Temat: już chcę być chuda.!

Ja się nie mogę doczekać kiedy w końcu skończę studia i będę mogła porządnie wziąć się za treningi. Do tej pory pewnie sporadyczna aktywność będzie, ale tak porządnie chyba dopiero po studiach, bo mam dziecko, które jest bardzo wymagające ;D do tego pisanie pracy magisterskiej i remont w domu, który się ciągnie jak flaki z olejem:( 

No dajcie spokój, dziewczyna przecież tylko napisała, że już się nie może doczekać kiedy osiągnie cel, a wy już jej całą historię dopisałyście...;p Przecież nigdzie nie napisała, że się śpieszy, że to musi być teraz, zaraz. Motywuje się wizją sukcesu i tyle :) Ja tam niemal codziennie myślę o tym, że chciałabym już osiągnąć docelowy wygląd, co nie oznacza że nie cieszę się chwilą obecną. Zluzujcie, bo myślałam, że to ja jestem tą która każdemu coś wytknie, a widzę, że niektórym do pięt nie dorastam ;p

Ja po prostu pamiętam, że takie myślenie nie wpływało na mnie dobrze. To było myślenie, które popychało mnie do zbyt długich ćwiczeń, do "zapominania" o kolacji itd. Żaby tylko zrzucić to, co mam do zrzucenia i mieć z głowy. Jakoś bardziej budujące jest napawanie się samym procesem zdrowego jedzenia, dbania o siebie, aktywności sportowej - z tym wyglądem odsuniętym trochę na dalszą pozycję.

Na Ciebie wpływało źle, na mnie dobrze - póki co mamy więc 50 na 50 :) Ludzie są różni i naprawdę to, co jednego demotywuje, innego będzie motywować. Spójrz choćby na najwyraźniejszy przykład - nawet wyśmiewanie i szykany jednych zdołują a innym wręcz przeciwnie dadzą największego kopa do działania.
Na mnie ta ciągła wizja celu podziałała naprawdę dobrze - jasne, że chciałabym jak najszybciej, ale tak bardzo zależy mi na celu, że jestem w stanie włożyć więcej wysiłku i poczekać dłużej, aby efekt był najlepszy (czyli trwały, a nie szybkie zrzucenie 10kg a potem znów płacz).

dokładnie, ludzie są różni. Jednych np. motywują zdjęcia szczupłych lasek, a inni wolą patrzeć na grube dziewczyny ku przestrodze.

A ja doskonale rozumiem autorkę! Też nie mogę się doczekać osiągnięcia celu, ale to nie znaczy, ze się głodzę by było "na już" ;). Mi wizualizacja celu bardzo pomaga. Codziennie staję przed lustrem i zastanawiam się jak będę wyglądać ważąc 58kg (177cm) i ta ciekawość, to pragnienie jest bardzo motywujące, szczególnie gdy waga się nagle zatrzymuje albo gdy nachodzi ochota na niezdrowe przekąski. Myśl o tym, że za kilka miesięcy będę wyglądać kompletnie inaczej i sama siebie nie poznawać jest niesamowita. Aż się chce żeby ten czas minął raz, dwa. Ale myślę, że sama droga prowadząca do celu również jest bardzo satysfakcjonująca, udowadniamy sobie, że potrafimy, dbamy o siebie, więc i czujemy się coraz lepiej. Samo dobro :D. 

Uwielbiam, jak kobiety na cel wybierają sobie wagę na najniższej granicy BMI...

Ale właściwie dlaczego nie? Też planowałam schudnąć do tej raczej niższej granicy, jakbym się uparła to bym do tego 18,5 dobiła (nie upieram się ze względu na żebra) - cel jak każdy inny, po prostu w trakcie odchudzania jak ktoś widzi, że nie będzie mu dobrze z taką wagą to powinien przestać. Gorzej by było jakbym sobie postanowiła 70 kg, potem uznała, że jeszcze by pasowało te 5 schudnąć - chyba już w ogóle bym wtedy nie miała motywacji, żeby się zebrać, bo "wyglądam jako tako".