Temat: Wstyd

Z moich wszytkich "wstydów" najdziwniejszy jest ten.. wstydzę się oglądać z innymi programy telewizyjne gdzie pokazują otyłych - mam wrażenie, że ludzie mnie do nich porównują. Gdy leci program np. "Chirurgia otyłości" a ktoś ze mną to ogląda, od razu się czerwienię i pocę ze wstydu. Zresztą bardzo zgrabnych dziewczyn też nie mogę z kims innym oglądać, mam wrażenie, że inni myślą "w porównaniu do niej jesteś beznadziejna".

a ja kilku rzeczy wstydze sie tak bardzo, ze az mam poczucie winy, za to, ze sie wstydze, wstydze sie do tego stopnia, ze nie jestem w stanie sie o tym przyznac komukolwiek :/

Wstydzę się jak mój pies chce zrobić kupkę i ciągnie mnie tam gdzie jest najwięcej ludzi ;D Kiedyś go na siłę odciągałam od grupki chłopaków xD Może i głupie, ale mój piesek to mastiff japonski, strasznie się rzuca w oczy ;p

I wstydzę się iść i ciągle patrzeć ludziom w oczy ;p 

No i czasem zdarza mi się wstydzić za siebie i swoją głupią bezpośredniość ;/ (i za mój brzuch ;p)

Ja wstydze się gdy słyszczę słowo "Wytłuszczone"
Np. na lekcjach jak nauczyciel mówi "Justyna przeczytaj rubrykę z WYTŁUSZCZONYM drukiem"

I wstydzę się również tego co pannanikt00

Przyszło mi jeszcze do głowy, że wstydzę się oglądać erortyczne sceny przy mojej mamie ;-) Mam 22 lata, mieszkam z chłopakiem, ostatnio pojechałam do domu i oglądałyśmy z mamą jakiś film z rozbieraną sceną... było mi bardzo nieswojo ;))

.

Ja się czuję nieswojo jak kupuję słodycze albo jestem w McDonaldzie, bo wydaje mi się, że ktoś zaraz sobie pomyśli, że się obżeram i że jem nie wiadomo ile. Wiem, to nienormalne.
Wstydzę się też sama przed sobą za to, jakim człowiekiem jestem.

- wstydzę się zagadać do nieznajomego, który wpadł mi w oko(w mojej głowie układa się za każdym razem ta sama historyjka: podchodzę,  powiem jakąs głupotę, spalę cegłę, on spojrzy na mnie jak na idiotkę, zacznie się śmiać, dojdą do niego jego znajomi, wszyscy zaczną się śmiać, a ja ucieknę i zacznę płakać - nie wiem, skąd to mi się wzięło, bo nigdy tego nie przeżyłam)

- wstydzę się jeść przy ludziach (mam wrażenie, że moja "wypchana" twarz wygląda żałośmie śmiesznie)

- wstydzę się chodzić na basen

 

Mi się tak przypomniało o tym wstydzie mówienia w innym języku.. kiedyś babka, która prowadziła szkolenie, na którym byłam, powiedziała nam: "Polacy tak starają się dobrze wypaść, jak mówią w innym języku, że w końcu nic nie mówią. Pewnego razu, podczas kolacji pełnej zagranicznych delegacji toczyła się luźna rozmowa w języku angielskim. Wszystkie nacje, które były, mówiły, jak umiały. A Polacy tak długo obmyślali zdania, żeby były poprawnie językowo i gramatyczne, że zanim wiedzieli, co powiedzieć, temat już dawo minął i rozpoczął sie inny. I tak w kółko." Nie ma się co wstydzić, tylko trzeba gadać:) Ja wyleczyłam się w tym względzie podczas pobytu w  Londynie- prawie nic nie umiałam,  a i tak mój angielski był o niebo lepszy od innych Polek, które uważały, że mówią super i gadały jak najęte.

wstydzę się:):

publicznych wystapien (najwiekszazmora)
kiedy muszę zagadać/spytac o coś obcego człowieka
jak znajomi dyskutuja o czyms, na temat czego nie jestem w stanie nic powiedzieć :/
jak jako jedna z nielicznych nie zaliczam kolokwium ;-)
jak ktoś mówi "oo jak ja lubie Twoje dołeczki, no usmiechnij się dla mnie, tak słodko" -zwlaszcza jesli mowi to chlopak w ktorym jestem zauroczona... albo"zaśpiewaj mi."-uh..
jak nie usłysze co ktoś do mnie mowi i musze po kilka razy sie dopytywac ;-)
jak mi ktoś zwróci głupio uwagę na temat mojego wyglądu bądź zachowania-"masz odrosty!" / "ale palnęłaś"... ;-)