Temat: pytanie do dziewczyn z ED

A moim zdaniem ( przynajmniej w moim otoczeniu ) nie widzę ludzi z ED, a uwierzcie mi , że jestem na to bardzo wyczulona i obserwuję bacznie stosunek innych do jedzenia.

w moim otoczeniu także nie ma nikogo, kto ujawniłby tę ułomnosć. Jest to kwestia na tyle wstydliwa, że trudno afiszować się z nią przed światem. O mojej przypadłości wie jedna z moich koleżanek i moja Mama. Mama stara się mnie wspierac, choć chyba nie do końca rozumie, koleżanka nie rozumie, ale przy niej nie muszę się krygować. Natomiast tutaj to zjawisko nie jest zjawiskiem. Jest epidemią. O czym to świadczy ? Ze w świecie anonimowym mamy większą swobodę w mówieniu o tej chorobie, jak też większe prawdopodobieństwo, że ktoś nam podobny, z tym samym problemem odpowie na wołanie i będzie można wspólnie szukać szlaku, konsultować się, wspierać

Też przez to przechodziłam...niby pokonałam to, ale czasem się odzywa, szczególnie w domu...Zgadzam sie z tym, że ED jest jak alkoholizm...tylko, że je każdy i jeść musimy. Moim zdaniem wiele dziewczyn się odchudza, dużo jest takich, które wiele o odchudzaniu nie wiedzą, ale i tak zahaczają często o ten temat, co mnie do tej pory irytuje ;| Nie lubię, jak ktoś kombinuje z jedzeniem w moim otoczeniu, bo przypomina mi się moja historia. Chcę się od tego odciąć, nie chcę o tym rozmawiać ze znajomymi...oni tego nie rozumieją. A mnie to irytuje, jak ktoś zaczyna "dietę", która trwa 3dni i się wielce wymądrza, że mało je etc...moja była współlokatorka głodziła się przez kilka dni, że ja, siedząc ok 5m od niej, słyszałam jak jej przeraźliwie burczy w brzuchu, co skomentowała, że "zjadła CAŁEGO banana i nadal jest głodna". No juz nie wiedziałam co jej powiedzieć, ale się we mnie zagotowało.

Moją metodą na ED było zajęcie się innymi rzeczami, totalnie się odcinałam od tego. Pomogła mi wyprowadzka. Potwierdzam, że nigdzie mi tak nie smakuje jedzenie, jak w domu. Nie głodziłam się, jadłam tyle co trzeba, kiedy chciałam. Az w końcu wpadłam w rytm. Miałam wiele rzeczy na głowie, nie miałam czasu zająć się sobą, chodziłam bez makijażu...jedzenie jakoś wtedy nie zajmowało non stop moich myśli. Przestałam się przeczyszczać, ćwiczyć do upadłego pół nocy, żeby spalić nadmiar...ale widzę, że 2 m-ce w domu i znów widzę małe zaczątki...dobrze, że kończą się wakacje...

Ja mam ED od prawie roku. Mam niedowagę, całe życie miałam, a teraz mam jeszcze większą.

Biancca na myśli raczej miałam to, że nawet psychiatrzy i psycholodzy kuleją w tym temacie. Wyobraźcie sobie,że na którejś z sesji moja Pani psycholog zleciła mi w ramach podwieczorku ( jako zadanie domowe ) jedzenie ciastek hitów, i innych schotów od których ja chciałam uciec, bo to zapalniki wywołujące lawinę. Przekonywała mnie, że to dobra droga do pokonania lęku, do pokonania kojarzenia cukru z brudem ( tak to kojarzę, a ładuję teraz w siebie tony ) i co... ? I poszłooooo... w ramach terapii napad za napadem, Panią psycholog odpuściłam, bo nie wierzyłam, by rozumiała z czym ma do czynienia. A gabinet zowie się- psycho- dietetyczny dla osób z zaburzeniami odżywiania

O moim problemach wiedział tylko chłopak i bardzo mnie w tym wspierał. Sama bym sobie z tym na pewno nie poradziła.

U mnie to wygląda tak, że zwykle jem w miarę normalne porcje, ale licząc każdą kalorię i panicznie bojąc się przekroczyć zapotrzebowania (mam problem z jedzeniem czegoś, czego kaloryczności nie znam, więc wszelkie restauracje, itp. odpadają).

Gab06  , kiedy "zasysam "  się w dobre - w moim mniemaniu- dni, tygodnie w zasadzie bo to musi jakiś czas trwać, też mam opory przed knajpami. Albo wypytuję szczegółowo kelnerów o proces przygotowania. Męczę tym siebie i świat...

 hej shiviaa. Fakt, wyprowadzka może pomóc. Zawiera element " nowego " . Tak jak nowe życie, jak zaczęcie wszystkiego od nowa

deteste witaj. Cudnie, że miałaś wsparcie, pełne bo ze zrozumieniem. Teraz myślę, że poczucie bezpieczeństwa już samo w sobie jest terapią

wlasnie przed chwila zjadlam kanapke, łyzeczke ciasta i 3 śliwki i mam ochote wlożyc sobie palec do gardla-nie zrobie tego oczywiscie, ale te mysli sa straszne.

Idę spać dziewczyny. Dobrej nocy.

Ja się lecze psychiatrycznie, rok temu leżałam na oddziale psychiatrycznym. Mnie wspiera rodzina no i znajomi, ale wiadomo, że Oni nie sprawią, że problem zniknie, bo ja się męczę i męczę. Raz jest dobrze raz zle, zalezy od dnia...