nie miał kogoś poważnie chorego to się nigdy nie dowie co się tam dzieje i że tak naprawdę w przypadku niektórych chorób jesteśmy nadal w średniowieczu.Nawet jak nie siedzisz z oczami otwartymi non stop to i tak się nie wyśpisz, a ze zmęczenia możesz coś przegapić. W zdenerwowaniu z niewyspania coś olać i nie dopilnować. Mnie to np. stresuje, ten stan ciągłej odpowiedzialności za kogoś.

cancri napisał(a):

Ja to tam troche najazdu na Wilene nie rozumiem, bo nie ma nic zlego w tym, ze ktos ma na swoje macierzynstwo konkretny plan. A takze zapewniona pomoc i swiadomosc, gdzie sie mozna w razie problemow zwrocic o pomoc. A to, ze teoria to jedno a praktyka to drugie, to bywa i tak. Natomiast to nie oznacza, że do macierzyństwa i swojej kariery nie można podejść zdroworozsądkowo.

Wilena napisał(a):

Annne17 napisał(a):

Czyli w pewnym sensie jesteś w temacie :)Trochę poteoretyzuję, ale nie tak w zupełnym oderwaniu od życia :) Masz męża, bardzo się kochacie, wiesz, że jest tym najlepszym jakiego mogłaś spotkać. Jesteście ze sobą kilka lat, macie puchową poduszkę materialną, stać was na dziecko. Przychodzi moment, że nacieszyliście się sobą, macie już wszystko co jest do życia potrzebne i rodzi się myśl o dziecku. Czy myślisz, że wtedy decyzję o potomstwie kalkulujesz z uwagi na to kto pomoże Ci w wychowaniu dziecka i czy będą Cię odwiedzać znajomi gdy będziesz na wychowawczym? Czy martwisz się że dziecko Cie zmęczy, znuży, zakopie w domu i będziesz dostawać świra z samotności przez pierwsze miesiące po porodzie? Czy będziesz kalkulować która babcia zajmie się maluchem, albo zrezygnujesz z dziecka bo obie pracują i nie rzucą pracy dla opiekowania się wnukami? Zaręczam Ci, że to będzie wtedy najmniej ważne. Jeśli będziesz chciała dziecka jako uzupełnienia własnej rodziny to żadna z tych przeszkód Cię nie powstrzyma.Dziecko to wielki wysiłek, ciągłe zmęczenie i zmartwienia, ale też wielkie szczęście, miłość i spełnienie marzeń. To taka mieszanka która raz wynosi Cię na niebiosa a drugim razem strąca w dół. Tu nie ma żadnych reguł - jeśli będzie chorować w przedszkolu nawet pięciu lekarzy w rodzinie niewiele zdziała, bo po prostu trzeba je stamtąd zabrać. Jeśli jest malutkie to robisz te zupki, pierzesz kupki i wiesz, ze każdego dna jest starsze, jest coraz mądrzejsze i wiesz, że kiedyś będzie całkiem duże bo już nie będziesz musiała mu zmieniać pieluch. I uczysz się go każdego dnia a ono uczy się Ciebie i życia. Jeśli masz pomoc rodziny jesteś szczęściarą, jeśli jej nie masz zaciskasz zęby i robisz swoje. Bo KOCHASZ to dziecko jak nikogo na całym świecie.Jeśli kobiecie uda się tak to wszystko poukładać, ze nie pada na nos ze zmęczenia i ma czas by w spokoju wypić raz dziennie kawę, bo "cały czas siedzi w domu z dzieckiem" to zapewniam Cię, że nawet te, które jeszcze dodatkowo pracują i  śpią z tego powodu po 4 godz na dobę, nie powiedzą, że jest leniem

Od powietrza, głodu, ognia, wojny i wyżej opisanej sytuacji zachowaj mnie Panie, to tak słowem wstępu. Gdyby organizowano konkurs na kampanię społeczną mającą obrzydzić kobietom macierzyństwo i chciałabyś startować to daj znać, zagłosuję na Ciebie bez sekundy zastanowienia i jeszcze namówię kogo tylko będę mogła ;) A tak pisząc serio to tak: ja mam zamiar się zastanowić nad tym jak to sobie wszystko poukładać tak, żeby było jak najmniej męczące. Wiem, że bym zwariowała zamknięta sama w czterech ścianach, więc nie widzę nic złego w tym, że człowiek się zastanowi czy będzie mógł liczyć na jakieś odwiedziny. Tak samo nie chciałabym rezygnować całkowicie z siebie, więc wolałabym wiedzieć czy mogę liczyć na pomoc, którejś babci, czy mam rozpytywać znajome i prosić o polecenie opiekunki - tak, żebym mogła funkcjonować też jako człowiek (który od czasu do czasu potrzebuje się zresetować psychicznie i gdzieś wyjść), nie tylko jako matka, uwiązana do dziecka. Wiele matek tutaj "rzucało się", że te bezdzietne nie powinny mieć prawa głosu, bo na pewno zmienią punkt widzenia jak same urodzą. Ja mam szczerą nadzieję, że punktu widzenia nie zmienię (czyt. że macierzyństwo nie przyćmi mi oczu białą mgłą). Jak bym miała powiedzieć czego się boję w macierzyństwie to wcale nie tego, że będę wiecznie niewyspana, że będę musiała mieć oczy dookoła głowy, że ciągle będę się martwić czy z dzieckiem wszystko w porządku i tak dalej i tak dalej. Nie, mnie najbardziej przeraża właśnie wizja zmiany myślenia (czyt. biała mgła) i tego, że mogę zacząć usprawiedliwiać swój brak wyobraźni, rozsądku, przemyślenia tematu, zdolności przewidywania potencjalnych następstw podejmowanych decyzji, nieodpowiedzialność, czy wreszcie bylejakość i "jakośtobędziość" tym, że "te bezdzietne nie mają pojęcia, ja wiem najlepiej, bo w końcu urodziłam". Serio - od powietrza, głodu, ognia ...

jurysdykcja napisał(a):

cancri napisał(a):

Ja to tam troche najazdu na Wilene nie rozumiem, bo nie ma nic zlego w tym, ze ktos ma na swoje macierzynstwo konkretny plan. A takze zapewniona pomoc i swiadomosc, gdzie sie mozna w razie problemow zwrocic o pomoc. A to, ze teoria to jedno a praktyka to drugie, to bywa i tak. Natomiast to nie oznacza, że do macierzyństwa i swojej kariery nie można podejść zdroworozsądkowo.

Hmmm, ale kto tu podchodzi nie zdroworozsądkowo? Kto nie planuje kariery? Mnie się zdaje, że jednak wszystkie wypowiadające się w tym temacie kobiety jakiś tam plan na życie mają. Nie widzę ani białej mgły, ani od pieluszkowego zapalenia mózgu. Zostanie z dzieckiem dłużej przecież nie jest przejawem braku rozsądku, nie? Dziewczyny piszą tak, jakby zmiana podejścia do życia po urodzeniu dziecka to była oznaka jakiejś ułomności intelektualnej. A tak przecież nie jest - to jest normalne, kiedy jest się odpowiedzialnym za życie i zdrowie drugiego człowieka. A "bylejakość" czy też wychodzenie z imprezy o 21, o którym w innym temacie pisze Egyptiancat często oznacza np. to, że człowieka zaczynają nudzić młodzieżowe imprezy i tyle. I też nie ma z tego powodu poczucia straty, bo ma inne rozrywki. Ja tam jestem koniec końców szczęśliwa w tym nowym rozdaniu. Bardziej zmęczona, ale też jakaś taka bardziej zajebista jednocześnie.

Annne17 napisał(a):

Wilena napisał(a):

Annne17 napisał(a):

Czyli w pewnym sensie jesteś w temacie :)Trochę poteoretyzuję, ale nie tak w zupełnym oderwaniu od życia :) Masz męża, bardzo się kochacie, wiesz, że jest tym najlepszym jakiego mogłaś spotkać. Jesteście ze sobą kilka lat, macie puchową poduszkę materialną, stać was na dziecko. Przychodzi moment, że nacieszyliście się sobą, macie już wszystko co jest do życia potrzebne i rodzi się myśl o dziecku. Czy myślisz, że wtedy decyzję o potomstwie kalkulujesz z uwagi na to kto pomoże Ci w wychowaniu dziecka i czy będą Cię odwiedzać znajomi gdy będziesz na wychowawczym? Czy martwisz się że dziecko Cie zmęczy, znuży, zakopie w domu i będziesz dostawać świra z samotności przez pierwsze miesiące po porodzie? Czy będziesz kalkulować która babcia zajmie się maluchem, albo zrezygnujesz z dziecka bo obie pracują i nie rzucą pracy dla opiekowania się wnukami? Zaręczam Ci, że to będzie wtedy najmniej ważne. Jeśli będziesz chciała dziecka jako uzupełnienia własnej rodziny to żadna z tych przeszkód Cię nie powstrzyma.Dziecko to wielki wysiłek, ciągłe zmęczenie i zmartwienia, ale też wielkie szczęście, miłość i spełnienie marzeń. To taka mieszanka która raz wynosi Cię na niebiosa a drugim razem strąca w dół. Tu nie ma żadnych reguł - jeśli będzie chorować w przedszkolu nawet pięciu lekarzy w rodzinie niewiele zdziała, bo po prostu trzeba je stamtąd zabrać. Jeśli jest malutkie to robisz te zupki, pierzesz kupki i wiesz, ze każdego dna jest starsze, jest coraz mądrzejsze i wiesz, że kiedyś będzie całkiem duże bo już nie będziesz musiała mu zmieniać pieluch. I uczysz się go każdego dnia a ono uczy się Ciebie i życia. Jeśli masz pomoc rodziny jesteś szczęściarą, jeśli jej nie masz zaciskasz zęby i robisz swoje. Bo KOCHASZ to dziecko jak nikogo na całym świecie.Jeśli kobiecie uda się tak to wszystko poukładać, ze nie pada na nos ze zmęczenia i ma czas by w spokoju wypić raz dziennie kawę, bo "cały czas siedzi w domu z dzieckiem" to zapewniam Cię, że nawet te, które jeszcze dodatkowo pracują i  śpią z tego powodu po 4 godz na dobę, nie powiedzą, że jest leniem

Od powietrza, głodu, ognia, wojny i wyżej opisanej sytuacji zachowaj mnie Panie, to tak słowem wstępu. Gdyby organizowano konkurs na kampanię społeczną mającą obrzydzić kobietom macierzyństwo i chciałabyś startować to daj znać, zagłosuję na Ciebie bez sekundy zastanowienia i jeszcze namówię kogo tylko będę mogła ;) A tak pisząc serio to tak: ja mam zamiar się zastanowić nad tym jak to sobie wszystko poukładać tak, żeby było jak najmniej męczące. Wiem, że bym zwariowała zamknięta sama w czterech ścianach, więc nie widzę nic złego w tym, że człowiek się zastanowi czy będzie mógł liczyć na jakieś odwiedziny. Tak samo nie chciałabym rezygnować całkowicie z siebie, więc wolałabym wiedzieć czy mogę liczyć na pomoc, którejś babci, czy mam rozpytywać znajome i prosić o polecenie opiekunki - tak, żebym mogła funkcjonować też jako człowiek (który od czasu do czasu potrzebuje się zresetować psychicznie i gdzieś wyjść), nie tylko jako matka, uwiązana do dziecka. Wiele matek tutaj "rzucało się", że te bezdzietne nie powinny mieć prawa głosu, bo na pewno zmienią punkt widzenia jak same urodzą. Ja mam szczerą nadzieję, że punktu widzenia nie zmienię (czyt. że macierzyństwo nie przyćmi mi oczu białą mgłą). Jak bym miała powiedzieć czego się boję w macierzyństwie to wcale nie tego, że będę wiecznie niewyspana, że będę musiała mieć oczy dookoła głowy, że ciągle będę się martwić czy z dzieckiem wszystko w porządku i tak dalej i tak dalej. Nie, mnie najbardziej przeraża właśnie wizja zmiany myślenia (czyt. biała mgła) i tego, że mogę zacząć usprawiedliwiać swój brak wyobraźni, rozsądku, przemyślenia tematu, zdolności przewidywania potencjalnych następstw podejmowanych decyzji, nieodpowiedzialność, czy wreszcie bylejakość i "jakośtobędziość" tym, że "te bezdzietne nie mają pojęcia, ja wiem najlepiej, bo w końcu urodziłam". Serio - od powietrza, głodu, ognia ...

bardzo mi się spodobało Twoje rzeczowe podejście Wcale nie chciałam nikogo przekonywać, że macierzyństwo to jedno wielkie szczęście i radość bo tak nie jest. Chciałam je przedstawić jak najbardziej realistycznie, takim jakie bywa gdy nie możesz liczyć na pomoc i sama musisz sobie radzić, właśnie po to by, decyzja nie była podjęta na skutek białej mgły, że jakoś to będzie. Bezdzietne osoby jak najbardziej mogą się wypowiadać na temat czy chcą mieć dziecko, ale gdy mówią o wysiłku kobiety wychowującej dziecko to zwyczajnie teoretyzują. Napisałaś wcześniej, że kobieta będąca z dzieckiem w domu jest leniem, ale gdy pokazałam Ci jak czasem wygląda  życie matki to odżegnałaś się od tej wizji z przerażeniem

EgyptianCat napisał(a):

jurysdykcja napisał(a):

cancri napisał(a):

Ja to tam troche najazdu na Wilene nie rozumiem, bo nie ma nic zlego w tym, ze ktos ma na swoje macierzynstwo konkretny plan. A takze zapewniona pomoc i swiadomosc, gdzie sie mozna w razie problemow zwrocic o pomoc. A to, ze teoria to jedno a praktyka to drugie, to bywa i tak. Natomiast to nie oznacza, że do macierzyństwa i swojej kariery nie można podejść zdroworozsądkowo.

Hmmm, ale kto tu podchodzi nie zdroworozsądkowo? Kto nie planuje kariery? Mnie się zdaje, że jednak wszystkie wypowiadające się w tym temacie kobiety jakiś tam plan na życie mają. Nie widzę ani białej mgły, ani od pieluszkowego zapalenia mózgu. Zostanie z dzieckiem dłużej przecież nie jest przejawem braku rozsądku, nie? Dziewczyny piszą tak, jakby zmiana podejścia do życia po urodzeniu dziecka to była oznaka jakiejś ułomności intelektualnej. A tak przecież nie jest - to jest normalne, kiedy jest się odpowiedzialnym za życie i zdrowie drugiego człowieka. A "bylejakość" czy też wychodzenie z imprezy o 21, o którym w innym temacie pisze Egyptiancat często oznacza np. to, że człowieka zaczynają nudzić młodzieżowe imprezy i tyle. I też nie ma z tego powodu poczucia straty, bo ma inne rozrywki. Ja tam jestem koniec końców szczęśliwa w tym nowym rozdaniu. Bardziej zmęczona, ale też jakaś taka bardziej zajebista jednocześnie.

Ale ja nie pisałam o młodzieżowych imprezach. Na takie nie chadzam od 5 lat, bo w tym sensie można dojrzeć również bez dziecka. ;) Pisałam o wielopokoleniowych spotkaniach rodzinnych. Siostra mojego męża i jego bratowa zawsze około 21 - 22:00 mają już dosyć i idą z dzieckiem spać. Podczas gdy pozostali członkowie rodziny siedzą w pięknym ogrodzie, rozmawiają, piją wino - z takich klimatów raczej się nie wyrasta.