Temat: Jak zmienić swoje życie? Siedzę cały czas w domu, samotna.

Masz hobby? Wyjdź do ludzi... Uderzaj w wolontariat - zwierzęta, domy opieki, fundacje... Potem można wyjechać na turnusy i wkręcić się w  pracę. Tzn. robisz to co zawsze, ale zaczynają płacić. Nie myśl "nie nadaję się" tylko "spróbuję" - wyjdziesz z domu nabierzesz pewności. Powodzenia.

też mam podobnie już dwa lata w domu siedzę.... żadnej pracy nie dostałam, cios za ciosem w policzek. chciała bym coś robić, nie wiem jak to zmienić i teraz już raczej nie zmienię bo jestem w ciąży. próbój coś robić, jeśli coś uda Ci się znaleźć to to bierz. 

a może dopytaj się w urzędzie pracy o wysłanie Cię najakiś kurs? tylko proszę nie pisz, że jesteś nieśmiała i niezapytasz w związku z tym...

musisz się sama ogarnąć i działać...nikt za Ciebie tego nie zrobi, a rodziców nie zmienisz.

dokładnie

No tak.. boję się zacząć cokolwiek, niczego nie jestem pewna.. co do szkoły byłam tak zdeterminowana, byłam pewna, że to jest TO, ale przyszedł czas zajęć, a ja stwierdziłam, że to była pomyłka.. Dzisiaj dochodzę do pewnych wniosków, że to nie była pomyłka. Bardzo bym chciała podjąć się nauki w tym kierunku, ale wtedy to była tylko przykrywka.. Bałam się, sama nie potrafię określić czego. Na rozmowę z psychologiem raczę się zdecyduję, wiem że to by mi pomogło.. Ze stażami wyglądało to tak, iż również się bałam. Czego? Krytyki, że ktoś mnie źle oceni, wyśmieje, tak jak robił to mój ojciec (i robi nadal). Bardzo podziwiam takich ludzi, jak Twój brat, którzy potrafią w beznadziejnych sytuacjach zawsze sobie jakoś poradzić. Też chciałabym osiągnąć taki stan, wyjść do ludzi, walczyć o siebie.. Zdaję sobie z tego sprawę, jaka jestem nieporadna. Chcę to zmienić, tylko najtrudniej jest zacząć..

Może to by Ci pomogło odzyskać wiarę w siebie?takie małe wakacje:)

http://erasmuspolska.pl/evs-we-francji-od-marca-2015-na-2-mies/

Nie jestem jakaś super nieśmiała. nie boję się rozmawiać z ludźmi, wyrażać własną opinię czy o coś zapytać.. Po prostu w siebie nie wierzę, nie wierzę, że coś mi się uda, że mogę być w czymś dobra i się sprawdzić w czymkolwiek. Boję się krytyki, wyśmiania, że ktoś pociągnie mnie jeszcze bardziej w dół.. 

W urzędzie byłam, żadnych możliwości rozwoju dla mnie na ten czas nie ma, być może pojawią się jakieś nowe oferty stażów pod koniec tego miesiąca. 

Jak przeczytałam pierwsze 4 zdania to miałam wrażenie, że to ja pisałam ten post, serio. 20 lat, zaczęte studia, ale po pół roku przerwane. Z tym, że ja zaczełam na nowo inne. Więc może nie będę stricte doradzać, ale powiem jak to było u mnie. Aczkolwiek zaznaczę, że powrót do domu rodzinnego to był głupi pomysł. Ja być może zrobiłabym tak samo, ale na szczęście w mieście zatrzymał mnie mój chłopak. I chwała mu za to.

U mnie po przerwaniu dość szybko pierwszych studiów nadszedł okres załamania. Żadnych znajomych z liceum bo są w innych miastach, żadnych znajomych ze studiów bo to byli ludzie którzy nie wychodzili z domu (informatycy), także nikogo nie miałam poza swoim chłopakiem. Nie miałam też studiów i pracy. To był dla nas cięęęężki okres. Dziwię mu się, że to wytrzymał. Bywało tak, że przez tydzień czy więcej, jak przyjeżdżał codziennie albo co 2 dzień to się kłóciłam. Non stop. O wszystko. Później znalazłam pracę, dorywczą, gł. na weekendy, ale zawsze coś, trochę to moje życie ruszyło, potem znalazłam pracę w tygodniu. W październiku zaczęłam studia, już zaczęłam kombinować czy ich nie rzucić, zmienić, albo coś, ale jednak stwierdziłam, że licencjat zrobię. A poza tym? Dziś byłam na rozmowie w sprawie pracy na weekendy. Myślę, że mam duże szanse dostać tą pracę, a jeśli nie to chcę iść do szkoły policealnej na weekendy bo być może nie będę robić tego co wyznaczają mi studia a to co bym chciała po szkole policealnej. Także już jestem zajęta na tygodniu i w weekendy. Dodatkowo chłopak przyjeżdża, a ja ruszyłam w końcu ze sportem. Codziennie coś. Siłownia, basen, samoobrona, taniec. I to też mi bardzo pomaga. Także moja rada dla Ciebie - nie siedź w domu. I nie myśl za dużo. Albo zacznij studia na nowo, albo szkoła policealna, praca, kursy, sport. Cokolwiek. Ja im mniej mam czasu tym lepiej. Gdy zaczynam myśleć to od razu pojawiają się te negatywne myśli. A tak. I prędko wracaj do miasta:) (I jeśli nie masz drugiej połówki, a chciałabyś ją mieć - szukaj. U mnie wysypali się wszyscy "przyjaciele" i jedyna osoba na której mogę polegać w 100% to mój chłopak. To na prawdę duże oparcie. Nie chcę robić reklamy, ale ja swojego poznałam na sympatia.pl i poznałam tam też kilku innych kolegów, także według mnie godny uwagi portal a może i Ty tam znajdziesz kogoś dla siebie :))

ja mysle z przydalby ci sie solidny kop od losu, to moze bys sie przemogla by cos z soba zrobic, u mnie byla to smierc mamy jak mialam 19 lat, wtedy nie bylo a bo sie boje, a bo sobie nie poradze, wszyscy sasiedzi i dalsza rodzina mysleli ze skoncze w rynsztoku, a mimo to zaczelam pracowac (udzielac korki, dorabiac sobie jakos), studiowalam jak szalona by miec styp naukowe i robilam wszystko byle tylko nie miec czasu dla siebie bo jabym zaczela sie wtedy rozczulac to rozsypalabym sie na kawalki, wiec sorry, ale zal mi ciebie, tobie po prostu wygodnie na utrzymaniu rodzicow, cieply obiadek na stole, lozeczko i zero zmartwien i wszystko o czym mowisz to tylko wymowki byle sie dalej obijac

Bez przesady. Owszem, depresja się tak może zacząć bo i u mnie bywały stany około depresyjne, ale tutaj nie pomoże psycholog czy psychiatra a dużo zajęć. Praca, nauka itd