Temat: Dlaczego dla jednych odchudzanie przychodzi naturalnie, a dla innych to wielkie wyzwanie któremu nie mogą podołać ?

Berchen napisał(a):

Andala napisał(a):

staram_sie napisał(a):

Andala napisał(a):

Dzisiaj przeczytałam na pudelku temat o Dominice Gwit i aż mi się płakać zachciało :-( dlaczego tak się dzieje? że po osiągnięciu sukcesu, można aż tak barzo przytyć... po prostu jest mi przykro jak można robić sobie taką krzywdę. Kieruję to pytanie do tych z Was które borykają się z takimi problemami bądź z tego wyszły. Skąd bierze się tak wielkie uzależnienie/miłość do jedzenia, żeby tak wyglądać? Jestem ciekawa Waszych opinii, może są tutaj vitalijki które zajmują się psychoterapią i mogą powiedzieć coś więcej?Ja ważyłam kiedyś 103 kg (to była moja najwyższa waga) miałam problemy z kompulsami. Udało mi się z tego wyjść i od ok 8 lat trzymam stałą wagę +- 5 kg. Jem normalnie, intuicyjnie, czasem przechodzę na diety, obcinam trochę kcal. Zimą uczęszczam na siłownię, w lecie ćwiczę w domu brzuszki, rowerek. Żyję normalnie, chodzę na też na pizzę i lody. Chodzi mi o to, że można schudnąć, nie myśleć obsesyjnie o jedzeniu i normalnie wyglądać. Dlaczego dla jednych przychodzi to naturalnie a innych tak bardzo dotyka?

Przeczytaj to jeszcze raz i zastanów sie czy naprawdę chcesz zadawać takie pytanie.Jak tyłaś to nie widziałaś jak wyglądasz...?

oczywiście, że widziałam. Tak jak napisałam wyżej, miałam problemy z kompulsami, ale się otrząsnęłam i zaczęłam walczyć. W ciągu 1,5 roku zrzuciłam 40 kg i wiadomo zdarzały się potknięcia, ale udało mi się schudnąć, mogę nawet powiedzieć, że przyszło mi to dość łatwo. Dlatego pytam, dlaczego dla jednych ta decyzja i dążenie do celu jest takie trudne, a dla innych nie? 

moge ci odpowiedziec - bo kazdy jest inny, ma inne zycie -  to co sie w nim dzieje , jaki jest poziom stresu i jak organizm z nim sobie radzi. Ja daje rade bez wiekszych problemow trzymac sie zasad , por posilkow, zdrowych wyborow automatycznie - gdy mam swiety spokoj i przerwe w stresie. Wystarczy ze cos sie zlego dzieje zaczyna sie wszystko sypac- nie umiem wtedy powstrzymac sie przed slodkimi owocami, lampka wina i td... wtedy wraca natychmiast to co mozolnie spadlo w okresie spokoju. Moja kolezanka ma taki organizm ze w stresie chudnie - wlacza sie jej blokada na jedzenie, nie umie zmusic sie do posilkow, je wtedy np. jednego pomarancza na caly dzien. Gdyby ktos znalazl na to rozwiazanie dostalby przypuszczam nobla.

SzczuplaNaZawsze2020 napisał(a):

Haga. napisał(a):

Sienee napisał(a):

3...2...1...wrzasków "ja biedna mam Hashimoto" " a ja biedniejsza bo insuliniopornosc".Ludzie tkwią w takim stanie z lenistwa i bylejakości. Nie ma powszechnie występujących chorób które UNIEMOŻLIWIAJĄ schudnięcie. Są takie, jak np insulinoopornosc, które zmieniają zasady i sprawiają że trzeba się stosować do innych zasad niż inni. Ale oczywiście to jest doskonała wymóweczka bo jest taaaaak trudno że prawie się nie da. Da się. Z wymienionych w pierwszym akapicie mam jedno i drugie, żeby było jasne ;) jestem szczupla, w dolnej granic BMI. tylko trzeba chcieć, być dokładnym, konsekwentnym. A ludzie są leniwi, bylejacy, rozmemłani i wola tkwić w takim ciele. Ich wybór. Tylko nie lubię słuchać skomlenia, że się "nie da".Jedyną chorobą w której rozumiem otyłość jest depresja. Człowiek z depresją funkcjonuje zupełnie inaczej, nie da się tego ocenić. Ale nadal to wynik działań a nie magicznej blokady (jedzenia w nadmiarze, lub niewłaściwie, braku ruchu - czego przyczyną jest depresja).

W prawdziwej depresji klinicznej znacznie częsciej wystepuje wychudzenie, tyje się od "leków" na nią. Depresyjność to kontinuum, gdzie postawisz granicę między lenistwem i rozmemłaniem a magicznym usprawiedliwiaczem pt "depresja"?Może życie sprawi, że zrouzmiesz otyłość też w innych przypadkach :)

łatwo sie mówi jak sie jest zdrowym i nie miało się nigdy problemów ze zdrowiem, nie brało się leków, ktore mają skutki uboczne. Z doświadczenia wiem, ze  taka pewność siebie jak autorki poprzedniego komentarza gubi, bo czuje sie lepsza od innych, a życia nie zna tak naprawdę. I tak w hashimoto i chorobach tarczycy  metabolizm jest spowolniony, wiec jest trudniej schudnąć niż zdrowej osobie. Poza tym sporo osób zajada emocje, traumy, dzieciństwo, bo inaczej nie potrafi radzić sobie z przeszłością, życiem ogólnie, emocjami i problemami dnia codziennego. Łatwo oceniać, a samemu na niczym sie nie znać. 

Andala napisał(a):

staram_sie napisał(a):

Andala napisał(a):

Dzisiaj przeczytałam na pudelku temat o Dominice Gwit i aż mi się płakać zachciało :-( dlaczego tak się dzieje? że po osiągnięciu sukcesu, można aż tak barzo przytyć... po prostu jest mi przykro jak można robić sobie taką krzywdę. Kieruję to pytanie do tych z Was które borykają się z takimi problemami bądź z tego wyszły. Skąd bierze się tak wielkie uzależnienie/miłość do jedzenia, żeby tak wyglądać? Jestem ciekawa Waszych opinii, może są tutaj vitalijki które zajmują się psychoterapią i mogą powiedzieć coś więcej?Ja ważyłam kiedyś 103 kg (to była moja najwyższa waga) miałam problemy z kompulsami. Udało mi się z tego wyjść i od ok 8 lat trzymam stałą wagę +- 5 kg. Jem normalnie, intuicyjnie, czasem przechodzę na diety, obcinam trochę kcal. Zimą uczęszczam na siłownię, w lecie ćwiczę w domu brzuszki, rowerek. Żyję normalnie, chodzę na też na pizzę i lody. Chodzi mi o to, że można schudnąć, nie myśleć obsesyjnie o jedzeniu i normalnie wyglądać. Dlaczego dla jednych przychodzi to naturalnie a innych tak bardzo dotyka?

Przeczytaj to jeszcze raz i zastanów sie czy naprawdę chcesz zadawać takie pytanie.Jak tyłaś to nie widziałaś jak wyglądasz...?

oczywiście, że widziałam. Tak jak napisałam wyżej, miałam problemy z kompulsami, ale się otrząsnęłam i zaczęłam walczyć. W ciągu 1,5 roku zrzuciłam 40 kg i wiadomo zdarzały się potknięcia, ale udało mi się schudnąć, mogę nawet powiedzieć, że przyszło mi to dość łatwo. Dlatego pytam, dlaczego dla jednych ta decyzja i dążenie do celu jest takie trudne, a dla innych nie?