Temat: Czy to takie dziwne?

Ale ja po prostu nie lubię chodzić na randki i na razie nie myślę na poważnie o znalezieniu kogoś i tylko pytam, czy to takie dziwne? I czy znacie takie osoby?

Ja myślę, że nie jest to jakieś bardzo dziwne. Ja też miałam taki okres, mało wychodziłam, miałam inne zajęcia. Myślę, że nie ma co się zmuszać :) Ważne, żebyś się za bardzo nie izolowała od ludzi ogólnie. Tak mi się wydaje.

Kobietko, ja z nikim się nie spotykałam przez całe życie, bo wokoło widziałam samych kretynów XD Dopiero po 18 postanowiłam na poważnie że zacznę kogoś na poważnie szukać, ale nie na żywo, tylko w internecie ;) Dwie randki niewypały, pisanie z 6 facetami na raz, i oto się znalazł. I jesteśmy razem ze sobą, mam nadzieję, na dobre i na złe, do dziś. Więc mówię- nie ma co się bardzo spieszyć, i nie ma co randkować nie wiadomo ile, ale bez szukania 'ten jedyny' się nie znajdzie. Jak poczujesz że przyszła na Ciebie pora- działaj ;) I polecam nieśmiałych nerdów z internetu- często inteligentni i czarujący, tylko najpierw muszą się otworzyć, co łatwiej robi się zawsze pisząc ;D

Owszem znam takie osoby. które zakładały z jakiegoś powodu, że społeczeństwo wywiera na nie presję .... I te same pytania na temat spotykania się z kimś z kim popadnie... Nie musisz się spotykać z kim popadnie, ale liczysz na to, że rodzice i przyzwoitka zeswatają Cię jakimś dziwnym trafem z " miłością Twojego życia" ? .. Jak Ty w ogóle widzisz w wyobraźni sytuację , w której poznajesz prawdziwą miłość nie poznając ludzi ? ... 

a czy dziwne to nie wiem. Jezeli jesteś osoba towarzyska, ale obecnie zajęta studiami, hobby, spotkaniem sie ze znajomymi + otwarta na randkę jezeli kogoś sympatycznego poznała to ok. Jezeli masz jakieś blokady albo święte przekonanie ze facet ci do szczęści nie jest potrzebny to dziwne. 

ja tez nie chadzam, i nie uwazam ze to nienormalne jest, zraziłam sie do facetów jedyne co ich interesowalo to czy pojde z nimi do łózka

ja jak byłam nastolatką, unikałam jak ogień randek i związków. Całe swoje nastoletnie życie spędziłam na podrywaniu facetów i pozwalaniu, by oni mnie podrywali, jedno spotkanie, mile, pozniej następny. Nie przywiązywałam się, nawet jeśli było milo;) 

I chciałabym tak nadal:D  Taka mlodosc, ta niepewnosc, komplementy, adrenalina, starania, te spojrzeenia;) ACH..

Ale niestety mam prawie męża, którry jest zazdrośnikiem i z obcymi facetami nie mogę nawet rozmawiać zbyt:( Aleee... powiem tak: nic nie cieszy kobiety, tak jak komplementy. Od kobiet, mężczyzn bardziej - szczególnie, że jesli się jest w związku komplementy od jednego faceta ciągle mogą wydawać się wymuszone, a jeśli dostaniesz taki od innego - szał:)

Współczuje kobietą, które zmarnowały młodość na związki. Baw się, korzystaj z mlodosci, bo ona szybko mija i nie marnuj czasu na facetow. A na randki chodz jeśli masz ochotę, jeśli nie to nie zmuszaj się. To dziwne może w tym wieku, gdzie wyznacznkiem "fajności" jest być z chłopakiem, ale więcej zyskujesz tak na prawdę;)

Ja od rozwodu do poznania mojego Lubego nie chodzilam na randki, w sumie 4-5 lat mniej wiecej? A i luby moj sam sie przypaletal  bo go w pracy poznalam. 

Jak bylam mlodsza tez zasadniczo na randki nie chadzalam, bo od 2 klasy liceum do 3 roku studiow bylam w zwiazku... potem poznalam mojego meza - tu juz kilka randek bylo, po czym wyszlam za maz i tyle... 

Teraz za to chadzam na randki regularnie :) 

Nie wierze w przeznaczenie jako takie. Jak doroslas do zwiazkow i chcialabys miec faceta to musisz wyjsc do ludzi. Inaczej Twoje szanse maleja prawie do zera. Ksiaze na bialym rumaku raczej nie zapuka do Twoich drzwi. 

A czy to cos dziwnego, ze nie bylas na randce? Troche tak, ale nie czyni to z Ciebie dziwaka.

Milosc typu dwie polowki jablka nie istnieje... Na swiecie jest wielu swietnych facetow, z ktorymi moglabys stworzyc fajny zwiazek - trzeba tylko wyjsc z domu i sie troche porozgladac lub chociaz pozwolic, zeby to oni zobaczyli/poznali Ciebie ;] Choc ja zawsze bylam proaktywna i zle na tym ngdy nie wyszlam.

Sama nie chodziłam na randki, może 2-3 spotkania z chłopakami które z randkami miały niewiele wspólnego :) Też jakoś mnie nie ciągnęło, pierwszego chłopaka miałam w wieku 19 lat, i od razu był to bardziej poważny związek niż 2-3 miesiące. Czasem lepiej zająć się sobą, rozwijać siebie, polubić siebie i być szczęśliwą bez faceta (bo nie jest potrzebny do szczęścia, no naprawdę :D), niż biegać co chwila na randkę z pierwszym lepszym 'bo to może być ten jedyny' ;) Ale oczywiscie, kazda z nas jest inna i potrzebuje czego innego. I tyle xd