Temat: Nie odzywaj się!

EgyptianCat napisał(a):

Nie mam dzieci i nie chcę mieć, a jednak  nie wydaje mi się, że mam o dzieciach zerowe pojęcie.Dlaczego? A no dlatego, że sama byłam dzieckiem i to przez dość długi czas i o ile nic nie wiem o dwu, trzy, czterolatkach, o tyle doskonale pamiętam jak to jest mieć pięć, sześć (i tak dalej) lat. Pamiętam co czułam, jak myślałam i co mi wyszło na dobre, a co mnie skrzywdziło. Czyż nie jest to doświadczenie, na podstawie którego można zabrać głos, gdy rozmowa dotyczy dzieci?

Bislett napisał(a):

EgyptianCat napisał(a):

Nie mam dzieci i nie chcę mieć, a jednak  nie wydaje mi się, że mam o dzieciach zerowe pojęcie.Dlaczego? A no dlatego, że sama byłam dzieckiem i to przez dość długi czas i o ile nic nie wiem o dwu, trzy, czterolatkach, o tyle doskonale pamiętam jak to jest mieć pięć, sześć (i tak dalej) lat. Pamiętam co czułam, jak myślałam i co mi wyszło na dobre, a co mnie skrzywdziło. Czyż nie jest to doświadczenie, na podstawie którego można zabrać głos, gdy rozmowa dotyczy dzieci?

Ależ oczywiście ze można! Czasem nawet fajnie usłyszeć głos z zewnatrz, z innej perspektywy. Problem w tym ze wychowywanie dzieci to zajęcie w którym, jak nigdzie indziej teoria bardzo ale to bardzo mocno rozjeżdża się z praktyka, i wszystkie poglądy jak należy wychowywać dzieci (które wygłaszają bezdzietni lub nawet inni rodzice którzy np maja już dorosłe dzieci i wybiórcza pamięć co to tego jak to było gdy ich pociechy były małe) biorą w łeb. Podam ci mój własny przyklad, otóż gdy nie miałam dziecka uważałam ze dawanie maluchowi komórki do zabawy to czysta głupota rodziców, ze dzieci nie powinny się tym bawić i ze ja swojemu dziecku nigdy przenigdy mojej komórki nie dam. Tyle teoria w praktyce okazało się ze najlepszym sposobem na spokojne przewinięcie małego dziecka jest właśnie komórka, inne zabawki tez działają, czasem. Komórka działa zawsze, wiec mam wybór albo dać telefon albo     uganiać się za umorusanym kupa (przepraszam za dosłowność) dzieciakiem i patrzeć jak po drodze wszystko (kanapa, ubranko, dziecko i ja) zostaje zabrudzone bo maluch nie chce żeby go teraz przebierać, tylko ma jakieś swoje sprawy do załatwiania. Dla rodzica taka sytuacja to norma, każdy zrozumie, dla bezdzietnego to może być przykład nieudolność matki i jej niewychowanego dziecka:) 

choco.lady napisał(a):

SzczesliwaByc napisał(a):

dzem_ze_swini napisał(a):

najgorsze sa takie madki, ktore uwazaja ze zrobienie i urodzenie dziecka, to wyczyn niczym wynalezienie penicyliny, za ktory trzeba je wielbic. sa najmadrzejsze, najwięcej przeszły, a ich dzieci, to istoty najwspanialsze :D

To prawda. Ale jest też druga strona medalu - przez takie madki jak wyżej niestety coraz więcej ludzi wrzuca wszystkie matki do jednego worka i zaobserwowałam już zjawiska, gdzie każdą matkę określa się bardzo negatywnie: nie mogła z bachorem w domu siedzieć, po co do sklepu chodzi, po co autobusem jeździ - przecież miejsce zabiera, zrobiła sobie dzieciaka to niech się martwi i wnosi ten ciężki wózek - za nic nie pomogę itp. Nie raz już czytałam opinię, że sklepy powinny zakazać wjazdu wózkiem z dzieckiem, bo mi to przeszkadza...

a co to ''madka'' jakaś nowa moda?

Bislett napisał(a):

EgyptianCat napisał(a):

Nie mam dzieci i nie chcę mieć, a jednak  nie wydaje mi się, że mam o dzieciach zerowe pojęcie.Dlaczego? A no dlatego, że sama byłam dzieckiem i to przez dość długi czas i o ile nic nie wiem o dwu, trzy, czterolatkach, o tyle doskonale pamiętam jak to jest mieć pięć, sześć (i tak dalej) lat. Pamiętam co czułam, jak myślałam i co mi wyszło na dobre, a co mnie skrzywdziło. Czyż nie jest to doświadczenie, na podstawie którego można zabrać głos, gdy rozmowa dotyczy dzieci?

Ależ oczywiście ze można! Czasem nawet fajnie usłyszeć głos z zewnatrz, z innej perspektywy. Problem w tym ze wychowywanie dzieci to zajęcie w którym, jak nigdzie indziej teoria bardzo ale to bardzo mocno rozjeżdża się z praktyka, i wszystkie poglądy jak należy wychowywać dzieci (które wygłaszają bezdzietni lub nawet inni rodzice którzy np maja już dorosłe dzieci i wybiórcza pamięć co to tego jak to było gdy ich pociechy były małe) biorą w łeb. Podam ci mój własny przyklad, otóż gdy nie miałam dziecka uważałam ze dawanie maluchowi komórki do zabawy to czysta głupota rodziców, ze dzieci nie powinny się tym bawić i ze ja swojemu dziecku nigdy przenigdy mojej komórki nie dam. Tyle teoria w praktyce okazało się ze najlepszym sposobem na spokojne przewinięcie małego dziecka jest właśnie komórka, inne zabawki tez działają, czasem. Komórka działa zawsze, wiec mam wybór albo dać telefon albo     uganiać się za umorusanym kupa (przepraszam za dosłowność) dzieciakiem i patrzeć jak po drodze wszystko (kanapa, ubranko, dziecko i ja) zostaje zabrudzone bo maluch nie chce żeby go teraz przebierać, tylko ma jakieś swoje sprawy do załatwiania. Dla rodzica taka sytuacja to norma, każdy zrozumie, dla bezdzietnego to może być przykład nieudolność matki i jej niewychowanego dziecka:) 

SzczesliwaByc napisał(a):

Bislett napisał(a):

EgyptianCat napisał(a):

Nie mam dzieci i nie chcę mieć, a jednak  nie wydaje mi się, że mam o dzieciach zerowe pojęcie.Dlaczego? A no dlatego, że sama byłam dzieckiem i to przez dość długi czas i o ile nic nie wiem o dwu, trzy, czterolatkach, o tyle doskonale pamiętam jak to jest mieć pięć, sześć (i tak dalej) lat. Pamiętam co czułam, jak myślałam i co mi wyszło na dobre, a co mnie skrzywdziło. Czyż nie jest to doświadczenie, na podstawie którego można zabrać głos, gdy rozmowa dotyczy dzieci?

Ależ oczywiście ze można! Czasem nawet fajnie usłyszeć głos z zewnatrz, z innej perspektywy. Problem w tym ze wychowywanie dzieci to zajęcie w którym, jak nigdzie indziej teoria bardzo ale to bardzo mocno rozjeżdża się z praktyka, i wszystkie poglądy jak należy wychowywać dzieci (które wygłaszają bezdzietni lub nawet inni rodzice którzy np maja już dorosłe dzieci i wybiórcza pamięć co to tego jak to było gdy ich pociechy były małe) biorą w łeb. Podam ci mój własny przyklad, otóż gdy nie miałam dziecka uważałam ze dawanie maluchowi komórki do zabawy to czysta głupota rodziców, ze dzieci nie powinny się tym bawić i ze ja swojemu dziecku nigdy przenigdy mojej komórki nie dam. Tyle teoria w praktyce okazało się ze najlepszym sposobem na spokojne przewinięcie małego dziecka jest właśnie komórka, inne zabawki tez działają, czasem. Komórka działa zawsze, wiec mam wybór albo dać telefon albo     uganiać się za umorusanym kupa (przepraszam za dosłowność) dzieciakiem i patrzeć jak po drodze wszystko (kanapa, ubranko, dziecko i ja) zostaje zabrudzone bo maluch nie chce żeby go teraz przebierać, tylko ma jakieś swoje sprawy do załatwiania. Dla rodzica taka sytuacja to norma, każdy zrozumie, dla bezdzietnego to może być przykład nieudolność matki i jej niewychowanego dziecka:) 

Oj tak - zdecydowanie się zgadzam. Podobnie z tv - jak byłam w ciąży zarzekałam się, że zero tv, ale teraz czasami muszę, bo jak chcę zrobić obiad to albo dziecko mi będzie biegało pod nogami, kiedy ja noszę gorące garnki lub mi pryska z patelni albo włączę mu bajkę i wtedy siedzi grzecznie a ja mogę zrobić coś w domu. I dalej uważam, że to złe, ale czasem nie mam innego wyjścia. Jak się uda zainteresować klockami czy czymś to super, ale nie zawsze się da.Podobnie jest z płaczącymi, malymi dziećmi wpadającymi w histerię (nie mówię o 5-6 latkach, ale o 1-2-letnim dziecku, które część rzeczy rozumie ale wielu jeszcze nie). Jak nie byłam matką, to widząc takie płaczące, wyrywające się dziecko myślałam: kurczę, co to za matka że nie może sobie poradzić z takim dzieckiem. Ale teraz widzę, że to nie jest takie łatwe. Takie małe dziecko rozumie słowo "nie wolno" ale nie rozumie dlaczego nie wolno. No i dopiero zauważa, że jest samodzielną istotą i często testuje na co sobie może pozwolić. Ja wciąż szukam sposobu, jak uciąć takie histerie, ale synek już się nauczył, że jak nie chce być skądś zabrany, to najlepiej uklęknąć lub położyć się na podłodze a w momencie kiedy próbuję go podnieść łapiąc pod paszkami - najlepiej wyprostować ręce do góry, bo wtedy wie, że będzie mi trudniej go dźwignąć. 

Bislett napisał(a):

SzczesliwaByc napisał(a):

Bislett napisał(a):

EgyptianCat napisał(a):

Nie mam dzieci i nie chcę mieć, a jednak  nie wydaje mi się, że mam o dzieciach zerowe pojęcie.Dlaczego? A no dlatego, że sama byłam dzieckiem i to przez dość długi czas i o ile nic nie wiem o dwu, trzy, czterolatkach, o tyle doskonale pamiętam jak to jest mieć pięć, sześć (i tak dalej) lat. Pamiętam co czułam, jak myślałam i co mi wyszło na dobre, a co mnie skrzywdziło. Czyż nie jest to doświadczenie, na podstawie którego można zabrać głos, gdy rozmowa dotyczy dzieci?

Ależ oczywiście ze można! Czasem nawet fajnie usłyszeć głos z zewnatrz, z innej perspektywy. Problem w tym ze wychowywanie dzieci to zajęcie w którym, jak nigdzie indziej teoria bardzo ale to bardzo mocno rozjeżdża się z praktyka, i wszystkie poglądy jak należy wychowywać dzieci (które wygłaszają bezdzietni lub nawet inni rodzice którzy np maja już dorosłe dzieci i wybiórcza pamięć co to tego jak to było gdy ich pociechy były małe) biorą w łeb. Podam ci mój własny przyklad, otóż gdy nie miałam dziecka uważałam ze dawanie maluchowi komórki do zabawy to czysta głupota rodziców, ze dzieci nie powinny się tym bawić i ze ja swojemu dziecku nigdy przenigdy mojej komórki nie dam. Tyle teoria w praktyce okazało się ze najlepszym sposobem na spokojne przewinięcie małego dziecka jest właśnie komórka, inne zabawki tez działają, czasem. Komórka działa zawsze, wiec mam wybór albo dać telefon albo     uganiać się za umorusanym kupa (przepraszam za dosłowność) dzieciakiem i patrzeć jak po drodze wszystko (kanapa, ubranko, dziecko i ja) zostaje zabrudzone bo maluch nie chce żeby go teraz przebierać, tylko ma jakieś swoje sprawy do załatwiania. Dla rodzica taka sytuacja to norma, każdy zrozumie, dla bezdzietnego to może być przykład nieudolność matki i jej niewychowanego dziecka:) 

Oj tak - zdecydowanie się zgadzam. Podobnie z tv - jak byłam w ciąży zarzekałam się, że zero tv, ale teraz czasami muszę, bo jak chcę zrobić obiad to albo dziecko mi będzie biegało pod nogami, kiedy ja noszę gorące garnki lub mi pryska z patelni albo włączę mu bajkę i wtedy siedzi grzecznie a ja mogę zrobić coś w domu. I dalej uważam, że to złe, ale czasem nie mam innego wyjścia. Jak się uda zainteresować klockami czy czymś to super, ale nie zawsze się da.Podobnie jest z płaczącymi, malymi dziećmi wpadającymi w histerię (nie mówię o 5-6 latkach, ale o 1-2-letnim dziecku, które część rzeczy rozumie ale wielu jeszcze nie). Jak nie byłam matką, to widząc takie płaczące, wyrywające się dziecko myślałam: kurczę, co to za matka że nie może sobie poradzić z takim dzieckiem. Ale teraz widzę, że to nie jest takie łatwe. Takie małe dziecko rozumie słowo "nie wolno" ale nie rozumie dlaczego nie wolno. No i dopiero zauważa, że jest samodzielną istotą i często testuje na co sobie może pozwolić. Ja wciąż szukam sposobu, jak uciąć takie histerie, ale synek już się nauczył, że jak nie chce być skądś zabrany, to najlepiej uklęknąć lub położyć się na podłodze a w momencie kiedy próbuję go podnieść łapiąc pod paszkami - najlepiej wyprostować ręce do góry, bo wtedy wie, że będzie mi trudniej go dźwignąć. 

:-) takie numery to jeszcze przed nami, na razie podnoszę malucha do góry i odsuwam od sienie bo próbuje kopać i jednocześnie macha rączkami, powiedzmy ze na razie to jeszcze jest zabawne ale trochę się boje co będzie dalej... a tak na poważnie to mamy problem z decybelami, jestem raczej cicha osoba, mąż podobnie, nie puszczamy głośno muzyki, nie prowadzimy dyskusji na balkonie, imprezy tez raczej poza domem lub w małym gronie wiec generalnie u nas zawsze było cicho do czasu. Trafił nam sie wyjątkowo głośny egzemplarz, drze się, bo inaczej tego nazwać nie można, o wszystko bo chce zabawkę, bo dostał zabawkę, bo zobaczył kota, bo kot uciekł, bo cos się podoba lub się nie podoba. Wyjątkowo głośny egzemplarz, nawet ostatnio gdy spotkałam sąsiadkę to ta się zdziwiła ze jesteśmy bo cytuje u państwa tak cicho to myślałam ze wyjechaliście a tu maluch poprostu lepiej spał i dlatego było cudzej niż zwykle....