Temat: Nie radzę sobie

Po 1 porozmawiaj i jak juz woz albo przewoz.albo mieszkacie ze soba i tworzycie rodzine albo sie rozstajecie.mieszkajac osobno i tak bedziesz samotna matka! musisz/musicie wiedziec czego chcesz od zycia! i myslec teraz o dziecku a nie o sobie! jesli jego dom jest zapisany na pol z bratem to on ma do niego prawo,tzn do polowy wiec nie widze problemu by z toba zamieszkal.po 3 ty masz 27 lat i boisz sie reakcji rodzicow na ciaze? jestemw  twoim wieku i moje kolezanki czesto maja juz po 2-ce dzieci.a i co to za tekst twojego taty ze nie chce wnuka?to twoja decyzja czy bedziesz miec dzieci czy nie! 

tata mówił że chce wnuka, mówił że chciałby zostać dziadkiem, widze jak niańczy i bawi się z małymi dziećmi sąsiadów i jak jego to bawi...

Cóż, decyzję podjęło za Ciebie życie. Zostajesz z dzieckiem sama. Masz 27 lat, to dobry wiek na macierzyństwo. Trafilas lub wybrałas nieudacznika i niedorajsę życiową, która Cię lekceważy. Ojcostwo go przeroslo? No, współczuję szalenie, tyle że to nie Twoje zmartwienie. Ty masz teraz zająć sie sobą, swoim zdrowiem, dzieckiem. Rodzice, jak to rodzice, szczesliwi pewnie nie bedą, ale przy wnuku/wnuczce zapewne pomogą. Uwierz mi, że wszystko jest lepsze od związku z facetem, który nie ogarnia nawet siebie. No i Cię nie kocha. Powodzenia

czarny scenariusz? No nie desperuj, jakbys była ciężko chora i bez dachu nad głowa, to by był czarny scenariusz. A tak? On by ci i tak nie pomógł, skoro nie ma pracy i nawet ochoty, żeby jej szukać! Ogarnij się, jeszcze całe życie przed Tobą.

Ja bym rozważył usunięcie płodu - i wszystko się "wyprostuje".

nie ty pierwsza i nie ty ostatnia będziesz sama wychowywać dziecko. to nie jest problem, że on jest po zawodowce, bardziej, że nie chce nic robić więcej - brak ambicji u faceta to coś strasznego. czytam i wychodzi mi na to, że ty go wspierasz a on nic z siebie nie daje... jesteś w ciąży a jedno "duże dziecko" juz masz...

Ty mozesz sobie usuwac ile chcesz:)

Nie martw się nie będzie źle. Byłam w gorszej sytuacji. Jak się dowiedziałam o ciąży miałam 19 lat i byłam w trakcie egzaminów maturalnych! Mieszkałam w internacie bo matka w Danii a ojciec niby z krakowa ale widywałam go raz w miesiącu bo musiał mi przekazać alimenty przyznane przez sąd na mnie - 300zł. Matka dzwoniła raz na miesiąc lub dwa żeby usłyszeć, że jest ok - tak naprawdę nie interesowało jej co robię. Uważała, że skoro nie chciałam się przeprowadzić do Rudy Śląskiej do Babci jak miałam 16 lat a ona wyjechała - to mam teraz sama się o siebie martwić - bo jej plany popsułam zmuszając aby podpisała zgodę na internat (chciała abym mieszkała w Rudzie ale zagroziłam, że ucieknę, raz już to zrobiłam więc wiedziała, że jestem w stanie to zrobić. Internat sami wyszukaliśmy z chłopakiem). On miał wtedy ledwie skończone 21 lat, studiował dziennie, bez pracy, miał stypendium socjalne bo u niego w domu biednie i ciasno. Nie mieliśmy gdzie mieszkać. Nie mieliśmy pracy, pieniędzy ani wsparcia rodziców. Moja mama i tata kazali sobie radzić samemu i umyli ręce. Mama namawiała do "zrobienia czegoś z problemem" bo "ona nie zamierza sobie życia rujnować". Teściowie powiedzieli, że "chcieliśmy to mamy" i "oni kolejnych 2 dzieci na wychowanie nie wezwą bo jak moi rodzice się mną nie interesują to nie ich problem i, że ich zdaniem specjalnie zaszłam by ich syn się mną zajął bo nie miałam co ze sobą zrobić po maturze a rodzice się mną nie interesują". Też pytali czy biorę pod uwagę aborcję.
Mąż znalazł pracę za 500zł - praktyki... ale w zawodzie, dzięki któremu teraz dobrze zarabia. W sumie mieliśmy 800zł /msc a wynajem z rachunkami tyle kosztował. Na  jedzenie kombinowaliśmy z jego dodatkowych robót. Robił stronki itp. Ze studiów dziennych przeniósł się na zaoczne - płatne. Zaczął od zera informatykę. Udało mu się w pracy zostać po praktykach bo się starał i to docenili. Potem miał umowę zlecenie i 900zł na msc. Pierwszy semestr na uczelni był ciężki finansowo bo jeszcze musieliśmy opłacić uczelnie. Ale po pierwszym semestrze dostał stypendium za wyniki w nauce! i potem uczelnia sama się spłacała z tego stypendium! W pracy po urodzeniu się małego dali mu umowę o pracę jak widzieli, że po pracy idzie na dodatkowe fuchy. Ja jak mały trochę podrósł dorabiałam w pizzerii na nocne zmiany i też zapisałam się na studia zaoczne i też na nie zarabiałam. Było cholernie ciężko!!! Do tego ciąża była trudna a po urodzeniu miałam depresję poporodową. Nasz związek bardzo na tym ucierpiał. Pomimo, że mąż jak się dowiedział o ciąży (jak przyszłam do niego załamana i zapłakana) był naprawdę szczęśliwy. Przytulił mnie, zapewnił o swojej miłości i powtarzał jak się cieszy. Prawie się rozstaliśmy. Te 2 lata to był koszmar! Wybacz ale skoro on już teraz tak się zachowuje to co będzie potem? My sobie poradziliśmy. Dorobiliśmy się własnego mieszkania (na kredyt ale lepsze to niż wcześniejszy wynajem. Mąż ma dobrze płatną pracę ... może nie stać nas na wakacje na Karaibach, Turcji, Grecji itp zorganizowanych ... ale nie narzekamy. Żyjemy w miarę spokojnie. Byliśmy w dużo gorszej sytuacji. Ty masz normalną pracę i gdzie mieszkać. Na jedzenie i rzeczy dla dziecka ze swojej wypłaty Ci wystarczy. Tragedii nie ma ale powinnaś jak najszybciej porozmawiać z rodzicami. Pozdrawiam

 

Ty sobie usuń resztki mózgu... wszystkie twoje wypowiedzi w każdym wątku są beznadziejne i idiotyczne...

nie pozostaje Ci nic innego jak gościa olać, a jak się maleństwo urodzić to złożyć wniosek do sądu o ograniczenie władzy rodzicielskiej i alimenty.