Temat: Otyłość olbrzymia - co o tym sądzicie?

Ale jednak ci ludzie decydują się na zmianę! Ja nie wiem czy mi by się chciało, w zagrożeniu życia, przecież to już o 200 kilo za późno, już nic nie będzie takie samo. A do tego zabierają ci jedyną radość życia w tym stanie - jedzenie. Po operacji chudną z rok, 4 lata to niewielka różnica, a można normalnie jeść, a nie po 2 łyżeczki.

Może to trochę kontrowersyjne metody, ale zawsze jak oglądam ten program to mam wrażenie, że lekarz prowadzący doskonale wie co robi. Możliwe że będąc tylko widzem, bez medycznej wiedzy nie jesteśmy w stanie do końca zrozumieć takiego a nie innego toku rozumowania lekarzy. 

mnie zawsze co zastanawia jak to oglądam, że jak można doprowadzić się do takiego stanu :o masakra :/ ja osobiście jak 2 kg przytyję to się źle czuje, a co dopiero jak 200 kg nadwagi się ma :o 

To prawda, ale z tego co wiem oni mają od ruszania się fizjoterapeutów, żeby tych mięśni całkiem nie stracić. Tylko to duża różnica jak ktoś Ci podnosi rękę, a jak sam ją podnosisz :(

Ale przy takiej 'normalnej' otyłości to się faktycznie masy mięśniowej nabiera. Mi w 15 kg wagi (jak utyłam oczywiście, w rok) doszło 6 kg masy mięśniowej

Tylko to prawdopodobnie chodzi o to, że właśnie te 2 łyżeczki są dla nich szansą na życie. Bo niestety, ale większość osób po schudnięciu wraca do poprzedniej wagi, jeśli nie zmieni na stałe swoich nawyków żywieniowych. Szansa, że oni by zmienili jest prawdopodobnie zerowa niestety. Zwłaszcza, że po tak ogromnym schudnięciu są różne problemy (choćby wisząca skóra), które mogą załamać, a wtedy ryzyko powrotu do obżarstwa jest ogromne.

Mnie się zdaje, że oni liczą na to, że po operacji, to się "samo zrobi i schudnie". Oglądałam ten program fat doctor i właśnie takie odniosłam wrażenie. 

Dla nas jakas tam walka o siebie i profilaktyka jest oczywiscie logiczna. W idealnym swiecie to ludzie reagowaliby w momencie kiedy maja nagwage.  Pamiętajmy, ze Ci ludzie waza czesto po 250-300kg... Nie jestem lekarzem, ale moze juz za pozno na zdrowe jedzenie i jednak jest to jakas walka z czasem. Moze tym ludziom wydaje sie ze zlapali boga za nogi, a ta operacja jednak zrobi wszystko za nich. Trudno mowic o motywacji u ludzi, ktorzy doprowadzili sie do takiego stanu i wybrali wozek zamiast normalnego zycia... Zeby bylo jasne dla mnie te operacje nie rozwiazuja problemu czyli przyczyny. Z drugiej strony, jesli ktos nie poradzil sobie z otyloscia (psychika w tym odgrywa najwieksza role) w zadnen inny sposob i tylko operacja jest w stanie uratowac zycie i zmotywować, to czemu tym ludziom nie pomoc operacyjnie?

Mi się wydaje, że im człowiek więcej waży tym wbrew pozorom trudniej się ogarnąć. Jednak ci ludzi nie przechodzą jakichś większych tragedii niż ludzie z naszego otoczenia i te wymówki, których używają ich w żaden sposób nie tłumaczą. Mnie to przeraża, bo jedną z gorszych rzeczy w życiu, której się boję jest niepełnosprawność i zależność od innych ludzi np. na starość, niemożliwość podtarcia się i zrobienia sobie zakupów, obciążanie innych swoją osobą... ale trochę co innego choroba, starość albo wypadek, tutaj mamy ludzi, którzy na własne życzenie robią z siebie kaleki.

Operacja chirurgiczna w znieczuleniu ogólnym jest olbrzymim ryzykiem dla takiego pacjenta, to własciwie loteria 50/50 czy w ogóle się po niej obudzi, a później czy przeżyje szereg komplikacji pooperacyjnych. Przeprowadzanie jej na osobach, niezdeterminowanych, które nie zamierzają zmieniać nawyków żywieniowych jest tylko niepotrzebnym ryzykowaniem reszty ich krótkiego życia bo i tak nie przyniesie żadnych efektów. 

Oczywiście, że te osoby mogłyby normalnie schudnąc bez takiej operacji. Oglądam ten program regularnie i wydaje mi się, że dla części osób operacja to magiczna różdzka, która zmieni ich życie, a nagle okazuje się, że i po operacji można dalej tyć. Dla innych to był motywator do walki ze swoim życiem. Trzeba wziąć po uwagę, że jeśli ktos doprowdził sie do takiego stanu to nie jest zdrowy psychicznie i raczej nie jest mu tak łatwo przestać się obżerać. Zmuszenie organizmu do przyjmowania mniejszych porcji na pewno to ułatwia. A każdy kg mnie to mniejsza szansa, że pewnego ranka rodzina nie znajdzie ich martwych w łóżku, a bohaterów tego programu dzieliło od takiego scenariusza pewnie miesiące, max 2 lata.

bo jak oni parę lat leżą bez ruchu i w sumie im się wszystko robi samo, to dlaczego jedyną rzeczą jaką mieliby zrobić samodzielnie miałby być wysiłek i podjęcie ograniczeń? nie jest nie-moż-li-we.