Temat: biedny chłopak

moj doktor na studiach mowił tak :  miłośc przemija pieniądze pozostają  

....jak widac na przykladzie doktora, wyksztalcenie nie czyni madrym.....

masz jakieś kompleksy na punkcie swojego braku wykształcenia?

No ja takiego biednego wzięłam ... rodzinę miał, ale raczej do utrzymania. 

znając mnie, to bym by

Dokładnie.

Mam sąsiada, pracowity chłopak ale niezwykle skrzywdzony przez los. Jest bardzo sympatycznym i fajnym facetem. Nigdy nie pomyślałabym że można go odrzucić tylko dlatego że nikt mu na starcie nie pomógł i całe życie jest samotny. Na szczęście on spotkał wspaniałą dziewczynę której jest wart. I temu chłopakowi o którym piszesz też tego życzę, ale ty daj mu spokój. Bo jeśli masz wątpliwości czy można kochać taką osobę to lepiej odpuść mu dodatkowych cierpień, bo z twojej strony nie jest to na pewno szczera miłość.

tak,nie ma co generalizować ,ale wiekszosci są..

Hahaha, a mnie rozwala ta męska HIPOKRYZJA. Juz widze, jak chętnie wiazesz sie z biedna, potrzebująca utrzymania i pieniędzy na rozwój kobieta z problemami i dodatkowo brzydka. Przynajmniej (niektórzy) potrafią sie przyznać, ze bezpieczeństwo jest dla nich ważne. Moze sam sie maski pozbędziesz? Ale nie, przecież Wy mężczyźni lubicie jeszcze czerpać dodatkowo korzyści seksualne z takich kobiet. Ah, zapomniałam.....

Kiedys nie umiałam takiemu pomóc . .  nie miałam chyba odwagi ( gdyż byłam w innym toksycznym związku )
teraz chłopaka już nie ma - zginął w niewyjaśnionych okolicznościach - wyskoczył z 4 piętra albo ktoś mu w tym pomógł
Ja do tej pory sobie z tym nie radzę . .        :/

Mój chłopak pochodzi z rodziny wielodzietnej (ma 8mioro rodzeństwa - jego mama jest bardzo religijną osobą, stąd tyle dzieci). Za własne pieniążki skończył studia i zrobił kurs prawo jazdy. Z jego opowieści wynika, że w domu mama tylko czekała kiedy wyprowadzi się z uwagi na brak miejsca. Przejechał 600 km za pracą. Zostawił za sobą wszystko, nie dostał i nie oczekiwał żadnej pomocy od rodziców. Sporą część pensji wydaje na czynsz za mieszkanie. Nie ma samochodu, własnego mieszkania. Szczęście dają mu rajdy rowerowe i drobne rzeczy. Mimo trudnego dzieciństwa jest optymistą.W obcym mieście jest zupełnie sam. W dodatku po czasie wyznał mi, że jego tata cierpi na schizofrenie i został umieszczony w zakładzie. Kolejny fakt jesteśmy w związku na odległość. Te wszystkie fakty sprawiają, że czasem mam wątpliwości. Nie chcę być posądzona o materializm, ale to wszystko nie jest takie łatwe. Wiem, że jest mu ciężko i jest sam. Ja jeżdżę do niego i to jest dla mnie spory wydatek finansowy. Nie mogę z nim zamieszkać, bo muszę dokończyć pewne plany. Ciągle się zastanawiam nad naszym związkiem. Oboje nie chcemy dzieci, ale gdyby to się zdarzyło, to jest np. prawdopodobieństwo, że odziedziczą chorobę psych., co mnie przeraża. Jesteśmy razem dwa lata, ale ja nie wiem, czy on mi mógłby dać poczucie bezpieczeństwa. Jeśli chodzi o kwestie finansowe, nigdy nie dałam mu możliwości, żeby wykosztował się na mnie i boję się, że tego on alej będzie oczekiwał, a obecnie moja sytuacja bardzo się skomplikowała i musze ograniczyć wyjazdy do niego. Te wszystkie deficyty wynagradza on swoim charakterem. Jednak czy to wystarczy? To mój pierwszy związek i daje z siebie bardzo dużo. Staram się go w żaden sposób nie skrzywdzić. Tylko w mojej głowie pojawia się tyle wątpliwości. Każdy chciałby ułożyć sobie życie jak najlepiej.Ja mam 29 lat, on 31. To już poważny wiek, powinno się wiedzieć czego chce, a ja jednego dnia go uwielbiam, drugiego mam myśli, że powinniśmy się rozstać. Nie umiem na to spojrzeć obiektywnie.