- Dołączył: 2011-06-30
- Miasto: Mikołów
- Liczba postów: 985
24 lutego 2012, 19:30
Nigdy nie przepadałam za dziećmi, ale wydawało mi się, że w pewnym wieku to się zmieni i instynkt macierzyński się odezwie. Ale nic z tego! Mam 31 lat i naprawdę nie wyobrażam sobie posiadania potomstwa. Mój mąż natomiast chce dzieci... Czy ktoś był w podobnej sytuacji? Jak z tego wybrnęłyście?
- Dołączył: 2010-11-17
- Miasto: Warszawa
- Liczba postów: 16221
25 lutego 2012, 13:18
wiesz, ze zachowałaś się strasznie nie w porządku? no ale stało się. moim zdaniem powinnaś usiąść z nim i porozmawiać poważnie. powiedz mu co czujesz, tylko tak szczerze. przedstaw wszystkie argumenty na nie, nie oszukuj a ni nie owijaj niczego w bawełnę. wiesz, facet też nie będzie czekał w nieskończoność i za jakiś czas zacznie naciskać na Ciebie, a wtedy już nie trudno o kłótnie o pierdoły, a na końcu rozpad małżeństwa.
a wiesz, czemu te Twoje dzieciate koleżanki tak czasu dla siebie nie mają i źle wyglądają? bo większość kobiet, jak tylko urodzi się dziecko to same przy nim robią. same go przewijają, kąpią, karmią, wstają w nocy, nie dopuszczają do tego faceta, bo 'one zrobią lepiej'. i dlatego nie mają czasu na siebie, bo cały ich czas pochłania bobas.
- Dołączył: 2012-01-02
- Miasto: Chattanooga
- Liczba postów: 41
25 lutego 2012, 13:46
"Może nie najlepiej sie wyraziłam - nie wydaje mi się, że nie pokocham
własnego dziecka - obawiam się raczej, że mimo miłości będzie mnie
irytować, męczyć, że będę się od niego odganiać jak od natrętnej muchy
(tak jest z moją siostrzenicą - bardzo kocham tego dzieciaka, dopóki ona
jest daleko ode mnie)/ "
Jasne że będzie irytować i męczyć, ale jak pokochasz to te wszystkie wady zejdą na dalszy plan i będą całkowicie niezauważalne w porównaniu z tym ile taki brzdąc daje radości. Tym że siostrzenica Cię wkurza się nie przejmuj - mnie też cudze dzieci irytują, a jak moje robią to samo to się okazuje że to wcale takie irytujące nie jest ;).
Poza tym jak mąż tak bardzo chce dziecko to na 100% będzie Ci przy nim pomagać (o ile oczywiście mu pozwolisz) i spokojnie znajdziesz czas na manicure, czy długą kąpiel czy co tam sobie lubisz :)
I bez przesady z tym poświęcaniem siebie przecież to nie jest tak że dziecko jak się pojawi to Ty już się nie liczysz i Twoja tożsamość znika - spokojnie można prowadzić prawie że poprzedni tryb życia (no z części przyjemności na pewno trzeba zrezygnować - ale katastrofą bym tego nie nazwał) i to tylko kwestia organizacji.
Za dużo kombinujesz Autorko - dzieci wcale nie są takie straszne :) ( a tak na marginesie dodam, że odnoszę wrażenie że część kobiet lubi robić z siebie umęczone matki polki, które oddały całe swoje życie dla dzieci, straciły przez nie życie, urodę, i bóg wie co tam jeszcze i chcą żeby się nad nimi litować i mówić jakie to są biedne i umęczone i jak to się poświęciły. opieka nad dzieckiem wcale nie musi być uciążliwa, można znaleźć dla siebie czas, to tylko kwestia dobrych chęci - a takie 'matki polki' swoim gadaniem straszą takie osoby jak Autorka) .
- Dołączył: 2011-01-23
- Miasto: Biały Bór
- Liczba postów: 3877
25 lutego 2012, 13:52
KotkaPsotka napisał(a):
redshadow napisał(a):
KotkaPsotka napisał(a):
ciezka sprawa. On na pewno zdania nie zmieni wiec jesli ty sie do tego nie przekonasz to nie wroze wam przyszlosci razem niestety.
Tylko, że to kobiety ponoszą więcej "strat" decydując się na dziecko. 9 miesięcy ciąży, poród, dochodzenie do siebie po porodzie, walka z figurą po porodzie, zajmowanie się dzieckiem po porodzie itp itd.
25 lutego 2012, 13:59
normalnie męczennice :)nie przesadzajmy.
- Dołączył: 2011-01-23
- Miasto: Biały Bór
- Liczba postów: 3877
25 lutego 2012, 14:41
nieznajomaaa88 napisał(a):
redshadow napisał(a):
tak wiec kwestia sprowadza sie do wyboru osoby, ktora dzieci miec chce - czy bardziej pragnie miec dzieci czy byc ze swoja druga polowka. od poczatku o to mi chodzilo, ze akcja lezy po tej stronie i albo ta osoba to zaakceptuje albo nie (wtedy odejdzie itp)natomiast nie wyobrazam sobie, zeby mialo stac sie na odrot i to osoba nie chcaca miec dzieci na sile sie tego podejmowala
Nie ma czegoś takiego jak dwie polówki, jest tylko dwoje wolnych ludzi, którzy na rzecz wspólnych potrzeb zgadzają się być razem, i może kiedyś w przyszłości założyć rodzinę. Obudź się! Życie to nie bajka.
- Dołączył: 2011-01-23
- Miasto: Biały Bór
- Liczba postów: 3877
25 lutego 2012, 14:42
...Siaska... napisał(a):
normalnie męczennice :)nie przesadzajmy.
Nie każda ma ochotę na takie "atrakcje" i to też trzeba zrozumieć.
- Dołączył: 2012-01-02
- Miasto: Chattanooga
- Liczba postów: 41
25 lutego 2012, 14:55
mrovvka napisał(a):
...Siaska... napisał(a):
normalnie męczennice :)nie przesadzajmy.
OK - ale niech każda ma możliwość wysłuchania rozsądnych za i przeciw, bo często te 'atrakcje' są demonizowane do takiego stopnia, że najwyraźniej niektóre kobiety (np. Autorka posta) po prostu boją się mieć dzieci. A demonizują te sprawy albo osoby które dzieci nie mają, albo takie które usprawiedliwiają każde życiowe niepowodzenie tym, że mają dzieci i "po prostu w nawale obowiązków nie dały rady". W wyniku czego kobiety które się wahają mają zniekształcony obraz sytuacji i widzą w posiadaniu dziecka tylko same negatywne strony.
25 lutego 2012, 15:06
O Boże jak nie chcieć dzieciaków ??? Toż to jest najlepszy dar od Boga!!
Niektórzy chcą a nie mogą, zazdroszczą Wam wszystkim ....;/
Takie słodziaki, te ich brzuszki .... nie rozumiem Was....
- Dołączył: 2011-04-06
- Miasto: Warszawa
- Liczba postów: 751
25 lutego 2012, 15:25
Zgadzam sie, ze nie ma czegos takiego jak "dwie polowki". Majac pakiet okreslonych cech mozna byc bardzo szczesliwym z dowolnym czlowiekiem o okreslonym zbiorze cech. A dwa przypadki zrobienia sobie dziecka na boku mam w rodzinie - tym bardziej bolesne, ze w jednym z nich para starala sie o dziecko, ale byly problemy z plodnoscia, w drugim chodzilo o brak potomka plci meskiej i odmowe dalszych staran (byly dwie corki, to na boku - o ironio - tez okazalo sie dziewczynka).
25 lutego 2012, 18:39
moze dzieci sa kochane ale sa tez wydatki i czas poswiecony. moj bratanek bedzie mial niedlugo 2 lata. od ponad pol roku dziadek nasz wymaga opieki, obecnie jest w szpitalu od stycznia, jedna noga w grobie. kuzyn i jego zona maja na rozne zmiany, jedno ma na rano drugie na popoludnie itp itd (3 zmiany wymieniaja sie miedzy rankiem, popoludniem i nocka) ten kto ma na popoludnie zajmuje sie dzieckiem rano, chwile ktos zostaje z dzieckiem w przerwie miedzy 13 a 15 w ten czas wraca drugi rodzic z rannej zmiany. jak cos trzeba zalatwic to trzeba dziecko zostawic komus z rodziny np tesciowiej czy szwagierce (bo zona pracuje) wiec to jest przegwizdane teraz bo dziecko jest podrzucane zeby isc do pracy i cos zalatwic miedzy czlonkami rodziny
moj partner idzie na rano do pracy, ja jestem w domu, zajmuje sie sprzataniem i cos ugotuje zeby po powrocie bylo czysto i do zjedzenia, partner nie gotuje, wiec jesli ja niczego nie zrobie to zostaja gotowce ze sklepu lub byle jakie kanapki. czasem wypadnie mi wyjscie. do tego dolozyc marna sytuacja finansowa .mamy kawalerke, brak jest miejsca na rower a gdzie tu beciki i kojec wstawic? na wieksze mieszkanie nas nie stac a dwa ze mamy to (rodzica wlasnosc w ktorej partner mieszka a ja lada chwila) wiec jak tu planowac rodzine?
pomijam juz to ze nas nie ciagnie do dzieci. kto sie bedzie dzieckiem zajmowal skoro i nasi rodzice pracuja na zmiany a z jednej pensji nie uciagniemy nawet sami ze soba?
