Temat: Co myślicie o osobach, które się tną?

Weronika, też tak kombinowałam, że gdyby ktoś zobaczył, to że niby kot... 

Weronika54
"Ja się przyznam, że chciałam ostatnio sobie pociąć twarz... mam ku temu pewne powody.Dopiszę od razu, że nie ma to nic wspólnego z typem "nikt mnie nie rozumie", "chcę by zobaczyli jak cierpię".
Co chciałaś zrobić?!

W szkole moja koleżanka cięła się po rozstaniu z chłopakiem. Za to inny chłopak z którym była powiedział jej, że jest egoistką. Wycięła sobie słowo egoistka na dłoni. W ten sposób próbowała zagłuszyć ból psychiczny zastępując go fizycznym. To problem nie radzenia sobie z emocjami.

Nic dziwnego. Media ogłupiają ludzi jak się da, wystarczy popatrzeć na współczesnych dorosłych, a co dopiero na najbardziej podatne na brejnłasz dzieci.

Że tylko garstka z nich ma prawdziwe problemy, a reszta to rozpuszczone gówniary, którym się nudzi i chcą być 'fajne'. Żałosne, idiotyczne, żenada...

Sa dwa wyjscia albo maja cos z glowa(glupota)albo maja problemy ze soba.W dwoch przypadkach potrzebna pomoc psychologa/psychiatry.

Sama mam pocięte całe ciało, jest w zrostach a nie bliznach w stylu "kot mnie podrapał". I co z tego? Jakoś ludzie mnie lubią, mam wsparcie w nich, żeby nie robić tego znowu, mam chłopaka, któremu się podobam taka jaka jestem. Tylko, że ja nie cięłam się nigdy dla popisu a miałam/mam bardzo poważne problemy w życiu, z którymi jako "dzieciak" nie potrafiłam sobie poradzić, a potem wciągnęłam się w te błędne koło.
Jak już autorka pocięła się te dwa razy to niech skończy, bo potem będzie coraz gorzej. A najgorsze są tak naprawdę blizny. Przecież nigdy o tym nie zapomnisz i na zawsze będziesz miała na skórze te ślady. Co więcej mimo ogromnej ilości blizn pamiętam, która dlaczego i jak została zrobiona. Dlatego cięcie się nie ułatwia sprawy - nie dość, że mam blizny to jeszcze i tak pamiętam o tych wszystkich złych wydarzeniach.
Co do nastolatków, którzy próbują się popisywać cięciem się (bo są i tacy...) to... pozostawię to bez komentarza.

Myślę, że nie można jednakowo oceniać wszystkich, którzy to robią, nie zawsze jest to tylko popisywanie się i chęć zwrócenia na siebie uwagi. Chociaż takie wycinanie serc czy np.imion chłopaka, jakichś napisów tak mi się właśnie kojarzy.
Ja sama miałam z tym problem, już dawno, 7-8 lat temu. Chorowałam na depresję przez 4 lata i w pewnym momencie, przypadkowo(wtedy jeszcze nie było tej mody na "cięcie się") odkryłam, że okaleczanie siebie daje pewną ulgę, znika to napięcie, złość, agresja do siebie, później jest taki moment spokoju, pustki, powiedziałabym nawet, że odrealnienia, niestety na krótko, a blizny zostają na całe życie. Ale wtedy to nie miało znaczenia, trudno było sobie wyobrazić nawet następny dzień, a co dopiero życie za parę lat.
Minęło sporo czasu, wiele się u mnie w życiu pozmieniało i tamten etap jest tylko wspomnieniem, zapomniałam o bliznach, są, ale jakbym ich nie zauważała, normalnie chodzę w krótkim rękawie itp., całe życie się nie będę ukrywać, ale czasem ktoś zapyta i wtedy jest mi głupio, nie każdy to zrozumie, dla niektórych pewnie to jak etykietka; "z tą dziewczyną nie wszystko jest w porządku, to jakaś wariatka".
Ale wg mnie to nie samo okaleczanie siebie, blizny, krew, są w tym wszystkim najgorsze, tylko to, co się dzieje w głowie takiej osoby, że w ogóle jest w stanie coś takiego zrobić. Kiedy uda się rozwiązać prawdziwy problem, potrzeba okaleczania się, też zniknie.

nie jest nienormalne. tylko my nie umiemy pojąć, jak wielkie moga mieć oni problemy skoro dopuścili si do samookaleczeń.

Pyniowa

dokładnie, zgadzam się.