Temat: Zdrowa Rywalizacja Punktowa, cz. 92 (17/08-13/09/2020)

littlenfat napisał(a):

Użytkownik4163549 napisał(a):

Balonkaa napisał(a):

lamcookie- u mnie totalny falstart  Bardzo chcę schudnąć i zmienić wygląd ale jednocześnie nie zależy mi na tym tak bardzo, żeby przestać się obżerać i zebrać tyłek na trening. Brzmi jak totalny absurd, ale tak jest. Chęć objadania się albo zjedzenia czegoś słodkiego/ niezdrowego jest często silniejsza niż chęć bycia szczupłym. Siedzę w takim błędnym kole- tydzień trzymam diety i ćwiczę, chudnę np. 2 kilo po czym kilka dni z rzędu obżeram się, nie ruszam tyłka z kanapy i te 2 kilo wraca i tak w kółko ...

Hmm, może pomyśl, dlaczego chcesz schudnąć? Jakie są Twoje motywacje? Też wpadam w takie głupie koła, ale tym razem staram się brać pod uwagę, że sabotowanie samej siebie jest bez sensu. Trzeba przerwać ten krąg. Odchudzanie trwa długo, więc myślę sobie, że każdy kolejny dzień powinien zbliżać mnie do celu. Dbam o siebie dla zdrowia, żebym była zdrowa, by zadbać o zdrowie, a z czasem zajść w ciążę i urodzić dzieci. To mnie trzyma. Wiem, że jeśli odpuszczę, to szkodzę sobie i bliskim.

Właśnie ta motywacja chyba jest najważniejsza - zdrowie. Też wcześniej wpadałam w takie błędne koło. Tylko u mnie to było bardziej: "Co se schudłam 10 kg, to przytyłam 15 kg". W mojej głowie w pewnym momencie zaczynało się myślenie: "Życie jest za krótkie żeby sobie odmawiać przyjemności. Jedni są szczupli, inni nie. Widocznie tak ma być". Na szczęście wraz z wiekiem przychodzi trochę więcej rozumu. Dlatego odstawiłam papierosy, ograniczyłam alkohol do minimum, porobiłam sobie wszystkie niezbędne badania (co najlepsze wyszło, że mam za wysoki cholesterol - nigdy nie jadłam tłusto), pilnuje żeby micha była czysta i ćwiczę min. 4 razy w tygodniu po godzince. Niekoniecznie dla ładnej sylwetki, ale właśnie dla zdrowia. Stwierdzenie: "Życie jest za krótkie, żeby..." już nie ma sensu, bo jak nie będę robić nic dla zdrowia, to będzie jeszcze krótsze.

mumurka napisał(a):

Balonkaa napisał(a):

lamcookie- u mnie totalny falstart  Bardzo chcę schudnąć i zmienić wygląd ale jednocześnie nie zależy mi na tym tak bardzo, żeby przestać się obżerać i zebrać tyłek na trening. Brzmi jak totalny absurd, ale tak jest. Chęć objadania się albo zjedzenia czegoś słodkiego/ niezdrowego jest często silniejsza niż chęć bycia szczupłym. Siedzę w takim błędnym kole- tydzień trzymam diety i ćwiczę, chudnę np. 2 kilo po czym kilka dni z rzędu obżeram się, nie ruszam tyłka z kanapy i te 2 kilo wraca i tak w kółko ...

Kochana miałam ten sam problem. skoro jest ta grupa i mamy się wspierać to wypowiem się jak udało mi się zwalczyć lenia i objadanie się każdego, głupiego dnia. mam nadzieję, że przydługa historia nie zanudzi, a zmotywuje!przestałam się tak mocno ograniczać, że jak jestem na diecie to nie mogę nawet posłodzić herbaty, kawy, polizać kostki czekolady, bo zmarnuję cały wysiłek włożony w odchudzanie... dopiero teraz widzę, jak chore to było podejście. tłumaczyłam sobie, że miałam zły dzień w pracy albo ktoś się na mnie krzywo popatrzył i żeby polepszyć sobie humor kupowałam paczkę chipsów, batona i piwo. +1000 kcal w pół godziny, na wieczór. wiedziałam, że mam problem, gdy zaczęłam chować paczkę z chipsów wgłąb kosza, żeby mąż nie widział, że znowu coś niezdrowego podjadałam któryś raz w ciągu tygodnia.i pewnego dnia mój mąż zwrócił mi uwagę po raz kolejny, że tak nie można, że przytyłam, że to niezdrowe. spytał, dlaczego nie mogę zjeść tylko trochę chipsów? garść, 1-2 razy w tygodniu? olśniło mnie też w podobnym czasie, że się nie chudnie jak się je zdrowo, tylko jak się ma deficyt kaloryczny. biorąc sobie radę męża do serca + będąc na deficycie zdarzyło mi się zjeść pół paczki chipsów zamiast kolacji i czułam się słabo, byłam szybko głodna, bo chipsy mają małą objętość, a są kaloryczne. i następnego dnia jadłam normalnie, warzywa i jak najlżej :)pomyślałam, że jem jedno i to samo, chipsy paprykowe, słodycze i podobne obiady, a jest tyle pysznych rzeczy do spróbowania i zaczęłam też kuchcić nowe przepisy, albo wpisując jakie mam składniki w lodówce szukałam jakichś dań. często gotuję coś całkiem nowego, mam bardzo zróżnicowaną dietę i jak mam ochotę na coś słodkiego, to jem i wliczam.dużo osób poleca Fitatu, ja również się przyłączam - świetna aplikacja do liczenia kalorii, mam w domu wagę kuchenną i odmierzam sobie wszystkie produkty (pomijam ważenie sałaty, ogórków czy jak sypnę przyprawą, bo to już by było chore hehe) i dokładnie wiem ile jem. nawet nie czułam wcześniej, że potrafię wmłócić 3000 kcal w ciągu dnia, z czego połowa to słone przekąski i słodycze.dlatego teraz ja mówię Tobie, jak mi kiedyś mąż powiedział: przestań tak siebie traktować. tu nie chodzi tylko o bycie szczupłym, ale o Twoje zdrowie. pozwól sobie czasem na ustępstwo i nie karaj się, że Ci smakuje coś słodkiego. każdy lubi coś dobrego zjeść, ale to nie jest najważniejsze w życiu - poświęć się pasji, czytaj książki, przejdź się na spacer, kup świeże warzywa i poeksperymentuj w kuchni :) życie jest za krótkie, by przesiedzieć je na kanapie, można zrobić generalne porządki w domu, wystawić nienoszone ubrania na sprzedaż, tylko nie jutro, tylko teraz! <3

mumurka napisał(a):

Balonkaa napisał(a):

lamcookie- u mnie totalny falstart  Bardzo chcę schudnąć i zmienić wygląd ale jednocześnie nie zależy mi na tym tak bardzo, żeby przestać się obżerać i zebrać tyłek na trening. Brzmi jak totalny absurd, ale tak jest. Chęć objadania się albo zjedzenia czegoś słodkiego/ niezdrowego jest często silniejsza niż chęć bycia szczupłym. Siedzę w takim błędnym kole- tydzień trzymam diety i ćwiczę, chudnę np. 2 kilo po czym kilka dni z rzędu obżeram się, nie ruszam tyłka z kanapy i te 2 kilo wraca i tak w kółko ...

Kochana miałam ten sam problem. skoro jest ta grupa i mamy się wspierać to wypowiem się jak udało mi się zwalczyć lenia i objadanie się każdego, głupiego dnia. mam nadzieję, że przydługa historia nie zanudzi, a zmotywuje!przestałam się tak mocno ograniczać, że jak jestem na diecie to nie mogę nawet posłodzić herbaty, kawy, polizać kostki czekolady, bo zmarnuję cały wysiłek włożony w odchudzanie... dopiero teraz widzę, jak chore to było podejście. tłumaczyłam sobie, że miałam zły dzień w pracy albo ktoś się na mnie krzywo popatrzył i żeby polepszyć sobie humor kupowałam paczkę chipsów, batona i piwo. +1000 kcal w pół godziny, na wieczór. wiedziałam, że mam problem, gdy zaczęłam chować paczkę z chipsów wgłąb kosza, żeby mąż nie widział, że znowu coś niezdrowego podjadałam któryś raz w ciągu tygodnia.i pewnego dnia mój mąż zwrócił mi uwagę po raz kolejny, że tak nie można, że przytyłam, że to niezdrowe. spytał, dlaczego nie mogę zjeść tylko trochę chipsów? garść, 1-2 razy w tygodniu? olśniło mnie też w podobnym czasie, że się nie chudnie jak się je zdrowo, tylko jak się ma deficyt kaloryczny. biorąc sobie radę męża do serca + będąc na deficycie zdarzyło mi się zjeść pół paczki chipsów zamiast kolacji i czułam się słabo, byłam szybko głodna, bo chipsy mają małą objętość, a są kaloryczne. i następnego dnia jadłam normalnie, warzywa i jak najlżej :)pomyślałam, że jem jedno i to samo, chipsy paprykowe, słodycze i podobne obiady, a jest tyle pysznych rzeczy do spróbowania i zaczęłam też kuchcić nowe przepisy, albo wpisując jakie mam składniki w lodówce szukałam jakichś dań. często gotuję coś całkiem nowego, mam bardzo zróżnicowaną dietę i jak mam ochotę na coś słodkiego, to jem i wliczam.dużo osób poleca Fitatu, ja również się przyłączam - świetna aplikacja do liczenia kalorii, mam w domu wagę kuchenną i odmierzam sobie wszystkie produkty (pomijam ważenie sałaty, ogórków czy jak sypnę przyprawą, bo to już by było chore hehe) i dokładnie wiem ile jem. nawet nie czułam wcześniej, że potrafię wmłócić 3000 kcal w ciągu dnia, z czego połowa to słone przekąski i słodycze.dlatego teraz ja mówię Tobie, jak mi kiedyś mąż powiedział: przestań tak siebie traktować. tu nie chodzi tylko o bycie szczupłym, ale o Twoje zdrowie. pozwól sobie czasem na ustępstwo i nie karaj się, że Ci smakuje coś słodkiego. każdy lubi coś dobrego zjeść, ale to nie jest najważniejsze w życiu - poświęć się pasji, czytaj książki, przejdź się na spacer, kup świeże warzywa i poeksperymentuj w kuchni :) życie jest za krótkie, by przesiedzieć je na kanapie, można zrobić generalne porządki w domu, wystawić nienoszone ubrania na sprzedaż, tylko nie jutro, tylko teraz! <3

Balonkaa napisał(a):

Dzięki dziewczyny za słowa wsparcia. Jednak problem tkwi o wiele głębiej. Uzależnienie od cukru często wygrywa ze zdrowym rozsądkiem. I na nic tu motywowanie zdrowiem itp :) Wszystko zaczęło się kilka lat temu- zawsze byłam aktywna, trenowałam, wyznawałam zasadę "100 % albo nic", zrobiłam kurs trenera personalnego i to ja pomagałam ludziom chudnąć i kształtować sylwetkę. Potem przyszedł ciężki okres, straciłam motywację, puchłam, tyłam, ciągle płakałam, czułam się okropnie. Przytyłam prawie 20 kilo, co biorąc pod uwagę moj wczesniejszy styl zycia bylo dla mnie porażką. Po jakimś czasie okazało się, że mam problemy z tarczycą i Hashi, trochę mi ulżyło, bo bałam się, że siadło mi na psychikę i że będę potrzebowała leczenia w zakladzie zamkniętym :P No ale od tego czasu moj organizm się zmienił. Dieta nie przynosi już takich szybkich efektów, kondycja nie jest już taka jak kiedyś a poprawianie wyników w bieganiu idzie o wiele wolniej. Przeszłam też etap kompulsywnego obżerania się. w samotności oczywiście :) Nabawiłam się przez to IO ale na szczęście ogarnęlam się i pokonałam ją :) Za mną 10 kg, widać ogromną różnicę, czuje się też o wiele lepiej ale to wciąż nie jestem "stara ja".

Balonkaa napisał(a):

Dzięki dziewczyny za słowa wsparcia. Jednak problem tkwi o wiele głębiej. Uzależnienie od cukru często wygrywa ze zdrowym rozsądkiem. I na nic tu motywowanie zdrowiem itp :) Wszystko zaczęło się kilka lat temu- zawsze byłam aktywna, trenowałam, wyznawałam zasadę "100 % albo nic", zrobiłam kurs trenera personalnego i to ja pomagałam ludziom chudnąć i kształtować sylwetkę. Potem przyszedł ciężki okres, straciłam motywację, puchłam, tyłam, ciągle płakałam, czułam się okropnie. Przytyłam prawie 20 kilo, co biorąc pod uwagę moj wczesniejszy styl zycia bylo dla mnie porażką. Po jakimś czasie okazało się, że mam problemy z tarczycą i Hashi, trochę mi ulżyło, bo bałam się, że siadło mi na psychikę i że będę potrzebowała leczenia w zakladzie zamkniętym :P No ale od tego czasu moj organizm się zmienił. Dieta nie przynosi już takich szybkich efektów, kondycja nie jest już taka jak kiedyś a poprawianie wyników w bieganiu idzie o wiele wolniej. Przeszłam też etap kompulsywnego obżerania się. w samotności oczywiście :) Nabawiłam się przez to IO ale na szczęście ogarnęlam się i pokonałam ją :) Za mną 10 kg, widać ogromną różnicę, czuje się też o wiele lepiej ale to wciąż nie jestem "stara ja".