Temat: Przegrałam z samą sobą

A wiesz, pytałaś dlaczego odnosisz porażkę podczas rekrutacji ? Może kiedy będziesz znała przyczynę to podszlifujesz co trzeba i następnym razem odniesiesz zwycięstwo. 

A może zdaj sobie sprawę z tego że ta praca po prostu nie jest dla Ciebie? W chwili kryzysu na pokładzie pracownik obsługi lotu musi umieć zachować zimną krew mino wszystko. Bo od tego może zależeć życie i zdrowie pasażerów. A Ty nie umiesz opanować byle nerwów w czasie rozmowy o pracę. Nie daje Ci to do myślenia? To nie prawda, że możesz wszystko. To socjotechniczny bełkot. Do pracy należy mieć predyspozycje. Skoro tyle razy ktoś mówi Ci, że nie nadajesz się, to może naprawdę się nie nadajesz. A trwanie w mrzonkach bez sensu nie pozwala Ci iść naprzód. Tracisz czas. Przemyśl to, może Twoja przyszłość jest gdzieś indziej?

idz do psychologa, przepracuj swoje problemy, bo je ewidentnie masz. Odłóz na chwile marzenia o lataniu, dopoki stan psychiczny nie dojdzie do normy. Nigdy w zyciu nie chciałabym byc na pokładzie samolotu ze stewardessą, która jest bardziej scykana niz ja. Marzenia sa po to zeby sie spełniały, ale niekoniecznie juz, teraz, natychmiast. To jeszcze nie ten czas, teraz powalcz o siebie. Trzymam kciuki.

może zmień pracę na inną (taka gdzie potrzebny jest język obcy) spełniaj się życiowo w podróżach jako hobby?

Gdy zaczęłam czytać to pomyślałam połknij kobieto xanax przed rozmową i będzie OK, wyjście może z tych 'na skróty' ale pozwala przetrwać pogrzeb czy rozprawę w sądzie.

Potem doczytałam do końca i jednak nie, masz problemy ze sobą, może depresję, niską samoocenę też może, więc jeśli leki to tylko od lekarza i terapia. Zawód sprzedawcy to pikuś, stewardesa to ma dopiero ciśnienie w pracy, ludzie różni, roszczeniowi, albo panikarze, stewardesa sama powinna być jak lek uspokajający dla pasażerów, a Ty taka rozdygotana.............

napisalabym doslownie to samo:) mysle ze to rozwija sie w kierunku depresji.

Jesteś słaba psychicznie, praca w liniach lotniczych nie jest dla ciebie.

Też mi to wygląda depresyjnie... zafiksowałaś się na te linie lotnicze i tak się przy tym zapierasz, że w ogóle nie szukasz niczego innego co by ci sprawiało przyjemność-normalnie klapki na oczy i wąski tunel, a jak nie wyszło to świat się kończy.. To że o czymś się marzy, nie oznacza, że ma się do tego predyspozycje i że będzie się to robić- że w ogóle się powinno!. Np. ja jako młoda osoba chciałam być pilotem myśliwca(też uwielbiam latać) -ale nie najlepiej znoszę duże przeciążenia + mam wadę wzroku- tylko, że ja poszukałam innych marzeń i rzeczy które by mnie cieszyły, zamiast zapierać się jak osiołek, że muszę robić to choćby mnie 100 razy kopnęli w tyłek ..... Powiedz komu jest potrzebna na pokładzie stewardesa która jest znerwicowana, nie panuje sama nad sobą, depresyjna, ma problem z kontaktami z ludźmi- to muszą być bardzo silne i opanowane osoby-a jednocześnie sprawiające bardzo przyjazne wrażenie- które nie tylko w sytuacji kryzysowej dodadzą spokoju pasażerom, ale także na co dzień są w stanie z miłym uśmiechem opanować często bardzo nie miłych klientów...  Jak sama o sobie piszesz chcesz podróżować bo się nudzisz monotonią codziennej pracy itd..-ale taka stewardesa ma również monotonną codzienna pracę i użeranie się z klientami powietrznego autobusu...jakie podróżowanie? Chyba ci się pomyliło-nie sądzę żeby w trakcie rejsów mieli czas (a może i siły czy ochotę) na to żeby sobie "zwiedzać" miejsce docelowe (zwł.jak się lata w kółko na kilku trasach latami...).

Skoro znasz dobrze język to rusz się z kraju-po co tu siedzisz? Pozarabiaj tu i tam-przy okazji będziesz miała swoje podróżowanie(i latanie jako pasażerka), zobaczysz czy na pewno za tamtym płotem trawa taka bardziej zielona.. A jak gdzieś się taka okaże no to zostań.

Najbardziej lubiłam pracę w hotelu za fajna, międzynarodową atmosferę. Pracowałam jako kelnerka i recepcjonistka. Szybko znudziła mnie rutyna. Pracowałam też jako kasjerka w drogerii. Wszędzie klienci mnie lubili i czułam, że powinnam pracować dla ludzi. Niestety praca w sklepie, czy barze mnie nie satysfakcjonuje. Mam wyższe wykształcenie i nie chcę wykonywać prac, które są dla osób bez niego. Poza tym zawsze chciałam mieć prestiżowy zawód, żeby rodzice byli ze mnie dumni. Już na studiach próbowałam pracować w zawodzie, niestety szybko straciłam do tego serce. Zawsze kochałam książki, ale nie wyobrażam sobie czytać ich tylko pod kątem korekty, żeby ktoś mi narzucał "deadline". Dlatego szybko to rzuciłam i nie chcę do tego wracać. Jestem piekielne ambitna i nie potrafię wykonywać pracy, która nie daje mi możliwości wspinania się na szczyt. Moja obecna praca to farsa. Zatrudniają byle kogo i mam ochotę stąd uciekać. Niestety nie mam dokąd. Czuję się okropnie samotna i zagubiona :(