Temat: Panno - ty też znajdziesz miłość?!

Też nadzieję tracilam. Wcześniej bylam w dlugim i bardzo poważnym związku, który zakończyliśmy z rozsądku. A to jest super facet! I bylam przekonana, że nikogo tak świetnego + pasującego do mnie nie znajdę w życiu. Ile ja się nasluchalam o tym, że mam za wysokie wymagania. ja nawet na randki przez te 1,5 roku nie bardzo chodzilam bo mi bylo szkoda czasu :P
jak poznalam obecnego mialam prawie 27 lat ale przynajmniej nie popelniamy blędów nowicjuszy w temacie :D

Myślę, że tak naprawdę każdy ma szansę dopóki nie zamyka się w domu (no bo wtedy to chyba tylko pan z gazowni albo kurier :P) 

Tym bardziej, że moja siostra miala chyba 32 lata jak poznala szwagra. A i znam przypadki bardziej zaawansowane wiekiem. ja w temacie jestem optymistką i uważam, że zawsze może strzelić strzala amora :)

Nie myślcie negatywnie, znajdziecie kogoś dla siebie, ale nie chodzi tutaj o odchudzanie, tylko o wiarę w siebie i swoją wartość. Ja jako nastolatka miałam nadwagę, ale jak patrze na zdjęcia z tamtego czasu, to byłam całkiem zgrabna i ładna mimo nadwagi, charakter też mam dobry w sensie taki typ kumpelski. Znaleźć nikogo nie znalazłam bo uważałam, ze jestem gruba i brzydka  i tę nieśmiałość się na prawdę z boku widzi, ten brak pewności siebie. Potem mimo, że ważyłam więcej wiedziałam, że jestem mądra, ogarnięta, samodzielna i zaczęłam w siebie wierzyć. Przestałam się też wstydzić swojego ciała, faceci zauważają takie rzeczy i zwracają uwagę na te bardziej otwarte dziewczyny bo łatwiej się z imi porozumieć. Właśnie, jak byłam nastolatką i tak do ok 22 r. ż., gdy szłam ulicą i widziałam jakąś na prawdę grubą, albo brzydką kobitę z całkiem fajnym facetem, to sobie myślałam, dlaczego taki kaszalot ma kogoś, a ja mimo, ze jestem ładniejsza/ mniejsza, nie. Potem doszłam do powyższych wniosków. 

Co do kobiet, które mają 40-50 lat, chociaż zaczyna się to już u 30latek (nie mówię, że tak jest w każdym przypadku), to kobiety w tym wieku już mają jakiś swój dorobek, finansowy, zawodowy i ich oczekiwania wobec kandydata na partnera wzrastają, w pewnym momencie mimo, ze szukają, spotykają sie z wieloma facetami, to każdy jest be, bo ten zarabia mniej, tamten nie ma samochodu, inny mieszka z chora matką, jeszcze jakis ma dzieci z poprzedniego związku. tutaj jest pies pogrzebany wiadomo, ze w ieku 35+, a napewno 40+ wielu facetów jest już po długoletnich związkach i mają dzieci. Zatem kobiety w tym wieku mogą liczyć raczej już na tzw kawalerów z odzysku co też im się często nie poodba. Z druiej strony tacy starsi i już z odzysku bardziej szukaja młodszych od siebie. I jeszcze jedno to że nam się wydaje kobieta samotna 40+-50+ jest miła normalna sympatyczna, nie znaczy że musi być taka sama w relacjach damsko męskich. Coś musi być nie tak, że jest sama, oczywiście jeżeli nie jest to jej dobrowolny wybór i nie biadoli, ze jest sama i nikogo nie ma. 

w sumie to nie szukalam sam sie znalazl, a wlasciwie posadzono go na przeciw mnie na weselu, mloda nie bylam, 35 lat, popatrzylam na niego, a moze to ten??? a co mi szkodzi sprawdzic...to bylo 9 lat temu, od 7 lat jestesmy malzenstwem, od prawie 5 rodzicami

w rodzinie uchodzilam za taka co sobie nikogo nie znajdzie i widzieli ze o dzieciach nie mylse wcale...nie wszystko wprawdzie wiedzieli, bo sie z poprzednim, zwiazkiem-niezwiazkiem nie obnosilam...jak sie mnie pytano czemu meza nie znajde to odpowiadalam a czyjego?komu zginal? 

takze czasem nawet nie szukajac moze sie ktos napatoczyc...jak mawiamy t mezem...shit happens oder so

Nie chce nikogo obrazac, ale z moich obserwaci moich znajomych, wszystkie ktore sa samotne maja takie wygorowane idealy. Szukaja poprostu ksiecia na bialym koniu. Ja rozumeim, zeby sie nie brac za byle kogo, ale argument: poca mu sie rece to raczej ze tak powiem jest z d... wziety. ;P W zadnym wypadku nigdy nie uwazalam, ze grubsza czy brzydsza laska (albo facet) nikogo nie znajdzie. Roznym ludzion podobaja sie rozne osoby, nawet bardzo grubie dziewczyny maja swoich amantow ;P

Normalnie jakies Izabele Leckie :D 

No i tym wpisem zamknęłaś temat. Wszystko sprowadza się do wniosku: jesteś sama - jest coś z tobą nie tak. 

A do tego zaprzeczasz sama sobie, bo w pierwszym zdaniu stwierdzasz, że trzeba myśleć pozytywnie, bo się kogoś znajdzie na pewno. No to weź się kobieto zdecyduj... Znajdę, czy nie znajdę, bo coś ze mną nie tak?

A może nie trafiły po prostu na takiego, który spełni jakiekolwiek oczekiwania? 

Zawsze się pojawia ten bzdurny argument o "księciu na białym koniu" i "wygórowanych wymaganiach", już o tych pocących się dłoniach i Łęckich nawet nie chce mi się wspominać... I nie przeczę, że są pojedyncze przypadki, które oczekują cudów. Ale z moich obserwacji, rozmów ze znajomymi, a także tego, co sama myślę wynika, że każdy chce po prostu kogoś normalnego, z kim da się żyć. I tyle. Ale zawsze w temacie o samotności ktoś musi wyjechać ze zbyt wielkimi oczekiwaniami. A znowu z drugiej strony jest "nie bierz byle kogo", a do tego jeszcze dodatki w stylu "braku poczucia własnej wartości" czy "wchodzenia w schemat tylko po to, żeby kogokolwiek mieć" odnośnie osób, które tego "byle kogo" wzięły. Tak jakby pośrodku nic nie było.

Kropka dzięki za podsumowanie. Podpisuje się tu ;)

może źle się wyraziłam, chodziło mi o to, że może być tak- nie musi, że facet/ kobieta którzy są samotni mogą być świetnymi kumplami i wobec znajomych są "normalni", mili i sympatyczni, a w związku są inni i dlatego relacje damsko męskie im nie wychodzą

***************************

Edit: chociaż oczywistym jest także, że niektórzy są jednak na tyle dziwni i na serio "coś z nimi jest nie tak" , że nie znajdą nikogo bo życie z nimi to męka. Pewnie to jakiś mały ułamek procenta, ale i tacy się trafiają.

..

Chodzi o te najlepsze lata. Samotne. Nie masz z kim dzielić szczęścia i trosk. A po 40 juz o dziecko łatwo nie jest. A tego chyba chce większośc kobiet. Powiedzą "adopcja", ale to nie jest to i o nią tez nie jest łatwo. Każda chce przejść ten etap dziecka od niemowlaka. 

Niedługo święta... ale u mnie nikt juz nie pyta o faceta i nie życzy za mąż pójścia jak to było przez kilka lat z rzędu. Tak jakby skazali mnie na samotność, albo już nie chcą się wypowiadać, ranić. A przy tym stole jest tak cholernie smutno w pojedynke mimo, że z rodziną