Temat: pro - ana...

BeTheChampion napisał(a):

Intensive napisał(a):

Jesteś lepsza, bo sobie odmawiasz kiełbasy? No to pozazdrościć.

nie, jestem lepsza, bo potrafie sobie odmowic pieprzonej kielbasy, i zapanowac nad tym. jestem silniejsza. nie jestem anorektyczka, ale jedzenie to moj wrog, z ktorym albo wygrywam albo przegrywam. i nie jedzenie jako jedzenie, tylko tluste, slodkie, tuczace rzeczy. to sa niepotrzebne rzeczy, nasz organizm ich nie potrzebuje.

Enieledam84 napisał(a):

BeTheChampion napisał(a):

Enieledam84 napisał(a):

.

a co powiesz na temat zaburzeń afektywnych i psychotycznych spowodowanych stanem somatycznym...guza powodującego stany depresyjne czy też psychotyczne uznasz za objaw wrażliwości? W dziedzinie zdrowia psychicznego nic nie ma tak łatwego przełożenia jakby się chciało by miało ;) 

nie wiem, czy jestes z wyksztalcenia psychologiem, psychiatra, czy terapeuta,;) ale nie powiem nic, bo raczej opisuje tu swoje wlasne doswiadczenia i obserwacje, nawet w swojej rodzinie, stad uwazam, ze pewne sklonnosci sa dziedziczne.

ale z tym, że mogą być dziedziczne to się w pełni zgadzam...skądś to podłoże genetyczne się bierze, no nie? ;)

BeTheChampion napisał(a):

.piggy. wiem na czym to polega, napisalam ze nie jestem anorektyczka, ale w swoim 20letnim zyciu mialam juz kilka razy wahania wagi dochodzace do kilkudziesieciu kg, co nie jest normalne, i chozi mi o to, ze dla mnie kawalek ciasta, to nie jest po prostu kawalek ciasta, jak dla wiekszosci ludzi, to albo moj przyjaciel albo wrog, traktuje jedzenie osobowo, a to nie jest "normalne" podejscie i moj nastroj czesto zalezy od tego, czy "przegram" czy "wygram".

Enieledam84 napisał(a):

BeTheChampion napisał(a):

.piggy. wiem na czym to polega, napisalam ze nie jestem anorektyczka, ale w swoim 20letnim zyciu mialam juz kilka razy wahania wagi dochodzace do kilkudziesieciu kg, co nie jest normalne, i chozi mi o to, ze dla mnie kawalek ciasta, to nie jest po prostu kawalek ciasta, jak dla wiekszosci ludzi, to albo moj przyjaciel albo wrog, traktuje jedzenie osobowo, a to nie jest "normalne" podejscie i moj nastroj czesto zalezy od tego, czy "przegram" czy "wygram".

Świadomość problemu to pierwszy krok do zmiany. Robisz coś w tym kierunku?

BeTheChampion napisał(a):

Enieledam84 napisał(a):

BeTheChampion napisał(a):

.piggy. wiem na czym to polega, napisalam ze nie jestem anorektyczka, ale w swoim 20letnim zyciu mialam juz kilka razy wahania wagi dochodzace do kilkudziesieciu kg, co nie jest normalne, i chozi mi o to, ze dla mnie kawalek ciasta, to nie jest po prostu kawalek ciasta, jak dla wiekszosci ludzi, to albo moj przyjaciel albo wrog, traktuje jedzenie osobowo, a to nie jest "normalne" podejscie i moj nastroj czesto zalezy od tego, czy "przegram" czy "wygram".

Świadomość problemu to pierwszy krok do zmiany. Robisz coś w tym kierunku?

dojrzewam do tego. zaczelam niedawno chodzic na terapie. na razie nie potrafie sobie wyobrazic siebie traktujacej jedzenie jak jedzenie i nic wiecej. od kiedy pamietam, jedzenie nie bylo dla mnie tym, czy jest dla osob z mojego otoczenia, rodziny itd. widze te osoby i one sa caly czas takie same, a nie sa na specjalnej diecie, nie uprawiaja szczegolnie sportu, waga sie im pewnie waha ale tego nie widac. a dla mnie przytyc 10 kg w miesiac i schudnac 10 kg w miesiac to normalka. jak na razie utrzymuje jakos prawidlowa wage od pol roku, z mniejszymi i wiekszymi sukcesami, ale moje podejscie sie nie zmienilo, po prostu nauczona doswiadczeniem nie dopuszczam do wiekszych wahan wagi niz 5-6 kg. wkur... mnie to juz, nie mowiac juz o "bliznach", do ktorych takim traktowaniem ciala doprowadzilam, przeszlam juz plastyke brzucha, planuje jeszcze dwie operacje. no coz, sama sobie to zrobilam, to musze to naprawic, co nie znaczy, ze nie wyje czasami w poduszke jak moge robic takie rzeczy mojemu cialu, ktore powinnam kochac i traktowac jak najlepiej.