Temat: wyjazd w wieku 17 lat?

To dobrze, że nie widać, nie lubię się chwalić :)

Ja miałam bardzo dużą wolność. Kiedy miałam piętnaście lat mogłam chodzić do klubów (z tym, że miałam pogadanki, że jak uda mi się kupić piwo to mam nie wypuszczać go z rąk i przyjeżdżał po mnie ojciec albo tata koleżanki żebyśmy nie musiały się wlec nocnym autobusem). wtedy też jakoś zaczęły się samodzielne wypady,  jeździliśmy ok 200km pociągiem do domku letniskowego koleżanki. Było fajnie, totalna wolność i wszystkie żyjemy. Wcześniej, jeszxze w podstawówce rodzice wyjeżdżali na wakacje a ja zostawalam sama w domu bo nie chciałam się z nimi tluc.  I jestem wdzięczna, bo to naprawdę dużo dało. Nie chciałabym żeby mnie trzymali pod kloszem do 18roku życia bo wiem, że nie przezylabym masy rzeczy. 

ja pierwszy raz pojechałam z chłopakiem w iwkeu 18lat. dziś  z perspektywy czasu wiem, ze w życiu bym nie puściła córki w wieku 15-18 lat na wakacje. uważam że to są jeszcze dzieciaki. na takich wakacjach chodzi o to by się bzykać, chlać i robić głupie rzeczy.

Właśnie też tak myślę. Pamiętam, że w 1 klasie gimnazjum brałam udział w wymianie, potem pojechałam do tej koleżanki do Frankfurtu w wakacje, sama i jakoś żyję. Tata tylko dzwonił jak byłam w Warszawie czy mi się udało przesiąść i potem czy mnie już tam odebrali z dworca. Jak miałam 16 lat to poleciałam z przyjacielem (w moim wieku) do Londynu. Mój brat (w liceum jest) jeździ z kolei na żagle ze znajomymi. Na pewno rodzice się martwią i denerwują, ale uważam że nie zrobili z nas kalek życiowych. Plus niestety parę znajomych osób, którym nic nie było wolno, teraz jak im wolno, skończyło kiepsko. Uważam, że takie zabranianie dziecku wszystkiego, na zasadzie "ewentualnie na 1 noc" może mieć tylko taki skutek, że się będzie wiecznie nieszczęśliwym wyrzutkiem społecznym, albo buntownikiem, który jak się już wyrwie z domu to będzie chlał (w skrajnych przypadkach ćpał) do nieprzytomności.

Myślę, że 18 lat to już dorosła osoba - nie mówię, że odpowiedzialna ale dorosła (w kwestii poruszanej odpowiedzialności). 17-lat to jest prawie dorosła osoba częściowo już ponosząca za siebie odpowiedzialność prawną. Czy wierzyć dziecku, że zachowa się odpowiedzialnie ? Nie ma jednej odpowiedzi. Jedna 17-latka będzie odpowiedzialna inna będzie miała fiu bździu w głowie - rodzice najlepiej powinni wiedzieć jakie mają dziecko i czy mogą mu zaufać. Wiem tylko, że mając 19-ście lat na studiach widziałem tych trzymanych do studiów na smyczy - i chłopaków i dziewczyny. Więc jeśli rodzice uważają, że po 18-tce już im nie zależy to niech się zasłaniają tą magiczną datą a jeśli im generalnie zależy to wiedzą sami, że mogą lub nie mogą młodemu człowiekowi zaufać. Ja byłem puszczany na takie wyjazdy kilkudniowe od 15-go roku życia. Więc mogę nie być obiektywny. Dzieciaka nikomu nie zrobiłem, nie zachlałem się i nie zrobiłem nic głupiego chociaż piwo czy dwa się wypiło, na dyskoteki się chodziło i dziewczyny w namiotach się też odwiedzało - po koleżeńsku. Wogóle to mam dzięki temu piękne wspomnienia 

No nie?  Ja tam na wyjazdach nie piłam i nie puszczałam się, chodziło o sam wyjazd, o wolność a nie o to żeby się naje...ć w krzakach i dawać dupy po namiotach. 

No ja tam nie wiem. Jak miałam piętnaście lat to po jednym reddsie było już szaleństwo :D U nas owszem, pilo się coś tam ale Żadna z moich koleżanek nie skończyła jako młoda matka, wszystkie kończą mniej lub bardzłej wymagające studia, radzą sobie w życiu. Za to znam kilka przypadków "wypuszczonych " w wielu osiemnastu lat, co impreza to wszystko zarzygane, jedna dziewczyna Która nie mogła z nami jeździć na wakacje jak byli chłopcy jacyś jest w ciazy a ojciec nieznany. Nie oszukujmy się, jak się ma dziecko z sianem w głowie to prędzej czy później zrobi jakąś głupotę, jak ma się z nim dobry kontakt i można mu zaufać - to nie ma sensu trzymać pod kloszem. 

Zgadzam się w 100%. Moje pierwsze samodzielne wakacje to było po 2 gominazjum- nie miałam jeszcze skończonych 15 lat- kilka dni z kolezankami nad morzem, potem z chlopakiem:) Przezylam, wrcoilam cala i zdrowa, nie robilam tam nic zlego;) Duza kwestia jest kontakt jaki ma sie z rodzicami- im ten kontakt jest lepszy i wie sie, ze rodzice ufaja, tym mniej chce sie ich zawodzic;)

Znam pare osob "trzymanych na smyczy"- nie dosc, ze czesto faktycznie maja problemy z radzeniem sobie, to rownie czesto zachowuja sie niewlasciwie jak juz tylko uwolnia sie od rodzicow- wygladalo to jakby malpiego rozumu dostali:D