Temat: nie potrafie sie ogarnac

poszukaj kolezanki mocno ogarnietej, albo jeszcze lepiej faceta, dla którego chciałabys sie starac.Tylko konkretny impuls zmusi Cie do zmian, tak sama z siebie to raczej tego nie zmienisz, skoro tak Ci dobrze

Porzadny impuls sprawil ze taka sie stalam, mialam wypadek w ktorym zginal moj chlopak 3 lata temu. Ja po prostu nie widze sensu zdam cos nie zdam bez roznicy, bede brzydko wygladac czy ladnie bez roznicy itd. Mi nie jest dobrze, bylam kiedys mocno ambitna, srednia najwyzsza w szkole, matury ponad 85 % kazda, treningi i generalnie chcialam miec osiagniecia, bylam na to nastawiona, chcialam wiecej teraz patrze tak ze niezaleznie co bym robila i tak wszystko moze sie rozpieprzyc.

terapie zaburzen odzywiania ktore wynikaja z wypierania emocji, nie radzenia sobie z emocjami polecam dalej. Nie pisze ci ze jestes nienormalna ale nieoszukujmy sie otylosc u czlowieka z iq powyzej 70 nie wynika z braku wiedzy tylko z jedzenia dla emocji, by sie pocieszyc, odstresowac, poradzic sobie z gniewem, nienawiscia do siebie, nie ten temat ale wg anoreksja, bulimia i otylosc to sa choroby psychiczne.

Znajdź sobie dobrego psychologa. Albo próbuj sama, ale to bardzo długi i żmudny proces. I nie nastwiaj się że wszystko już będzie super jak zaczniesz, bo nie będzie. Będą zdarzały się porażki, takie jest życie, najważniejsze nie poddawać się  i działaj dalej mino potknięć. Wiem łatwo się mówi, ale sama przez to przechodziłam i ciągle przechodzę. 

Też w pomaturalnym okresie mnie spotkał taki "impuls" - z tym, że u mnie się to inaczej potoczyło niż u Ciebie. W sensie funkcjonowałam normalnie, nie zaniedbywałam obowiązków, za to przeszłam przez zaburzenia odżywiania i drastyczny skok wagi. Ogarnęłam się jak osiągnęłam takie apogeum wkurzenia na samą siebie i zaczęłam zauważać, że to co robię jest destrukcyjne i na własne życzenie sobie rozwalam życie. Moim zdaniem to głównie kwestia poukładania sobie w głowie - dopóki tego nie zrobisz to możesz wdrażać setki planów na to jak się ogarnąć, a i tak się nie ogarniesz. Oczywiście, że w każdym momencie wszystko może się rozpieprzyć. Tylko gdyby każdy funkcjonował na zasadzie "nic nie robię, bo może się rozpieprzyć" to byśmy dalej żyli w epoce kamienia łupanego i jako ludzkość niczego nie osiągnęli/nie zmienili w swoim życiu. 

chyba wypaliłaś się psychicznie ? Odpocznij, wyśpij się i... ja bym Ci radziła najpierw zadbać o porządek wokół siebie, to zawsze pomaga wyklarować mysli. akurat wiosna idzie wiosenne porzadki to jest to :-) a potem reszta, zrezzta bedziesz juz wiedziala co dalej. 

Rozpisujesz mało ambitny plan na tydzień, w następnym ciut bardziej ambitny itd aż osiągniesz pułap funkcjonowania, z którego byłabyś zadowolona. Jeśli to sie nie powiedzie, idziesz na terapię. Jeśli się powiedzie, też nie zaszkodzi. Nie jestem fanką terapii ale w Twojej sytuacji może sporo pomóc. 

Nagły pozytywny zwrot w Twoim życiu, jakieś zmiany z zewnątrz czy choćby zakochanie sie mogłyby zdziałać cuda no ale na to masz mały wpływ.

mam tak samo jak ty od kiedy pamiętam. gdyby nie to, że z mieszkania z rodzicami przeszłam na hm, "opiekę" chłopaka to byłaby zupełna katastrofa :/