Temat: Dom z teściami czy na swoim?

Mieszkałam z teściami jakieś półtora roku. Mieliśmy u nich swój pokój. I o ile teściów mam "do rany przyłóż", to i tak mieszkanie tam było powodem konfliktów. Mąż wymagał, żebym pomagała teściowej w domu tak, jakbym tam mieszkała od zawsze, a teściowa pomocy nie chciała. Mąż sie wkurzał, ze nie pomagam, a teściowa nie była zadowolona, jak pomagałam. 

Wtedy jeszcze nie mieliśmy dzieci. Nie wyobrażam sobie mieszkać u nich z dziećmi, nawet jakbyśmy mieli wiecej miejsca i oddzielne wejscie. Po prostu nie masz prywatności - każda kłótnia, płacz dziecka, metody wychowawcze - wszystko podlegałoby ocenie, często nawet milczącej, ale nieuniknionej. 

W efekcie wzięliśmy kredyt i kupiliśmy tanie mieszkanie na wsi. To dalej nie jest nasze docelowe miejsce zamieszkania, kredytu się dawno pozbyliśmy (zapłaciliśmy może z 5 tys. odsetek, a może i mniej). Mamy wspólny korytarz i schody z sąsiadami - ale sąsiedzi to zupełnie insza inszość. Łatwiej jest zachować z nimi dobre stosunki (a sąsiadów mamy niespecjalnie łatwych w pożyciu) bo nie mają potrzeby wtrącania się w twoje życie.

Z moimi teściami - swoimi rodzicami - mieszkała wcześniej siostra męża ze swoja rodzinką. Mieli zupełnie oddzielne wejście w tym samym podwórku. NIGDY nie czuła się tam dobrze i u siebie. 

pomimo że nasi Rodzice (obie strony ugodowe) mają duże domy to kupiliśmy mieszkanie na kredyt i mieszkamy u siebie. Mówią nam, że zawsze możemy wrócić...ale słowa mojej Mamy "dziecko, kupcie cokolwiek -nawet małego i mieszkajcie sami, bo każde pokolenie powinno mieszkać osobno"...i tu nie była kwestia doświadczeń Mamy z jej Teściową ale z własną Matką...

Zamieszkajcie sami.. 

dla mnie to tylko świadczy o tym, że wszystko zależy od ludzi i od warunków jakie można mieć mieszkając z rodzicami/teściami. z jednymi da się naprawdę w zgodzie żyć (jestem na to przykładem), a z innymi nie. nie wiem jak ktoś mając możliwość mieszkania z rodzicami "w odrębnym " mieszkaniu i mając szansę na spokojnie nazbierać na coś swojego woli płacić tym darmozjadom w bankach. koszty kredytów przy pożyczonej kwocie ponad 100 tyś są ogromne..

Sami. Mieszkanie z teściami czy rodzicami po ślubie i na wsi? Dla mnie kompletnie odpada.

Zamieszkajcie na razie z teściami i odkładajcie na własne mieszkanie. Jak teściowie z zagranicy wrócą i okaże sie ze się nie da mieszkać razem, to kupicie swoje:)

Weźcie tez pod uwagę fakt, czy mieszkając na wsi mielibyście daleki dojazd do pracy czy w miare ok.

I tak: mieszkałam ze swoimi teściami ponad rok w jednym pokoju w ich mieszkaniu. Bylo ciężko, ale wytrzymaliśmy. U Ciebie jest sytuacja o wiele wygodniejsza.

Ja mam taką sytuację, że chłopak (jeszcze nie narzeczony) remontuje poddasze w piętrowym domu, w którym mieszka z rodzicami. Mamy poważne plany co do związku, więc to poddasze ma być jego i moje, wyjdzie jakieś 40mkw, z kuchnią, salonem i sypialnią na antresoli. Na dole na parterze mieszkają jego rodzice. I boję się trochę tego mieszkania, niby osobno ale wspólne wejście, podwórko itp. A chłopak nie chce się wyprowadzić, bo dużo już włożył pieniędzy w ten dom, rodzice są przed 70 to jeszcze z 10 lat może pożyją :P Mimo wszystko tak jak piszecie, wszystko słychać, widać i czuć co się dzieje. Ja jestem typem domatorki i nie bardzo lubię przyjmować niezapowiedzianych gości, natomiast do "teściów" ciągle ktoś przychodzi. Będę musiała sobie jakoś radzić, postawić sprawę jasno, i albo się dogadamy albo się wyprowadzimy, bo nie zamierzam się użerać z nimi..

jakoś tak okropnie to zabrzmiało i jeszcze te ":P" na końcu zdania..

oj nie czepiajmy się.

jasne, rózni są ludzie, różne relacje, ale przede wszystkim różne możliwości młodych. jak ktoś ma tak, jak ty, to ma fajnie i mówię to szczerze. i oby wam się wszystko udało, tak jak sobie zaplanowaliście. natomiast ja, jak i pewnie wiele innych osób tu, nie lubię jak ktoś mi daje do zrozumienia, że jestem frajerem, bo wzięłam kredyt. miałam do wyboru mieszkać dalej z teściową i znosić jej zachowanie( napiszę tylko, że doszło do tego, że ostatecznie nie utrzymujemy kontaktów), mieszkać z moimi kochanymi rodzicami w jednym pokoiku ze wspólnym wszystkim albo wziąć kredyt i kupić mieszkanie, czyli w mniemaniu niektórych być frajerem, to ja już wolę być tym frajerem. jestem świadoma tego, że to jest w sumie mieszkanie banku, dopóki go nie spłacę, ale ja i tak je nazywam ,,moje". i jestem świadoma tego, że muszę temu bankowi dać kupę forsy. i może nie skakam z tego powodu z radości, ale... tak zdecydowałam i jest ok. ty masz taką sytuację, że możesz olać bank i nazwać ich darmozjadami-raz jeszcze, fajnie masz. nie twierdzę, że nabijasz się z ludzi, którzy wzięli kredyt, ale jest wielu takich ludzi, jak na przykład mój szwagier, który mieszka kątem u teściów, dom buduje już ponad 10 lat, przez ten czas ani on ani jego dzieci nie byli na wakacjach, a jego małżeństwo powoli się sypie, a teściów ma naprawdę spoko. może to ja powinnam teraz się z niego śmiać? ale nie robię tego, niech sam ponosi konsekwencje swoich wyborów, w sumie to mi go szkoda.