Temat: Wstyd przed ćwiczeniami w miejscu publicznym

madrzy ludzie pomysla - " o super, fajnie, ze robi sport!!) , a glupimi masz sie nie przejmowac!! Super, ze postanowilas zawalczyc o swoje zdrowie . Zycze piwodzenia

Zamiast leginsów ubierz jakieś luźne spodnie dresowe, nawet takie lekko za kolano. Na siłownie możesz śmiało iść, ja widuje często kobiety 90+. Proponuje na początek zacząć od spaceru na bieżni lub jazdy na rowerku.

Mylnie zakładasz, że teraz Ci dupy nie obrabiają. Ale możesz to zmienić i jak schudniesz zmusisz ich żeby sobie nowy powód wynaleźli. 

Jak dla mnie gdy ktoś taki bierze się za ćwiczenia, to wzbudza we mnie podziw. Że chce i próbuje. Ćwicz i nie przejmuj się nimi.

Jak nie zaczniesz działać, to wiecznie się będziesz ukrywać przed ludźmi, żeby się krzywo nie spojrzeli na Ciebie.

Jak mieszkałam w obcym mieście to miałam to gdzieś czy ktoś na mnie patrzy a jak wróciłam to już nie bardzo. Wstydziłam się ćwiczyć przez moim facetem w domu. Zawsze robiłam trening jak go nie było. Biegałam jak tylko się ściemniło i to w czapce a teraz mam to w nosie. Robię to dla siebie i niech się gapią!

pomyśl - czy za 5, 10 lat fakt, że ktoś się na Ciebie gapił podczas ćwiczeń na dworze będzie miał dla Ciebie jakiekolwiek znaczenie? raczej nie:) NIE PRZEJMUJ SIĘ i idź walczyć o swoje zdrowie i dobre samopoczucie!

ja to widze tak

co 3 osoba jest otyla wiec bierz rower i jezdzij niech te inne ci zazdroszcza motywacji i wiary w siebie i nie martw sie ale sa grubsze co nosza leginsy i wygladaja 5 razy gorzej :) glowa do gory i osiagnij swoj cel :D

Ja mam podobny problem, choć mam wagę w normie. Chciałam zacząć biegać, choć moja kondycja biegowa jest naprawdę słaba, strasznie łatwo się męczę, biegnę wolno, mam zadyszki, ale jednak próbuję przeć naprzód, małymi kroczkami zwiększać dystans... I w tego rodzaju sytuacji, charcząc i powłóczyście nogami zamiatając po nadrzecznej ścieżce widzę, że wyskakuje spomiędzy zarośli jakiś sześciolatek i zaczyna się ze mną ścigać, cieszyć, że jest szybszy i ogólnie entuzjazmować sytuacją. To tylko dziecko, jestem dorosła i chyba nie mówię poważnie, że coś takiego mi przeszkadza? Tak mówi zdrowy rozsądek. Ale unikam ludzi jak ognia podczas biegania, wystarczy tylko, że ktoś spojrzy w moim kierunku, a ja od razu stresuję się jak głupia. Ma to sens? Najmniejszego. Mózg to wie, to kompleksów dociera wolniej.