Temat: Jak zmienić swoje życie? Siedzę cały czas w domu, samotna.

Nie, nie jest mi wygodnie u rodziców. Łóżeczko mam, obiadki robię sama, nie czekam aż ktoś podstawi mi je pod nos.. Zmartwienia mam również, nie znasz mojej sytuacji, więc nie oceniaj tak pochopnie. Moja rodzina jest rozbita od kiedy pamiętam, ojciec który dosłownie terroryzuje mnie i moją matkę, nie ma zahamowań, codzienne wyzwiska, codzienne mieszanie z błotem, codzienne przekleństwa, nieprzespane noce, wypłakane, spuchnięte oczy i brak nadziei na lepsze jutro. Także zmartwienia mam, głównie o siebie i o swoją matkę, która zasługuje na inne, spokojne życie a również brak jej odwagi podjąć jakieś kroki. Przykro mi z powodu Twojej mamy, na pewno to musiało Tobą wstrząsnąć. Ale nie oceniaj mnie, bo w życiu mi się nie udaje i w siebie nie wierzę..

to rusz sie i zrob cos z twoim zyciem, wyprowadz sie i namow mame by tez sie wyprowadzila i zamieszkala z toba, albo zarabiaj tyle by moc oplacic jej mieszkanie, ja z moim ojcem nie rozmawiam od ponad 3 lat, bo sama zerwalam calkowicie kontakt, bo po kazdej rozmowie telefonicznej z nim musialam sie godzine uspokajac, wiec stwierdzilam ze nie chce tak zyc i usunelam go kompletnie z mojego zycia, czy bolalo? w ogole, teraz jestem duzo szczesliwsza, mieszkam za granica, zaczynalam od zera a raczej od dlugow i wyszlam na swoje, latwo zwalac wszystko na nieudane dziecinstwo i klocacych rodzicow, ja tez takie mialam, 0 wsparcia od ojca, wrecz domagal sie bym rzucila studia i poszla do pracy byle mi nie musial alimentow placic, marnych 300 zl... czy poddalam sie? czy siedzialam na tylku i uzalalam sie jaka to jestem biedna i sama i nic nie umiem? nie! bo albo ktos jest typem wojownika i walczy o lepsza przyszlosc albo od razu niech sie gdzies zaszyje i umrze.

Po prostu walcz do końca i bądź twarda. Nie ma innego wyjścia tutaj, wyjdź również do ludzi to zdecydowanie pomoże i nie zamykaj się w swojej własnej skorupie bo to i tak nic nie pomoże a będzie tylko gorzej. Może masz jakiś sport i chciałbyś go rozwijać.

Przeczytaj sobie "Potęgę podświadomości"... daje do myślenia  Może Ci pomoże, jest nawet na necie w wersji pdf

Nie wierzę w siebie i nie wierzę w siebie... To uwierz i pokaż tym wszystkim ludziom i rodzicom, że można! Naprawdę najpierw było mi cię żal, później przeczytałam twoje odpowiedzi i dochodzę do wniosku, że szukasz wymówki i uczepiłaś się jak rzep tego "nie wierzę w siebie". Szukaj pracy, idź na kurs, bez marudzenia to coś osiągniesz. Pracy się nie dostaje od razu, takie jest życie. Albo wyjedź jako au-pair. Podszkolisz język, poznasz inne życie i odsapniesz od rodziców. Tylko kurde przestań marudzić. Sama musisz zmienić podejście. Wiem co mówię, bo sama była zasiedziana w domu dobre pół roku, ale ruszyłam tyłek i później już jakoś poszło.

Siedzenie na tyłku i rozpaczanie nic nie pomoże - wprost przeciwnie - doprowadzi Cię do jeszcze gorszego stanu. Ja bym się na Twoim miejscu wyprowadziła z domu, znalazła pracę, poszła na jakieś studium weekendowe. Nie wierzę, że nie ma dla Ciebie pracy! No ludzie...Ja też miałam 20 lat, byłam bez doświadczenia i było mi ciężko, bo też miewałam takie właśnie stany jak przebywałam w domu rodzinnym (wiecznie nic-mi-sie-nie-chce). Wyjechałam tu i tam, poznałam trochę ludzi, świata, nabrałam ogłady życiowej, jakoś się ogarnęłam i jest ok!;) 20 lat to piękny wiek, nie wolno Ci go zmarnować. Do dzieła!;-)

walcz ze sobą. Ja walczę i wiedz że "jedyną osobą która może powstrzymać cię w osiągnięciu celu jesteś tylko ty".

Nie pozwól, by strach przed działaniem wykluczył Cię z gry. Jeśli nie potrafisz zrobić dużego kroku, rób małe.

.

Przełam się, mimo, że się boisz to weź się w garść i zrób to (szkołą, staż).