Temat: Od razu wiedzieliście co chcecie studiować?

Ja poszłam chyba trochę z braku laku, bo nie było w domu nawet pomysłu w stylu "zrób sobie rok przerwy i się zastanów". Dla rodziców, którzy pomagali mi finansowo na studiach było oczywiste, że od razu po maturze uczelnia. Wybrałam trudny kierunek, który kosztował mnie zdrowie psychiczne, a dziś mam jako takie umiejętności i w sumie dość duże pole manewru, ale jestem tak zniechęcona po wspomnieniach z uczelni, że nadal nie czuję, bym robiła to, co chcę. Zazdroszczę ludziom, którzy mają pracę marzeń, z pasji. Mój mąż tak ma, ale też potrzebował kilku lat i zmieniał kierunek. Dziś robi z wielką radością to, co chce, a ja się męczę i jestem niespełniona zawodowo. Zgadzam się z wypowiedziami powyżej - 19 czy 20 lat to za wcześniej na decydowanie o całym życiu, ale z drugiej strony potem jest już dużo trudniej pogodzić naukę z życiem. 

Już od gimnazjum wiedziałam, że chcę iść na medycynę i konsekwentnie przed kilka lat trwałam w tym postanowieniu. Ostatecznie na lekarski się nie dostałam, poszłam trochę "żeby nie zmarnować roku" na stomatologię, najpierw planowałam poprawiać maturę, potem stwierdziłam, że jednak nie, ostatecznie nigdy nie wypełniłam drugiej deklaracji maturalnej, zostałam na stomie i to była (oby) najlepsza decyzja mojego życia. Dobrze się w tym czuję, mogę o tych zębach mówić godzinami, patrząc na znajomych z lekarskiego, dochodzę do wniosku, że to nie byłyby studia dla mnie. To właśnie jest najgorsze - nie wiesz jak dane studia wyglądają dopóki na nie nie pójdziesz i niestety znam baaardzo dużo osób, które po początkowym zapale doznają zawodu i albo kończą "bo trzeba" albo przerywają. 

Oczywiście, że nie. 2 lata zmarnowałam na filologii polskiej , zanim spostrzegłam się, że powinnam startować na kierunki okołomedyczne. Kończyłam fizjoterapię I stopnia jak dorzuciłam sobie dodatkowo masaż w szkole policealnej . A całkiem niedawno odkryłam, że : Ale byłoby fajnie jakbym na etapie  liceum się spostrzegła, że dobrze jest być ukierunkowanym lekarzem  specjalistą np : ginekolog , dentysta ..patomorfolog  ...Ale już mi się nic nie chce robić i jest za późno. ^^

Ja po szkole średniej byłam pewna, że to "to". Pod tym kątem wybrałam profil klasy w liceum i cały czas byłam niezłomna w swoim przekonaniu. Jednak nie dostałam się. Poszłam na studia, które mogą być perspektywiczne. W międzyczasie cały czas miałam poczucie, że powinnam robić to co pierwotnie założyłam. Dzisiaj kończę drugi kierunek studiów (drugi trochę z ciekawości). Kilka lat temu zdałam sobie sprawę, że nie wiem co chcę robić w życiu. Zaczęłam próbować nowych rzeczy, nauczyłam się wiele o sobie i okazało się, że ten pierwotnie preferowany kierunek może wcale nie byłby dla mnie najlepszy. Teraz wiem, że nic nie wiem.  Po prostu dalej będę pracować i robić nowe, ciekawe rzeczy, żeby dowiedzieć się jakie jest moje powołanie życiowe. Wtedy wykształcę się w tym kierunku. Ludzie często wybierają młodo zawód niezgodny z ich potrzebami/zainteresowaniami, a potem boją się coś zmieniać. Kompletna zmiana zawodu w wieku 30, 40+ nie jest w Polsce dobrze widziana. Jednak jestem zdania, że mam tylko jedno życie i warto robić w nim to w czym jest się szczęśliwym.

Czemu uważasz, że jest za późno?

Bo jestem już stara i coraz bardziej  leniwa. Poświęciłam w sumie 8 lat na naukę i wiem, że nie poświęcę kolejnych 6 lub więcej . Ponadto to są ciężkie i trudne kierunki i nie przyjmują tam jak na fizjoterapię  hurtowo byle kogo z maturą poniżej 90 % , a ja mam z wymaganych przedmiotów 80 % i 86 %

Po maturze nie wiedziałam czego chce od życia. Poszłam na socjologię bo wydawała się ciekawa. Po 2 latach pracy w zawodzie postanowiłam się przekwalifikować na coś lepiej płatnego (do moich obowiązków należało wystawianie zaświadczeń o zarobkach - to było dobijajace! Bo przepaść ogromna w porównaniu do specjalistów np z IT) 

Poszłam na informatykę zaocznie. Dzisiaj, choć dopiero zaczynam w tym zawodzie, zarabiam 2 razy tyle co przed zmianą zawodu - a jak na tą branże wcale nie mam wysokiego wynagrodzenia! 

Czy to to? Nie wiem, za wcześnie by wyrokować. Ale praca jest ciekawa i daje mi dużo satysfakcji. Trafiłam do zespołu z fajnymi ludźmi. Technologia specyficzna, dopiero się jej uczę i nie jestem pewna czy to dokładnie chcę robić. Jest kilka obszarów, które mnie interesują.  Na początek to wystarczy ;) 

Nie, ja nie wiedziałam.

Zrobiłam najgłupszą rzecz, jaką mogłam - poszłam, bo koleżanka szła...

Skończyłam studia, ale bez pasji, w sumie nie pracowałam i nie pracuję w zawodzie, do niczego mi się to nie przydało.

Tak, ale w liceum mi się zmieniło :) Poszłam na inny kierunek niż w planach, kompletnie inny.

Mój też. Ale wiedział co chce robić i co go pasjonuje już od dziecka :) To jest dopiero szczęście. Dodatkowo rodzice go wspierali.