Temat: zle zle zle. samotnosc jest potworna! prosze przeczytajcie:(

feellikeanidiot    a ile masz lat jeśli mogę wiedzieć ??

to je znajdź. na pewno jakieś są. jak pewne rzeczy zaakceptujesz i się z nimi pogodzisz to może zaczniesz dostrzegać, że każdy z nas ma mało czasu i powinien w życiu dostrzegać nawet te drobne rzeczy. mnie tam cieszy nawet popatrzenie w lesie na jaszczurkę czy ptaka. i powiem to, co zawsze powtarzam.. nie każdy musi mieć wielu znajomych i być lubianym. ja lubię być sama, wolę niż udawać, że mnie interesuje jak ktoś się wczoraj spił i nic nie pamięta w imię nie bycia samotnym w danej chwili.

ale zeby chociaz miec dwojke bliskich ludzi...ja nie mam kolezanek..kobiety wydaje mi sie,ze poruszaja same plytkie tematy,slysze w barze rozmowy ludzi...denne dyskusje do niczego nieprowadzace..
a ja chcialabym poznac kogos pdoobnego sobie...wrazliwego.
nie znam takich ludzi...kpia z innych,szukaja zaczepki,obgaduja
znam pewna dzkewczyne od przedszkola..niestety nasze drogi juz sie rozeszly..ona ma faceta,nie mamy o czym rozmawiac..
wrecz jej nie potrzebuje,ani ona mnie..
inne z kolei mlodsza dziala mi na nerwy swoja tepota,zreszta i tak mnie unika ostatnimi czasy..
lubie rozmawiac powaznie...nie mam z kim.
moja mam mnie stale zbywa,gdy chce pogadac.
wazniejsze dla niej sa seriale,niz godzina poswiecona rozmowie ze mna..
i wtedy laduje w necie,na czatach,forach..
niestety bezskutecznie

19

całe życie przed tobą, czasem trzeba poplotkować - może nie koniecznie o kolorze pasemek i tipsach bo to też mnie odstrasza - ale.

mam tak samo, nie mam przyjaciół , a nawet znajomych. ciągle siedzę w domu i nic nie robię. jedyną rozrywkę jaką mam to to , że co dwa dni wyjdę na siłownie, do ludzi. potem wracam do domu i szara rzeczywistość znowu... ;<
u mnie psycholog tez nie pomógł.

Może pomyśl o jakimś wolontariacie? Jest wiele możliwości, można odwiedzać chore dzieci, pomagać w lekcjach dzieciakom z domu dziecka.... wtedy bardzo szybko przekonasz się, że jesteś komuś potrzebna. Ktoś będzie na Ciebie czekał, nie będziesz mogła go zawieść. Niby to obowiązek, ale przyjemny i przynoszący korzyści obu stronom. Poza tym poznasz dużo pozytywnie nastawionych do życia osób (np. wolontariusze) a samo przebywanie z takimi ludźmi, przyglądanie się temu jak żyją, ma działanie terapeutyczne.

a ja myślę, że zamiast się użalać nad sobą jak to ci źle, zrób coś z tym...

jestem podobna.
mialam przyjaciela od malego... ale on sie zmienil, kiedys byl tak samo wrazliwy, mily chlopiec, teraz zrobil sie z niego imprezowicz, no wiec spokojne spotkania ze mna polegajace na spacerowaniu i rozmowie juz go nie bawia...mialam przyjaciolke ale ona miala to szczescie ze w liceum poznala rozrywkowych ludzi i teraz tez juz mam wrazenie jestem dla niej za...nudna.
wiec podczas gdy wszyscy planuja weekend majowy ja zastanawiam sie jak go PRZEZYC jakkolwiek.
samotny spacer wg mnie jest katorga. ludzie sie patrza na Ciebie, mam wrazenie ze kazdy widzi ze nalezysz do osob niepewnych siebie i niemajacych wielu przyjaciol, czuje sie jak eksponat w muzeum na takich spacerach..
uwielbiam wychodzic z ludzmi, ale jak jestem sama w miescie, nawet na glupich zakupach, juz sie czuje niepewnie, juz cos jest nie tak.
probuj poznac kogos na studiach. ja probowalam 3 razy na 3 rozne kierunki i na pierwszych poznalam swietnych ludzi ale jak zmienilam kierunek to w ogole jakby przestali sie mna insteresowac, calkowicie kontakt sie urwal...na pozostalych kierunkach do niczego...ludzi ponad stówa a ja nie moglam z nikim zalapac wiekszego kontaktu....tylko, ze ja sama sobie jestem winna po czesci- chowalam sie w domu, nie chodzilam na wyklady. musisz sie przemoc i przede wszystkim byc na zajeciach tak czesto jak sie da, wpychac sie gdzie sie da, pokazac sie, niech cie ludzie zauwaza.
p.s Ty przynajmniej prace masz. ja jestem tak niepewna siebie, ze boje sie w ogole na rozmowe kwalifikacyjna pojsc.