Temat: Niepracujące matki

kama844 napisał(a):

Może nie oderwane od rzeczywistości, co Twoja ,,rzeczywistość,, z natury rzeczy różni się od ,,rzeczywistości,, innych ludzi. Nie wiem, może to młode pokolenie ze szkoły takie rzeczywiście jest(imprezowe i olewające), nie mam styczności. Ale nie uogólniaj tego proszę na wszystkich ludzi. tylko że nie umiem pojąć innego punktu widzeniaDo tego własnie potrzebna jest empatiia, nawet jeśli się z kimś nie zgadzamy wewnętrznie.

Wilena napisał(a):

aster1987 napisał(a):

mynte napisał(a):

nihilll napisał(a):

To wybór indywidualny. W Krakowie do przedszkoli chodzą 2latki więc nie ma problemu jeśli ktoś chce do pracy wrócić. Może w Warszawie przyjmują do przedszkoli czy żłobków dopiero od 5roku życia i to już matkę w domu wiąże.

ja z rodzenstwem szlismy do normalnego publicznego wiejskiego przedszkola jak mielismy 2 do max 3 lat. warunkiem bylo to, by dzieci byly samodzielne na poziomie starszych dzieci. byla duza grupa 3latkow, wiec tu ani duze miasto nie jest potrzebne, ani to zadna nowosc by takie dzieci wysylac do przedszkoli, bo do przedszkola zaczelismy chodzic 20 lat temu.jak kobieta chce zostaw w domu, partner sie na to zgadza i kasa tez sie zgadza to nie ma problemu. ale jak twierdzi ze jej 14letnie dzieci musza miec obiad i posptzatane po szkole i dlatego moga pracowac to juz jest zwykla niezaradnosc i lenistwo. widze co przez caly dzien robia moje sasiadki wychowujace dzieci - doslownie nic. z reszta i tak by pracy nie znalazly, nie oszukujmy sie ze niepracujace matki to wyksztalcone kobiety z doswiadczeniem zawodowym i fachem w reku, ktore poswiecaja kariere dla dzieci. 

do przedszkola przyjmą tylko 2,5 latki, które umieją się obsłużyć, nie przyjmą do żadnego przedszkola młodsze dzieci, to są kluby, czy złobki, ale nie przedszkole, a pierwszej kolejności idą dzieci rodziców, którzy pracują, więc jak matka nie ma pracy, a chce oddać dziecko do przedszkola i szukać to lipa...mało tego chore jest dla mnie to co jedna napisała, ze gdyby jej mama zrezygnowała z pacy dla niej to by miała wyrzuty sumienia, tylko, że matka chyba ma mózg i wie, że skoro nikt jej nie pomoże, a decyduje się na dziecko to będzie musiała z czegoś zrezygować

Dlatego moim zdaniem po prostu kobieta, która wie, że nikt jej nie pomoże, będzie musiała wszystko w życiu robić sama, a nie ma na tyle dobrej pracy żeby móc zapłacić za przedszkole czy opiekunkę powinna na jakiś czas zrezygnować z dziecka. Wiem, że pieniądze wyznacznikiem szczęścia nie są, ale nie rozumiem trochę płaczu osób "pracuję ciężko fizycznie, 800 zł za przedszkole to pół mojej pensji, na nic mnie nie stać, przychodzę urobiona po pracy i nie mam siły się z dzieckiem pobawić" - chyba same sobie taki los zapewniły? Co to za frajda? A potem szarpać się całe życie żeby dziecko miało na książki. Nie wiem, ja bym nie chciała mieć dziecka przed 30tką, może najpierw warto skończyć studia, zrobić wszelkie kursy i certyfikaty jakie się ma w życiu zrobić, znaleźć sobie sensowną pracę, popracować jakiś czas i jak się już ma ogarniętą sytuację to się decydować. I nie mówcie, że nie realne, bo mam właśnie takie przypadki w najbliższym otoczeniu, pracodawca żadnych problemów nie robi, 4 godziny się jest w pracy +/- fizycznie, część roboty można sobie zabrać do domu. No i tak zrobiła moja mama. Miała taką sytuację, że mając dziecko mogła potem normalnie wrócić do pracy, nie rezygnując ani z dziecka, ani z pracy. I przypominam, że wątek jest o dzieciach szkolnych i późnoprzedszkolnych (4-5 lat), nikt nie mówi tutaj o oddawaniu 2-latka do przedszkola, albo niemowlaka do żłobka. 

Wilena napisał(a):

BeAWoman napisał(a):

Wilena... studiujesz, jesteś na czyimś utrzymaniu, czy żyjesz samodzielnie i pracujesz? Masz tak wyidealizowany pogląd na życie... Wszystkie kobiety powinny być wysoko wykształcone a jak ktoś ośmielił się zostać sprzątaczką czy sprzedawcą nie powinien mieć dzieci. Chyba nie chce mi się już dalej rozwijać wypowiedzi chociaż nóż się w kieszeni otwiera... 

Studiuję, mieszkam z rodzicami i po części jestem na ich utrzymaniu, mam dwa stypendia i pracuję (dostaję pozwy, researche pod katem opinii prawnych i tłumaczenia głównie do domu, plus czasem w weekendy muszę być w pracy) - więc podejrzewam, że gdybym musiała to mogłabym bym się z tych pieniędzy utrzymać jeżeli chodzi o to czy jestem "rozpuszczoną księżniczką żerującą na dorobku rodziców", bo już się parę razy z tym tekstem spotkałam :P I nie mówię, że nie powinien, indywidualna sprawa każdego. Po prostu mówię, że nie rozumiem tych wiecznych pretensji do świata u niektórych i marudzenia, że jest tak ciężko. No jak ktoś musi pracować 8 godzin przy kasie i jeszcze nie stać go na opiekunkę bo zarabia mało, to będzie ciężko. Można było tak sobie życiem pokierować żeby było lżej, a nie płakać potem. I zgadzam się co do tego, że w idealnym świecie każdy powinien mieć jakiś godny standard życia, ale jeżeli ma się wiedzę że zawód sprzątaczki prawdopodobnie tego standardu nie zapewni to dziwi mnie potem zdziwienie, że jednak tej idylli brak. Tyle. 

aster1987 napisał(a):

Wilena napisał(a):

aster1987 napisał(a):

mynte napisał(a):

nihilll napisał(a):

To wybór indywidualny. W Krakowie do przedszkoli chodzą 2latki więc nie ma problemu jeśli ktoś chce do pracy wrócić. Może w Warszawie przyjmują do przedszkoli czy żłobków dopiero od 5roku życia i to już matkę w domu wiąże.

ja z rodzenstwem szlismy do normalnego publicznego wiejskiego przedszkola jak mielismy 2 do max 3 lat. warunkiem bylo to, by dzieci byly samodzielne na poziomie starszych dzieci. byla duza grupa 3latkow, wiec tu ani duze miasto nie jest potrzebne, ani to zadna nowosc by takie dzieci wysylac do przedszkoli, bo do przedszkola zaczelismy chodzic 20 lat temu.jak kobieta chce zostaw w domu, partner sie na to zgadza i kasa tez sie zgadza to nie ma problemu. ale jak twierdzi ze jej 14letnie dzieci musza miec obiad i posptzatane po szkole i dlatego moga pracowac to juz jest zwykla niezaradnosc i lenistwo. widze co przez caly dzien robia moje sasiadki wychowujace dzieci - doslownie nic. z reszta i tak by pracy nie znalazly, nie oszukujmy sie ze niepracujace matki to wyksztalcone kobiety z doswiadczeniem zawodowym i fachem w reku, ktore poswiecaja kariere dla dzieci. 

do przedszkola przyjmą tylko 2,5 latki, które umieją się obsłużyć, nie przyjmą do żadnego przedszkola młodsze dzieci, to są kluby, czy złobki, ale nie przedszkole, a pierwszej kolejności idą dzieci rodziców, którzy pracują, więc jak matka nie ma pracy, a chce oddać dziecko do przedszkola i szukać to lipa...mało tego chore jest dla mnie to co jedna napisała, ze gdyby jej mama zrezygnowała z pacy dla niej to by miała wyrzuty sumienia, tylko, że matka chyba ma mózg i wie, że skoro nikt jej nie pomoże, a decyduje się na dziecko to będzie musiała z czegoś zrezygować

Dlatego moim zdaniem po prostu kobieta, która wie, że nikt jej nie pomoże, będzie musiała wszystko w życiu robić sama, a nie ma na tyle dobrej pracy żeby móc zapłacić za przedszkole czy opiekunkę powinna na jakiś czas zrezygnować z dziecka. Wiem, że pieniądze wyznacznikiem szczęścia nie są, ale nie rozumiem trochę płaczu osób "pracuję ciężko fizycznie, 800 zł za przedszkole to pół mojej pensji, na nic mnie nie stać, przychodzę urobiona po pracy i nie mam siły się z dzieckiem pobawić" - chyba same sobie taki los zapewniły? Co to za frajda? A potem szarpać się całe życie żeby dziecko miało na książki. Nie wiem, ja bym nie chciała mieć dziecka przed 30tką, może najpierw warto skończyć studia, zrobić wszelkie kursy i certyfikaty jakie się ma w życiu zrobić, znaleźć sobie sensowną pracę, popracować jakiś czas i jak się już ma ogarniętą sytuację to się decydować. I nie mówcie, że nie realne, bo mam właśnie takie przypadki w najbliższym otoczeniu, pracodawca żadnych problemów nie robi, 4 godziny się jest w pracy +/- fizycznie, część roboty można sobie zabrać do domu. No i tak zrobiła moja mama. Miała taką sytuację, że mając dziecko mogła potem normalnie wrócić do pracy, nie rezygnując ani z dziecka, ani z pracy. I przypominam, że wątek jest o dzieciach szkolnych i późnoprzedszkolnych (4-5 lat), nikt nie mówi tutaj o oddawaniu 2-latka do przedszkola, albo niemowlaka do żłobka. 

ale ja to napisałam w całkiem innym sensie, kobieta skoro decyduje się na dziecko liczy się z tym, że musi zrezygnować z pracy, ale zdaje sobie z tego sprawę, za przeproszeniem przez rozłożeniem nóg, a kobieta która się na dziecko nie decyduje nie musi z niczego rezygnować.łe tam dzieci późnoprzedszkolne, moje zanim nie poszło do przedszkola NIGDY nie chorowało - jedynie na zęby dostawało lekki katar i jednodniową gorączkę, mało tego każdy się dziwił, bo ja raczej dziecka nie przegrzewałam i nie chroniłam obsesyjnie przed zarazkami,a poszło do przedszkola i od 15 września zeszłego roku non stop co 3-4 tyg u lekarza, ostatni antybiotyk dostał po Bożym Ciele i jeden w wakacje, także ciekawe kto by mi z tym chorym dzieckiem był jak bym pracowało... (a  dostawał tran, żelki nie żelki, wszystko co miało mu wzmocni odporność) w tym roku jest po usunięciu migdałka i jest trochę lepiej, podam Wam jeszcze inny przykład ja mając 4 lata miałam usuwanego 3 migdała, w szpitalu oddalonym od domu o 80 km, tydzień leżałam, nikt mnie nie odwiedził, rodzice tylko dzwonili codziennie - kilka razy dziennie, bo nie mieli nawet jak i czym przyjechać i sobie poradziłam, a z synem mąż musiał być jedną noc, a na drugi dzień wychodził, ciekawe co by się działo jak byśmy powiedzieli, że nie dostaniemy wolnego w pracy i jutro dziecko po wszystkim odbierzemy - na bank kontrola z opieki... tak samo jak my z siostrą byłyśmy chore, ojciec wiózł nas do jednej lub drugiej babci i tyle, bo z pracy nie mógł się zwolnić, a teraz ciekawe komu bym miała to dziecko podrzucić, jak moja mama musi jeszcze pracować 15 lat, podobnie jak teściowa itd

. 

kama844 napisał(a):

Wilena różnie ludziom się w życiu układa, nie wszyscy skończą ,,dobre,, kierunki..salowe i panie myjące szyby też są potrzebne. Problem leży gdzie indziej- w systemie

Wiem. Ale uważam, że każdy sam odpowiada za swoje wybory i wykształcenie (pomijam przypadki skrajne, ktoś był chory, miał ciężko chorych bliskich) i jeżeli jest salową, a nie lekarką i zarabia grosze to nie powinien narzekać skoro "tak sobie ukuł własny los". A często słyszę "to niesprawiedliwe, że ja pracuję za tyle i tyle, a ktoś inny za 10 razy więcej, na pewno po znajomości" - w ogóle bez uwzględnienia ile godzin ten ktoś x10 prześlęczał nad książkami i robiąc dodatkowe kursy, praktyki i papierki. 

Raijaa napisał(a):

. 

kama844 napisał(a):

Wilena różnie ludziom się w życiu układa, nie wszyscy skończą ,,dobre,, kierunki..salowe i panie myjące szyby też są potrzebne. Problem leży gdzie indziej- w systemie

Wiem. Ale uważam, że każdy sam odpowiada za swoje wybory i wykształcenie (pomijam przypadki skrajne, ktoś był chory, miał ciężko chorych bliskich) i jeżeli jest salową, a nie lekarką i zarabia grosze to nie powinien narzekać skoro "tak sobie ukuł własny los". A często słyszę "to niesprawiedliwe, że ja pracuję za tyle i tyle, a ktoś inny za 10 razy więcej, na pewno po znajomości" - w ogóle bez uwzględnienia ile godzin ten ktoś x10 prześlęczał nad książkami i robiąc dodatkowe kursy, praktyki i papierki. 

Ale ty nie wiesz, jakie życie ma pani x czy pan y, jacy są z domu i jakie mieli dzieciństwo.. Nie wiem czemu ale ludzie często się przede mną otwierają i opowiadają o swoim życiu i niejednokrotnie byłam w szoku, że w domu jest tak źle, bo wydawali się domem idealnym.. a tu się okazuje, że tatuś despota albo pół nocy przesiedziało się z płaczącą mamą próbując wymyślić sposób na uratowanie firmy, bo upada. Ludzie nie chodzą i nie chwalą się po ulicach, że tata bije albo babcia potrzebuje opieki, bo jest umierająca.. i nie, te osoby nie mają czasu na siedzenie nad książkami albo kasy na dodatkowe kursy. Nie mówię, że nie ma na świecie ludzi, co wszystko mają gdzieś a potem budzą się z ręką w nocniku, owszem są. Znam wiele przypadków dzieciaków, które mogly mieć wszystko, najlepsze studia gdyby chciały ale nie chciały. Ale nie można tak szablonowo oceniać, bo nie wiesz, które oczy, jaką historię w sobie kryją.. Poza tym muszą być na świecie ludzie wykonujący każdą pracę ! Pan wywożący śmieci, ktoś kto je segreguje, pani na kasie czy fabryki, bo nie miałabyś żelu pod prysznic, gdyby ktoś go nie wyprodukował.. nie wszyscy mogą być lekarzami i prawnikami, bo nie na tym świat polega..Piekarz o 4 rano piecze chlebek, żebyś miała co jeść.. gdyby nie ludzie z "niższych" warstw społecznych, osoby z "wyższych" nie miałyby co ze swoją kasą robić. Szacunek należy się każdemu, bo każdy odwala kawał dobrej roboty a nie uproszczanie, że uczyć mu się nie chciało.. i godne życie też powinni mieć wszyscy- ale to już chyba kraj idealny..Znam osoby, które pracowały w wieku 18-19 lat, nie na swoje zachcianki a na pomoc rodzinie... i jeśli poradziły sobie w życiu to mają naprawdę moje uznanie, bo zaprzeć się a nie dać się to sztuka. Poza tym jest takie coś jak powołanie, ktoś może nie chcieć być lekarzem a właśnie salową, bo lubi tą pracę.. Nie wiem, nie rozumiem cię.. mam wrażenie, że uważasz, że po świecie powinni chodzić tylko lekarze i prawnicy a jak nie- to twoja wina i jesteś kimś gorszym..