Temat: Znaleźć swoje miejsce..

Rok temu zdałam maturę. Od tego czasu zmieniło się wszystko. Ja od razu po poszłam do pracy i na studia zaoczne. Moje przyjaciólki razem wyjechały na studia dzienne. Prawie wcale się już nie spotykamy. W sumie to sama nie wiem, czy jeszcze tego chcę.. Między nami pojawiła się olbrzymia przepaść. Ja bardzo dorosłam, zajmuję się domem, prawie wcale nie mam czasu dla siebie, za to mam jak na początek sporo pieniędzy na własne wydatki (dopóki mieszkam z rodzicami i płacę im mniej niż za mieszkanie samemu..). Powoli wyrabiam w sobie pracowitość. Moja rodzica to pracoholicy, biznesmeni, uczę się tego, mam to codziennie i chociaż sądziłam że to niemożliwe, staje się to moim celem. Myślę też o wyprowadzce i założeniu rodziny. Zazdroszę swoim znajomym, że mogą się spotykać, imprezować, kiedy ja jestem w każdy weekend na uczelni i to w nieswoim mieście.. Nie wiem o czym mam rozmawiać z moją najlepszą przyjaciółką, która teraz ma ciągle za dużo czasu, nudzi się, gra na komputerze, nawet się jej nie chce zrobić sobie obiadu na stancji. Jej "początki" z chłopakami to dla mnie jak rozmowa z młodszą siostrą. Dobija mnie jak ze mną mną nie pójdzie nigdzie bo nie ma pieniędzy (byłoby ją stać, gdyby się trochę wysiliła, ma dużo czasu), albo jak boi się czegoś załatwić. Wszystkie moje znajomości zaczynają się rozbiegać, przepaść rośnie. Mój facet, kiedy jesteśmy sami wydaje mi się dojrzały, ale kiedy jesteśmy z resztą znajomych widzę w nim dziecko. Do tego irytuje mnie, jak wysyła mi w weekend smsy jak to on się nudzi, albo mówi że nie da się wstać w niedzielę o 9. Nigdzie się nie spieszy, ciągle mi się dziwi czemu go ciągle poganiam i się stresuję, a ja mam tak malo czasu że chcę go wykorzystać. kończył zawodówkę, mówi, że będzie się dalej uczył, ale zaczynam wątpić.. Mimo że to porządny chłopak, tak jakoś u niego tego nie tępią, u mnie bardzo. On ma bezstresową pracę na hali, jako pracownik fizyczny, ja mam pracę biurową, jeżdżę załatwiać różne rzeczy, ciągle muszę się spieszyć bo mam jakieś terminy. Jestem ciągle zestresowana, nie potrafię się zrelaksować. Jak można się nudzić?! Siedzieć w spokoju i sie niczym nie przejmować?! Zaczynam myśleć, że minie dużo czasu zanim on dojrzeje, a ja zaczęłam się oglądać za dużo starszymi mężczyznami.. (w sensie, że zaczęli mi się podobać, nie że szukam albo że jest ktoś konkretny) Zaczynam się odcinać od wszystkich, bo nie znajduję zrozumienia, wspólnych tematów, czuję że jestem ze wszystkimi coraz bardziej na innych etapach życiowych.. Co mam z tym zrobić? Nie ptrafię się w tym odnaleźć..