Temat: współczesny mezalians

Ja myslę, że nie każda Pani na stanowisku lubi operę i sushi :D A czasem mechanik sushi lubi zjeść od czasu do czasu, więc wiesz ;)) Znam kilka takich par, gdzie ona jest po studiach a on po zawodówce i dają radę :) Grunt, zeby rozumieć się wzajemnie i zeby w takim przypadku jedno nie miało 'pretensji' do drugiego, że np. więcej zarabia.

Uwzam jednak ze lepiej jak para ma podobne wykształcenie, a raczej poziom intelektualny. Znam parę gdzie on po zawodówce, ona studia na uniwerku. Ona cały czas kazała czytać jemu Książki by poszerzał horyzonty i znał więcej "mądrych" słów, przy czym sama była prostaczką, nie czytała książek w ogóle, na studia dostała się bo ktoś inny zrezygnował, a na dodatek kierunek był jeden z tych mało prestiżowych. w ogóle jej ie rozumiałam. On przynajmniej bys oba, ona starła się być kimś kim nigdy nie będzie.

MOże jeszcze znaczenie ma jakie to są studia. Jełsi prestiżowe na uniwerku, to raczej taa osoba nie stworzy szczęśliwego związku z kimś po zawodówce czy nawet liceum. Ale jeśli takie zwyczajne na prywatnej uczelni to nei widzę problemu.

Sama jestem prawie doktorem nauk i obracam się w towarzystwie "naukowców", jak i wykształconych, poważnych biznesmenów, którzy wpitalają sushi idą do teatru, gdzie przysypiają.

I mam bliskich przyjaciół po zawodówkach,, pracujących fizycznie. Oczywiście nie mieszkam z nimi ani nie tworzę związku. Oboje są inteligentni, w miarę oczytani. Ale przede wszystkim to mili, dobrzy, uczynni i weseli ludzie. 100 razy wolę z nimi spędzać czas (i to robię) niż z nadętymi bubkami z tytułami naukowymi czy milionem na koncie.

Ale mam też innych bliskich przyjaciół - bogatych i wykształconych. Ich też cechuje dobroć, są sympatyczni i miło się z nimi spędza czas.

Więc myślę, że samo wykształcenie nic nie mówi o człowieku i jego horyzontach. Tak jak ktoś wyżej wspomniał - można być póldebilem i prostakiem, ale mieć tytuł naukowy. Ale też z prostakiem, który nie reprezentuje sobą pewnego poziomu (mam na myśli prostactwo duchowe) ciężko byłoby mi się dogadać.

Ja zdałam b.dobrze maturę, planuję studia a mój chłopak jest właśnie mechanikiem samochodowym. Nie przeszkadza mi to. Szanuję i podziwiam to co robi, bo wbrew pozorom, żeby zostać "takim sobie mechanikiem" trzeba mieć spoooro w głowie.  Jest zaradny, pracowity.  Jak przypomnę sobie moich koleżków z liceum, te "cwane" fajtłapy, które teraz studiują dziennikarstwo albo filozofię to dziękuję losowi za tego mojego mechanika.

Ja właśnie uwielbiam mojego faceta za to, że on cieszy się z takich bardzo przyziemnych spraw. I traktuje ludzi z szacunkiem. I że mogę przy nim mentalnie odpocząć, i nie muszę się stresować. No, i w takim związku rządzę ja B-) Chociaż i tak zrobię dla niego wszystko. Myślę, że rywalizacja z jakimś samcem alfa by mnie wykończyła psychicznie. Albo ja go fizycznie.

wydaje mi się, że taki związek długo nie przetrwa. 

Moim zdaniem to wszystko jest kwestia charakteru a nie wyksztalcenia. 

ja tam wybieram kase a wyksztalcenie niewazne bo przy braku pieniedzy prawie niemozliwe jest bycie szczesliwym. Wyobrazcie sobie ze nie mozecie zaspokoic swoich podstawowych potrzeb ze musicie patrzec na to jak wasze dzieci sa smutne bo nie moga pojechac na glupia wycieczke. Ten kto mowi ze milosc wystarczy do szczesci to chyba biedy nie. zaznal a co do wyksztalcenia to najwazniejsze by facet byl ogariety zyciowo bo mozna miec tytul profesora a nie potrafic sobie zrobic kanapki ani zaplacix rachunku (mam taki element w rodzinie)

problemem nie jest wykształcenie, czy jego brak. chodzi glównie o chęć samorozwoju - kto stoi w miejscu, ten tak naprawdę się cofa... jeśli jedna osoba się w jakiś sposób rozwija, a druga nie (nie mówię tu konkretnie o wykształceniu), to po pewnym czasie może być ciężko :). ważne jest też, żeby mieć tematy do rozmów i lubić ze sobą rozmawiać ;)