Temat: Najwieksza wtopa zycia ;) Lub cos krepujaco- rozsmieszajacego ;)

marysiaZsadu1989 napisał(a):

hahahahahahahha :D ok moja kolej....Kiedys lezalam w szpitalu chora na anemie.. (poczatek gimnazjum) od poczatku bylam zakochana w panie starzyscie ze szpitala.. pewnego dnia przyszedl do mnie dal 5 probowek na kupe i powiedzial ze mam mu przyniesc jak zrobie... dziewczyny... za 10 minut przychodze do niego a on w smiech.. i wytlumaczyl mi ze mialam po jednej dziennie przychodzic, ze mi to mowil.. a ja oczywiscie zakochana nie slyszalam pewnie co mowi i wypelnilam wszystkie 5 pojemnikow.. co za wstyd.. :D

mona26r1 napisał(a):

Ja kilka lat temu byłam z rodzicami i siostrą nad jeziorem pod namiotami. Na końcu pola był taki barak z toaletami i prysznicami. Wstałam raniutko załatwić potrzebę. Kiedy skończyłam zauważyłam, że nie ma papieru! Czekałam 10 minut licząc , że ktoś mnie uratuje. W akcie desperacji oderwałam sobie KIESZEŃ od dresów i nią podtarłam :D zadowolona otwieram drzwi a tam siostra z papierem w ręku "może potrzebujesz"? Rodzice opowiadają to na każdej możliwej imprezie a zanim pójdę do toalety pytają czy mam kieszeń w zapasie :D

Grazja napisał(a):

Kiedyś będąc na wypoczynku nad jeziorem starszy znajomy zaprosił mnie na rowerek wodny.Po namyśle zgodziłam się,najpierwja wsiadłam do rowerka,następnie pan pochylił się z pomostu aby odcumować rowerek.Kiedy pan się pochylił z kieszonki koszulitelefon komórkowy wypadł mu do wody.Było płytko więc ja starałam się sięgnąć z rowerka po ten telefon,musiałam przyklęknąćw tym rowerku,umoczyłam kolana w wodzie .Wyciągnęłam ten telefon,następnie pobiegłam do wypożyczalni tych rowerków pojakieś ręczniki papierowe w celu osuszenia tego telefonu.Było mi przykro nie miałam ochoty na pływaniem tym rowerkiem,ale pan się uparł,więc kontynuowaliśmy wycieczkę.W międzyczasie osuszyliśmy ten telefon.Zużyte ręczniki leżały z tyłu rowerka ,bo przecież do wody papieru nie można było wyrzucić.Dobrze nam się rozmawiało,pan miał bardzo bogate doświadczenia życiowe i mówił o tym z pasją.Ja natomiast starałam się nie patrzeć w jego stronę, gdyż rozpoił mu się rozporek i było mi nie zręcznie zwrócić mu uwagę.Jakoś przeżyłam tę wycieczkę, jednak w miarę jak zbliżaliśmy się do końca tej wycieczki,to robiło mi się słabo.Jak dotarliśmy do pomostu to zrobiłam się purpurowa ze wstydu-ja z utytłanymi kolanami,pan z rozpiętym rozporkiem,a z tyłu pełnozużytego papieru,który za nim wysiadłam musiałam posprzątać.To wszystko na oczach znajomych,którzy dziwnie się na nas patrzyli.Od tamtej pory na rowerek wodny dam się namówić tylko swojemu mężowi.

fanatyczkaaa napisał(a):

hahahahah płaczę :DKiedyś szłam z moją kuzynką przez miasto i jak to my wydurniałyśmy się i moja kuzynka zaczeła mnie wkurzać nie miałam juz na nią siły przyspieszyłam i w końcu odwróciłam się i krzyknełam "Zamknij się" a za mna jakas wystraszona babka :D kuzyna przeszła na drugą strone ulicy :D Albo kiedys pracowałam za granica i wazyła zebrane owoce na takie wadze , drukowałam karteczki i podawałam innym . Pojechalismy do supermarketu stoje przy kasie i babka skasowała mi zakupy a ja z przyzwyczajenia od wyrywanie karteczek wyrwałam se pragon :D ale wstyd :D