Temat: Mizofonia - znacie kogos?

mormo napisał(a):

picie gorącego napoju: siooooorbbb i dodatek w postaci ,,aaaaa" 

Flavia. napisał(a):

unodostress napisał(a):

teraz to już na wszystko jest choroba..

Z całego serca życzę Ci, żeby Ci się to przytrafiło, magicznie tak tylko na miesiąc (nie dłużej, bo nie życzę Ci źle) to może będzie w Tobie trochę mniej lekceważenia :) To, że Ty nie jesteś w stanie sobie czegoś wyobrazić to nie jest dowód na to, że ktoś wymyśla sobie problem.Uważam, że w przypadku mizofonii najważniejszym problemem jest to, że ciężko jest wytłumaczyć innym ludziom, na czym to polega. Bo to nie jest tak po prostu, że mnie wkurzają dźwięki mlaskania i siorbania i się denerwuję. Każdy z nas czegoś bardzo nie lubi i nie wiąże się to z żadnym problemem, z żadną nadwrażliwością. Ja na przykład bardzo nie lubię jak ktoś popełnia takie oczywiste błędy językowe i mówi niepoprawną polszczyzną. No strasznie mnie to wkurza, mam ochotę rozdawać słowniki. Ale doskonale potrafię nad tym zapanować i podczas rozmowy np z moją babcią jestem w stanie uświadomić sobie, że to starsza osoba, już tak ma i koniec. Denerwuje mnie to bardzo, ale ogarniam.Mlaskanie, siorbanie, gulgotanie, chrupanie - to wkurza wielu ludzi. Ale nie znaczy jeszcze, że cierpią oni na mizofonię. Problem pojawia się wtedy, kiedy ktoś przy Tobie mlaśnie, a Tobie niemal rozsadza mózg od przypływu negatywnych emocji. To nie jest tak, że ktoś mlaszcze, a mnie to denerwuje i z czasem jestem na skraju wytrzymałości. Mi wystarczy, że moja matka przy mnie raz siorbnie i mam ochotę zabrać jej talerz, wylać zupę i kazać nalać sobie jeszcze raz, jak się nauczy jeść. I powiedzcie mi, że to nie jest jakieś zaburzenie.Jestem poza tym normalnym, kulturalnym, spokojnym, uprzejmym człowiekiem. Nie mam przejawów agresji, nie jestem chora psychicznie. Nie jestem głupia i wiem, że jak mój dwuletni kuzyn siorbie, to normalne, jest dzieckiem i nie potrafi jeszcze jeść w pełni kulturalnie. Ale nie potrafię tego znieść i jest to nie do opanowania. To nie działa normalnie, tak jak inne rzeczy. Tego absolutnie nie da się w żaden sposób opanować, uspokoić się. I to nie, żebym nie próbowała. Próbuję cały czas. Kończy się tak, że muszę wyjść.U mnie dodatkowo pogarsza sprawę fakt, że moja rodzina rzeczywiście nie potrafi jeść. Mnie do pasji doprowadza nawet dźwięk przeżuwania - ale oni mlaszczą, siorbią, no wszystko co się da. Wiec jest jeszcze trudniej.Skoro Twój facet na to cierpi, to zapewne wiesz że lekarze nie potrafią do tej pory sklasyfikować problemu, trudno orzec czy to problem neurologiczny, psychiczny czy coś ze słuchem. To znaczy, obecnie skupiają się na podłożu neurologicznym ale nie jest to jednoznaczne.Ja wypracowałam sobie taki sposób, że jak jem z tylko jedną osobą w ciszy, to staram się mówić lub przeżuwać dokładnie w tym samym momencie, kiedy druga osoba przeżuwa. Zagłuszam sobie wtedy te dźwięki własnymi.Polecam też ASMR eating sounds na youtubie, jedna z eksperymentalnych metod radzenia sobie z mizofonią to właśnie słuchanie tych dźwięków. Nie ma jednak jakiejś szalonej skuteczności a i stosować się do tego trzeba przez długi czas, ale spróbować warto. Ale niestety, najlepszą metodą jest jednak hałas. Ja uwielbiam jeść w restuaracjach - jest taki szum wokół, że nie słyszę tych dźwięków.Próbowałam też siadać na drugim końcu stołu, trochę pomaga. Mniej słyszę.Niestety w tej dolegliwości jest jeszcze jedna przykra sprawa - zazwyczaj najbardziej nas denerwują takie odgłosy u najbliższych.

Matyliano napisał(a):

ciekawostka na dziś - jak odwoziłam dziś córkę do szkoły, to w rmf maxxx mówili o tym ;)można powiedzieć, że ja sposób swojego jedzenia doprowadziłam do "perfekcji". najbardziej mnie drażni to mlaskanie z zamkniętymi ustami i NIGDY tego nie robię, bo chyba umarłabym z głodu ;P jestem pierwsza w kolejce na próby kliniczne jakiegoś leku na to ;) molly1986 - kilka lat temu powiedziałam o tym mojemu, to stwierdził, że to wymysł internetów :/ 

Flavia. napisał(a):

Z zegarem też mam problem. Kiedyś nocowaliśmy u znajomych, musiałam wstać i grzebać im w nocy po szafkach, bo słyszałam zegarek i nie mogłam zasnąć, a nie wiedziałam gdzie jest. Pół biedy, że dobrzy znajomi więc pretensji nie mieli, ale i tak było mi głupio. Choć lepsze to niż ich budzić.Matyliano, współczuję bo wiadomo, że nie chcesz a się wkurzasz. Ja mam poczucie winy jak się na kogoś dorosłego denerwuje z rodziny, więc w przypadku dzieci (własnych) masz to pewnie w jeszcze większym stopniu. Salacja, naprawdę uwierz mi że wsparcie takiej żony jest bezcenne :) Ta przypadłość jest o tyle irytująca, że nie oczekuje od społeczeństwa dostosowywania się do mnie, bo doskonale rozumiem że to mój problem - a z drugiej strony to jedyne na co mogę liczyć.Mój narzeczony jest złotym człowiekiem, stara się mnie zrozumieć i ułatwić mi życie jak tylko może.Bardzo ważne jest, że rozumiesz że to problem a nie jakaś fanaberia.Co do słuchania tych odgłosów jedzenia, podpowiedz mężowi żeby się zmusił i posłuchał tego naprawdę długo, najlepiej w jakiś wolny dzień, niech się wścieka, ale słucha do oporu.