Temat: czy samotna 27 latka to dziwactwo?

wyluzuj ...jest mnóstwo wolnych kobiet w twoim wieku ,sama mam 30 llat i sporo znajomych jest singlami .to nie czasy kiedy brało się ,ślub w wieku 20 lat i było do smierci .znajdziesz w koncu miłosc...a teraz baw sie i korzystaj z tego ,ze jestes wolna .

To jest dziwactwo. Bez obrazy - sama byłam takim dziwadłem - jakiś potworny powód do wstydu to nie jest. Ot - niefortunna kombinacja zbiegów okoliczności, braku okazji i pewnie jakiegoś tam niedorobienia w kwestii relacji międzyludzkich.

Załóż konto randkowe, zacznij się spotykać z facetami. Ludzie poznają się całe życie. Nawet po 60ce można romansować.

mnie zawsze wkurza, gdy wszyscy piszą pokochaj siebie, to facet się sam znajdzie itd. ja kocham siebie, chodzę na sport, w pracy często się śmieję i często gadam z kolegami, teraz zapisałam się dodatkowo na hiszpanski, wiec zobaczymy jak to będzie, ale od 1,5 roku jestem sama, moim problemem jest to że obracam się w środowisku informatyków, żonatych albo nastawionych tylko na sex i jak tu sobie znaleźć faceta, jak naprawdę nie ma w czym wybierać, ostatnio nawet poszłam na wspolne gotowanie z ludźmi z facebooka, i się załamałam jak zobaczyłam tych masakrycznie otyłych facetów, którzy byli szersi niż wyżsi. Skupiam się na sobie i na swojej karierze i zainteresowaniach, ale nie poznaje żadnych interesujących facetów.

Muszę odpowiedzieć, choć na razie przeczytałam tylko Twój pierwszy wpis... Bardzo dużo rzeczy pokrywa się z moją sytuacją.,.. z tym że ja w tym roku kończę 30 lat, no i rodzina postawiła już na mnie krzyżyk i właściwie nikt z najbliższej rodziny nie pyta mnie o takie sprawy...

Ja już chyba też powoli zamykam się na nowe znajomości, a wcześniej byłam w miarę otwarta, a nigdy nic z tego nie wyszło... Powiem szczerze, że nie widzę w ogóle sensu mojego istnienia, moje życie to wieczna orka... praca, praca, siłownia, nauka..i po co to wszystko, jak nie ma się do kogo odezwać i choćby przytulić...?

Edit: przeczytałam resztę wpisów w temacie, ja przez ostatnie lata polubiłam siebie, dbam o wygląd, w końcu wydaję tylko na siebie to co zarabiam,a zarabiam przyzwoicie, uprawiam regularnie sport, wychodzę ze znajomymi, biorę udział w szkoleniach, oczywiście pracuję... i NIC. Naprawdę od jakiegoś pół roku-roku nie widzę już szansy. Nie oszukujmy się, są ludzie, którzy na zawsze pozostaną samotni. I tak bywa czasami, bo chyba każdy z nas zna jakąś starą pannę czy kawalera, takich już po 50stce czy starszych, co nigdy sobie życia z nikim nie ułożyli? Wygląda na to, że ja będę taką osobą, może też autorka, choć ona jeszcze trochę młodsza, więc kto wie.

Zgadzam się. To nie zawsze jest kwestia braku wiary w siebie, zaniedbanego wyglądu czy zamykania się w domu. Ja też mam 27 lat i od prawie 5ciu jestem sama. Dlaczego? Nie jestem ani głupia, ani brzydka, mam wykształcenie, różne zainteresowania, znajomych, wychodzę z domu (może nie imprezuję, ale też nie jest tak, że miesiącami nie wychodzę z domu), ale po prostu nie spotykam nikogo, kto potencjalnie mógłby się mną zainteresować z wzajemnością. Znajomi? Wszyscy mają drugie połówki, większość jest po ślubie albo tuż przed. A do obcych nie potrafię podchodzić, zresztą gdzie, jak? Zaczepiać kolesi na siłowni, dosiadać do ludzi w autobusie, przesyłać całusy facetom w sklepie czy na ulicy? No jakoś po prostu się nie składa i naprawdę nie ma co szukać powodów - mam koleżanki, które co pół roku potrafiły być zakochane i co gdzieś wyszły, to od razu poznawały jakiegoś absztyfikanta. A u mnie nic... nie odpycham ludzi od siebie, staram się być miła, uśmiecham się do ludzi, nie mam problemu z rozmową, twarzą i ciałem nie straszę, ale nadal nikogo nie spotkałam. Na szczęście mi rodzina nie dokucza, ale faktem jest, że życie w pojedynkę bywa smutne, gdy zbliżają się wakacje czy jakaś okazja, wszyscy jadą/idą gdzieś parami, a ja jak te 5 koło u wozu, nie ma się komu wyżalić, pochwalić, wygadać, jestem zdana tylko na siebie w codziennych troskach (znajomi mają swoje życie) i często czuję się tak po ludzku samotna  i smutna. Ale szukać na siłę, z czystej desperacji też nie umiem, chciałabym się tak proawdziwie zakochać, a nie rzucać na każdego, bo "a nuż się uda". A przez internet nie mam pomysłu jak kogoś poznać... chodzi Wam o jakieś stronki typu sympatia.pl?

Ja w Twoim wieku dopiero zaczynałam umawiać się na randki. Smiałam się z koleżanką, że fajni faceci są zajęci a my poczekamy na "drugie rozdanie". We flirtowaniu wprawiałam się na portalu randkowym. Miałam kilka sympatycznych krótkich związków a wieku 29 lat poznałam mojego męża. Rok później się pobraliśmy, półtora roku po ślubie urodził nam się syn a dwa lata później kolejny. Wprawdzie nie miałam wtedy problemów z wagą ale nie sądze, że to w tym tkwi największy problem. Moim zdaniem niska samoocena to może być to co Ciebie blokuje na innych. W momencie gdy zaczniesz się sobie podobać to facetom też. To klucz do sukcesu.

Ja się sobie podobam, tak ogólnie rzecz ujmując, oczywiście widzę swoje wady, słabości, ale staram się nad nimi pracować, a także na ile się to da kamuflować. Jasne, są takie dnie, że myślę, że wyglądam okropnie, ale jednak najczęściej myślę, że jest ok. I co? NIC :) Cieszę się, że Tobie się ułożyło, jednak nie wszystkim będzie to dane;) Ja nawet czasami myślę, że może komuś się spodobałam, przynajmniej tak mówi moja intuicja, niestety w ogólnym rozrachunku okazuje się, że chyba mylnie odczytuję sygnały, bo w końcu potencjalny absztyfikant wcale nie robi pierwszego kroku albo robi, ale zaraz się wycofuje.. dodając jeszcze że jestem cudowną kobietą, a to on jest po prostu głupi... same rozumiecie, że to jakiś absurd..;)

A gdybym dodal, ze nawet jesli ktos "madry" powie, ze to dziwactwo to przeciez dla wielu facetów, ktorzy w tym wieku sa singlami to jestes tym swiatelkiem w tunelu :) Zreszta jak juz ktos wspomnial..to nie te czasy, zeby sie tym przejmowac.. :) 

ooo i kolege tutaj przywialo przeznaczenie:) moze wspolnie pogadacie o tym kto bardziej dla kogo jest swiatelkiem w tunelu:)