Temat: ' żeby być chudym trzeba się katować'?

Ja utrzymuję wagę, chuda nie jestem, gruba też nie - jem jakieś 2200 kalorii (policzę raz w miesiącu żeby się upewnić, że nie przeginam w żadną stronę), staram się jeść zdrowo i ograniczać cukier - zjem kawałek tortu na czyiś urodzinach, ale wysoce prawdopodobne że też odmówię/schowam do kieszeni cukierka, którym ktoś mnie częstuje, bo miałam problem z kompulsami i jedzeniem słodyczy i staram się ich teraz nie jeść po prostu jeżeli nie mam na nie wyraźnej ochoty. Ćwiczeniami nigdy nie miałam w zwyczaju się zadręczać i nie robię tego nadal. Uważam, że funkcjonuję i jem normalnie - aczkolwiek mam z tyłu głowy to, że już zawsze muszę uważać żeby nie pakować do paszczy za dużo czekolady. Nie wiem o jaką chudość chodzi, ale gdybym miała ważyć tyle co modelki vs na przykład musiałabym zrzucić jeszcze z 10 kilogramów - nie wierzę, że to by się dało zrobić i potem to utrzymać bez głodówkowych diet - zresztą sensu tego nie widzę, bo wyglądałabym jak trup. Są pojedyncze osoby tak chude od urodzenia, ale jeżeli ktoś nie ma tego w genach, to wychudzenie się do niedowagi musi być okupione straszną psychozą. 

prawda jest taka ze to forum jest niebezpieczne i dopóki osoba z zaburzeniami odżywiania będzie tu siedziała bedzie jej trudno wyjść z problemu, ba nawet podjąć próbę wyjścia. Siedzą tu osoby które lubuja się w tematach typu czy dużo zjadłam wiedząc jak zostanie to menu ocenione i ze dostaną zjechane ze kalorie a odpowiedź jest zawsze jedna "mało". Ale dla takich osób to jak balsam na duszę, nakręcaja się bardziej. Nie wierzę że po tylu, po dziesiątkach postów i oceń nie mogą wysnuć wniosków i obiektywnie ocenić ile jedzą. No nie wierzę 

Ja nie mam radości życia, czuję się raczej ograniczana przez ćwiczenia. Niestety, jak nie odpracuję jakiegoś "lepszego" jedzenia bieganiem, jazdą na rowerze albo ćwiczeniami na orbitreku, to od razu waga leci w górę. Jak nie ćwiczę, to muszę bardzo się pilnować z jedzeniem.

Nie wiem, może powinnam iść do endokrynologa...

Wilena, a jaka jest Twoja aktywność fizyczna w ciągu dnia skoro nie ćwiczysz i przy 2200 trzymasz wagę?

Pływam dwa razy w tygodniu po godzinie, codziennie jakieś ćwiczenia, głównie rozciągające - minimum 15 minut (na ogół ćwiczę tak 15-30). Czasami tenis, albo rower, ale wybitnie nie lubię sportu, więc to jak się komuś mnie uda wyciągnąć - miałam na myśli to, że ja się nie katuję tymi ćwiczeniami, nigdy nie miałam pomysłów w stylu "zrobię 1000 brzuszków" czy "będę chodzić w kółko po pokoju", a czasami widzę po wpisach dziewczyn z forum, że mają taką zaburzoną wizję ćwiczeń. Tylko ja mam 183 wzrostu i 64 kg - więc na pewno zapotrzebowanie mam wyższe niż ktoś mający 160 i 50 kg. 

właśnie i w tym jest problem... liczenie tych cholernych kalorii. Te magiczne cyferki CPM czy PPM sa niemal święte. Będąc na redukcji cyferki tak mocno ryja nam mózg ze potem już pojawia się problem żeby przestać zwracać na nie uwagę. Problem się pogłębia bo zaczyna pojawiać się strach i lek przed normalnym jedzeniem. Pojawia się myśl " skoro do tej pory jadłam 1400-1600 kalorii to przecież teraz nie mogę podnieść do 2000 bo jak to będzie wyglądało, że się opycham, ze się poddałam itp." w konsekwencji dalej ciągnie się na średnio 1500, analizując wszystko co się wkłada do ust z dokładnością do jednej rzodkiewki. Sytuacji nie ułatwiają tematy które się tutaj non stop pojawiają. Podawane tu do oceny menu są zazwyczaj tak ograniczone kalorycznie (mimo ze ktoś zaznacza ze jest na stabilizacji), ze człowiek zaczyna się zastanawiać czy nie je za dużo, ba nawet jest przekonany ze je za dużo. I kółeczko się zamyka.     

tak, trzeba. I trzeba mieć priorytety, w dłuższym okresie powodujące uwstecznienie, wszak doba każdego człowieka trwa tylko 24 godziny, z czego cześć przeznaczamy na sen, część na pracę/szkołę i tylko niewiele zostaje do dyspozycji wlasnej. Marnowanie tego czasu na kręcenie się wokół chudej dupy wcześniej czy później odchudzi także zasoby mózgowe, bo jak wiadomo narząd nieużywany zanika. Dla jednych taki zanik to głupota, dla innych choroba, w sumie nieważne, bo ani chorym ani głupim zawczasu nikt być nie chce. Zatem jeśli pomimo niechęci taki stan osiąga, nie da się tego inaczej nazwać, jak zakatowaniem się.

albo po prostu mieć taki organizm ;) Mam koleżankę ,  która nigdy nie zwracała uwagi na to co je, a zawsze była chuda i to jak patyczek ;) Tak samo mój chłopak może słodkie zagryzać fast food 'em i nie tyje. ;)

ale, ale to już zupełnie inna sytuacja. My tu piszemy o katowaniu się żeby być chudym czyli nie z tzw. natury a w wyniku naszych działań czytaj niejedzenia i dużego wysiłku fizycznego.  

Ja mam 158 I poniżej 50 kg a też utrzymuje wagę na 2000-2300kcal. Tyle że ja się odchudzalam na małym deficycie (1800-1900) wiec nie mam spartolonej przemiany materii  (tak mysle). Do tego jestem dość aktywna na co dzień. Myślę że większość dziewczyn by tak mogło gdyby się nie bawiły w głodówki....