Temat: Jak to było z wami w tym wieku?

W tym czasie zmarł mój ojczym i nie miałam czasu na koleżanki,pomagałam mamie zajmować się młodszym rodzeństwem.Marzyłam by spotkać się z przyjaciółką po szkole ale miałam obowiązki.

ja raczej byłam zawsze gdzieś, wypady rowerowe z przyjaciólkami z tamtego okresu, ogniska, w zime tarzanie się w śniegu albo siedzenie w ciepłym domku i plotkowanie przy o zgrozo chipsach i słodyczach ależ to była beztroska :D chociaż też lubilam posiedzieć przy książce i się wyciszyć, w tamtym okresie jeszcze nie byłam imprezowiczką .

ja rzadko który weekend spędzam/spędzałam w domu. jeden ok - ale 2 pod rząd i czuję się samotna, bez przyjaciół. mam 18 lat. w Twoim wieku nie chodziłam na imprezy, ale raczej co weekend jakieś kino, nocowania etc. 

palenie w wieku 14 lat raczej nie świadczy o wyluzowaniu a nieco o czym innym :]
z tego co pamiętam to miałam sporo koleżanek ale imprezowanie na dobre zaczęło się z 2-3 lata później :P także spoko spoko masz czas jeszcze :P

bardzo chciałam byc rozrywkowa, ciagle wychodzic na imprezy ale wstydziłam sie bo byłam/jestem gruba

Jak miałam 14/15 lat, to miałam rower i to był mój cały świat... 

To całkiem możliwe, że w liceum to się zmieni. Przynajmniej u mnie tak było. Ja od dziecka byłam raczej typem samotnika, wolałam rysować, czytać, grać, niż latać po mieście. Gdy poszłam do liceum przerobiłam syndrom "psa zerwanego z łańcucha" (choć w domu wcale nikt mi nie zabraniał spotykać się ze znajomymi), zaczęły się całonocne imprezy, liczne grono znajomych itd. Fajnie, fajnie, wyszumiałam się i jedyne (a zarazem najcenniejsze), co z tego okresu wyniosłam to przyjaźń, która obecna jest do dziś i mam nadzieję, że będzie jak najdłużej. Teraz na studiach już mi się nawet nie chce umawiać z ludźmi, wychodzić na imprezy, wolę raczej skromne grono dobrych znajomych (właśnie z czasów licealnych) i domowe zacisze. 
Myślę, że nic na siłę. Pamiętam, że gdy byłam w gimnazjum nic nie wkurzało mnie tak, jak teksty typu "wyjdź do ludzi", "idź na dwór, kogoś poznasz", "siedząc w domu, to na pewno przyjaciół nie znajdziesz". Trochę racja, ale jakoś mimo wyalienowania wyszłam na ludzi, pokonałam nieśmiałość i stałam się bardziej komunikatywna. Myślę, że to, jak i wiele innych rzeczy w naszym życiu, przychodzi z czasem. Można szczęściu trochę dopomóc, ale nie za wszelką cenę. :)

Od około 12 roku życia po szkole i odrobieniu lekcji wybywałam z domu aż do kolacji :D Od 14. zaczęło się delikatne imprezowanie, ale "grzeczne" ;) I w sumie super wspominam czasy od 14. do tak 19., czyli do skończenia liceum, bo wtedy miałam czas na spotykanie się codziennie ze znajomymi :D Później studia, praca i czasu coraz mniej... :P

mnie w każdy weekend w tym wieku nie było :)

Ja większość czasu spędzałam poza domem, co się właściwie nie zmieniło