Temat: Narzekania na zawołanie, czyli czemu w ogóle to służy?

Zgodzę się z tym że Polska dostała "po zadku" w swojej historii nie raz i faktycznie cudów zbudować się nie da w krótkim czasie (historia troche inaczej odmierza czas). Daleka jestem od narzekania dla zasady, ale naprawdę nie mogę powiedzieć ani jednego dobrego słowa na szeroko pojęty system. Wywodzę się z "niższej" warstwy społecznej, mieszkałam na wielkim blokowisku, spotykałam się z taką codzienną, szarą biedą. Edukacja była jaka taka- ale nie idealna, bo np. zmieniające się ciągle wymogi odnośnie podręczników sprawiały że nałapałam mnóstwo jedynek za to że nie było mnie stać na książki, wprowadzenie mundurków to samo- państwo do tego nie dokładało, za wszystko musiałeś płacić sam. Teraz na studiach (studiuję tylko dlatego że mieszkam w miejscu gdzie jest uczelnia, inaczej nie miałabym na to warunków finansowych) widzę absurdy które wymyśla sobie ministerstwo: KRK, księgi jakości, komisje, kierunki zamawiane, finansowanie projektów- to jest po prostu żenada i są to słowa także profesorów którzy współpracując z zagranicznymi pracownikami naukowymi mają porównanie jak to wygląda w innych krajach. Jeśli chodzi o rozwój przemysłu w Polsce (bo już prawie nie ma polskiego przemysłu, jest przemysł w Polsce) to zawdzięczamy go tylko i wyłącznie zagranicznemu kapitałowi- państwu nie opłaca się utrzymywać hut, kopalni, stoczni, a zagranicznym inwestorom jakoś się to opłaca... Pracuję dorywczo z kobietami które dostają po 1500 złotych miesięcznie za praktycznie cały tydzień pracy, umowa zlecenie, praca bardzo ciężka. Bo nie mają wykształcenia (z różnych powodów, nie tylko dlatego że są głupie), bo są za stare na inną pracę, bo są na rencie ale im nie wystarcza na życie. Zasiłek dla bezrobotnych obejmuje osoby dopiero po jakimś czasie od utracenia pracy (za co żyć przez kilka miesięcy?). O służbie zdrowia też mogę powiedzieć tylko kilka dobrych słów- trafiłam kiedyś na jednego dobrego lekarza w ramach NFZ. Nie chodzi o to że twierdzę że Polska to dno, tylko że naprawdę ciężko MI się tu żyje (mam w rodzinie osoby które dobrze sobie radzą i nie narzekają, głównie ze względu na sytuację finansową).Nie mam pewności że gdzie indziej byłoby lepiej, ale może warto spróbować. 

Trafiłaś w sedno. Mieszkam w małym mieście i nie widzę żadnej biedy, samochody prosto z salonu, wille na obrzeżach a w galeriach tłumy ludzi ale z tego należy się tylko cieszyc :) Oczywiscie jest jeszcze sporo do poprawy, jak w każdym państwie ale moim znajomym, rodzinie żyje się tu dobrze. 

Nie piszę żadnych bajek. Ojciec mojej koleżanki siedział z nożem w plecach w kolejce - o siekierze słyszałam w telewizji. O gościu odciętym z palcem w ręku słyszałam od kogoś z mojego otoczenia kto był na sorze. Po co te osoby miałyby kłamać? 

Parę patologicznych przypadków? Ja z patologią spotykam się non stop - może dlatego w moim odczuciu to tak świetnie nie funkcjonuje.

Chmurq - bardzo ladnie to napisalas - bo co innego narzekac dla samej zasady a co innego stwierdzic, ze niektorym ludziom w roznych sytuacjach zyje sie ciezko oraz ze jest wiele absurdow, ktore dobrze by bylo zlikwidowac (bo nie da sie ukryc, ze jest ich cala masa). A probowac szczescia gdzie indziej zawsze mozna...

A ja powiem z drugiej strony- zauważyłam, że często ideologię sukcesu osiągniętego własną ciężką pracą wyznają ludzie którzy na na starcie mieli jakieś tam udogodnienia. Nie chcę umniejszać ich osiągnięć ale oni nie zawsze zdają sobie sprawę, że nie wszyscy mieli po równo na starcie, nie każdy dostał od rodziny na bilet na samolot, a czasem na bilet autobusowy do szkoły  oddalonej o 30 km w rodzinie nie starcza (Polska to nie tylko miasta). Praktycznie nie znam ludzi którzy pochodząc z ubogich środowisk zrobili świetną karierę (bo na to prócz samozaparcia potrzeba kilku innych czynników). 

Im dłużej żyję tym bardziej razi mnie zarówno narzekactwo w które łatwo popaść czując się przegranym jak i wciskanie kitu o wybitnych osiągnięciach zdobytych własną i tylko własną ciężką pracą. Polska to ubogi kraj i kraj nierówności społecznych to są ciężkie tematy w które trzeba by było wejść głębiej i rozpatrywać pewne sytuacje indywidualnie. Są ludzie którzy tracąc pracę mają nóż na gardle w postaci kredytu, są tacy którzy nawet jak stracą pracę to rodzice ich przyjmą, utrzymają i pomogą do czasu znalezienia kolejnej, a są tacy których rodzice będą upominać się o dokładanie się do czynszu choćby za cenę pracy na kasie (i wtedy powodzenia w rozwijaniu kariery). Są rodziny/związki gdzie partnersko ustala się: ja zarabiam dużo więc Ty sobie spokojnie się dokształcaj, nie musisz pracować a są takie gdzie ktoś nazwie osobę studiującą leniem, nierobem i wyśle do pracy bo w sumie to nie ma za co żyć. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

Nie zgadzam się z Tobą kompletnie, ale dziewczyny wcześniej już w miarę napisały to samo, co myślę, więc nie ma sensu powielać.

Piszę tylko w jednej kwestii - kochani, pisze się "NAPRAWDĘ", a nie "na prawdę".

edit:

Czy Ty żartujesz? A zdajesz sobie sprawę ile ludzie dostają emerytury po takiej "wspaniałej" i usłanej różami pracy oraz zarabiania tyle co nic? Nic dziwnego, że nie ma pieniędzy? W głowie mi się to nie mieści. Ludzi zarabiają śmieszne pieniądze, większość muszą oddać na rachunki i ZUS, a potem nawet im się to nie zwraca w jednej milionowej procenta. Warto się zastanowić najpierw, zamiast pisać takie wyssane z palca argumenty.

Nigdy nie narzekałam. Nigdy w życiu nie miałam lekko, ale za nic nie wyjechałabym gdzie indziej - po prostu ciężko pracuję na to, żeby móc żyć lepiej.

Ale co ma piernik do wiatraka? Ustalenie nizszego wieku emerytalnego sprawiloby, ze emerytury bylyby wyzsze? O czym ty w ogole opowiadasz? Przeciez nikt tu nie mowi, ze ZUS jest fajny a emerytury wysokie! Emerytury sa niskie, bo pieniadze z podatkow i ubezpieczen spolecznych sa zle zagospodarowane. A im wiecej ludzi na emeryturze, tym mniej pieniedzy beda dostawac, czysta matematyka. Fakt, ze to "mniej" powinno byc duzo wieksze niz jest, ale tego akurat nikt nie kwestionuje.

Polska faktycznie jest pięknym krajem, i tu się moje pozytywne myśli na jej temat urywają. Od zdania matury całe czas byłam pozytywnie nastawiona na życie, mówiłam sobie, że ciężką pracą, determinacją itp. "zdobędę świat". Chciałam zarabiać przynajmniej 2 tys. na umowę o pracę i być zdrowa. Myślę, że to nie były wygórowane marzenia. Niestety moje myślenie szybko się zmieniło. Dołączyłam do grona narzekających. Najbardziej nienawidzę polskiego prawa, które chroni przestępców i zwyrodnialców. Zostałam okradziona przez komornika, który "pomylił się" i zamiast komuś innemu, to mi ściągnął kasę z konta, co na to policja i prawo? Jak na razie nic, od 2 lat walczę o kasę której pewnie nie dostanę. Zostałam zgwałcona, co na to policja? NIC Musiałam się wyprowadzić żeby tego dupka nie widzieć. Mojej księgowej odbiło i nie chce oddać mi dokumentów firmy, nie mogę przez to rozliczyć dwóch miesięcy i już teraz PIT-u. Co na to policja? Otóż tu powiedzieli jednak jedno zdanie: "Przykro nam, ale mamy związane ręce, nie możemy tego nie możemy tamtego, bo takie jest prawo" Co chwile wysyłam pisma, jeżdżę po urzędach tłumacze się z tego i co na to Urząd Skarbowy? Kara w wysokości 1,5 tys. Zamiast sobie spokojnie pracować w biurze, to co chwilę gdzieś jeżdżę i psuje sobie nerwy, świecę oczami przed urzędnikami i różnymi instytucjami. Dla mnie i znajomych te sytuacje i tłumaczenia policji itp. są absurdalne, ale dla prawa polskiego niestety nie. Prawo polskie nie wie kto jest winny gdy np. ja zostałam zgwałcona, wybiera między mną a tym dupkiem (no cóż faktycznie duży dylemat) Zachorowałam, miałam nowotwór. Niestety mimo iż płacę ponad 1000 zł Zus-u miesięcznie, to muszę leczyć się prywatnie, bo to kolejki, bo to jest refundowane, a to nie, bo to trzeba zrobić badania jak najszybciej itp. Oczywiście na leczenie wzięłam kredyt (pochodzę z biednej rodziny, mąż także). Odkąd mam firmę to mam same problemy. Przeszkodą zawsze jest prawo. Zamknąć też nie mogę, bo mam długi i kredyt na firmę, zaraz mi pewnie komornik na chatę by wlazła. Firma zarejestrowana jest na dom rodziców, więc to już w ogóle nieciekawa sytuacja. I żeby nie było nie jestem leniwa, raczej jestem pracoholikiem. Trudno mi widzieć plusy w mieszkaniu tu gdzie mieszkam. Moje otoczenie też nie ma łatwo. Znajomi po studiach z dyplomami na umowach o dzieło, zlecenie z 1300 zł na rękę. Mieszkamy tu z rodzicami. Praca zarobkowa może i jest, ale na czarno, bez świadczeń, zdolności kredytowej itp. Wierze, że gdzieś w tej Polsce żyje się dobrze, ale jeszcze nie wiem gdzie. Cieszę się, że co niektórym tu wiedzie i żyje się dobrze, i oby tak zostało. Doszłam do wniosku, że aby komuś żyło się dobrze to 50ciu musi żyć się źle. 

TROCHĘ SOBIE TU PONARZEKAŁAM I JEST MI LEPIEJ ;-D

są osoby, nie jest ich dużo ale są, które naprawdę osiągnęły coś tylko i wyłącznie własną ciężką pracą, bez pomocy i wsparcia rodziny i przyjaciół, trzeba się tylko zaprzeć w sobie i obsesyjnie dążyć do celu i nie ma że boli, nie ma że jest ciężko, trza się zmusić i walczyć ze wszystkich sił by się udało, mając tylko jeden cel przed oczami, szczerze mówiąc po latach nie polecam tej drogi, jeśli ma się wyjście to już chyba lepiej zarabiać mniej i mieć spokój, mi wszyscy mówią że mi się udało w życiu, że osiągnęłam wszystko co chciałam i mam mase szczęścia, mam świetną pracę i zarabiam dużo, ale nikt tak naprawdę nie wie ile mnie to kosztowało..