Temat: Czy znacie kogoś takiego?

Cyrica napisał(a):

Ves, ale ja o tym mówię przez pryzmat zadanego w wątku głownym pytania o życie wg swoich zasad i marzeń a nie wg zasad społecznych. Mówię o tym, że dla wielu ludzi w kwestii marzeń leży spokojny stabilny dom i osiągnięcie tego wymaga duzego wysiłku a nie płyniecia z prądem jak to załozyła autorka. Używając argumentu po bandzie, dzieciak któremu zadarzało sie nocować na ławce w parku pod domem nie będzie widział przygody życia w nocowaniu na ławce w parku tylko że w Nowym Yorku. 

.Daga. napisał(a):

Ja tak żyje. Wbrew temu co piszecie dla mnie życie na kredycie jest ryzykiem i balansowaniem na cienkiej lini. Mam kilka takich przykładów w swoim środowisku. Kombinowanie żeby tylko starczyło na ratę kredytu i w miarę normalne życie, wiecznie szukanie jakiejś dodatkowej roboty by to wszystko ze sobą pogodzić. Patrzę na to i zachodzę w głowę, że Ci ludzie tak na własne życzenie się męczą. Ja nie mam kredytu, bo mi się w życiu poszczęściło i dostałam mieszkanie w spadku. Mam pracę na etacie tylko na papierze, bo realnie pracuje kiedy chcę, ile chcę i skąd chcę. Jak mnie głowa boli, albo mam zły humor to sobie cały dzień leżę w łóżku. Takiego życia zawsze chciałam. Żeby nikt mi nie mówił co mam robić i kiedy. Dlatego też nie mam dzieci. Mam partnera, który ma takie samo podejście do życia jak ja. Nie raz zdarzyło nam się cały weekend siedzieć w domu i grać na PlayStation. Dla mnie życie stereotypowego Polaka z kredytem i dziećmi to jak więzienie, jak założenie sobie łańcuchów na szyję. Nie wyobrażam sobie tak żyć.

Policja007 napisał(a):

.Daga. napisał(a):

Ja tak żyje. Wbrew temu co piszecie dla mnie życie na kredycie jest ryzykiem i balansowaniem na cienkiej lini. Mam kilka takich przykładów w swoim środowisku. Kombinowanie żeby tylko starczyło na ratę kredytu i w miarę normalne życie, wiecznie szukanie jakiejś dodatkowej roboty by to wszystko ze sobą pogodzić. Patrzę na to i zachodzę w głowę, że Ci ludzie tak na własne życzenie się męczą. Ja nie mam kredytu, bo mi się w życiu poszczęściło i dostałam mieszkanie w spadku. Mam pracę na etacie tylko na papierze, bo realnie pracuje kiedy chcę, ile chcę i skąd chcę. Jak mnie głowa boli, albo mam zły humor to sobie cały dzień leżę w łóżku. Takiego życia zawsze chciałam. Żeby nikt mi nie mówił co mam robić i kiedy. Dlatego też nie mam dzieci. Mam partnera, który ma takie samo podejście do życia jak ja. Nie raz zdarzyło nam się cały weekend siedzieć w domu i grać na PlayStation. Dla mnie życie stereotypowego Polaka z kredytem i dziećmi to jak więzienie, jak założenie sobie łańcuchów na szyję. Nie wyobrażam sobie tak żyć.

Na wlasne zyczenie sie mecza? xd Jakby nie kazdemu jak to sie okreslilas w zyciu sie "poszczescilo" chociaz no nie wiem czy to ze mama mi zmarla nazwalabym ze mi sie w zyciu poszczesclio ale to juz inna kwestia a ludzie gdzies mieszkac musza lol 

.Daga. napisał(a):

Ja tak żyje. Wbrew temu co piszecie dla mnie życie na kredycie jest ryzykiem i balansowaniem na cienkiej lini. Mam kilka takich przykładów w swoim środowisku. Kombinowanie żeby tylko starczyło na ratę kredytu i w miarę normalne życie, wiecznie szukanie jakiejś dodatkowej roboty by to wszystko ze sobą pogodzić. Patrzę na to i zachodzę w głowę, że Ci ludzie tak na własne życzenie się męczą. Ja nie mam kredytu, bo mi się w życiu poszczęściło i dostałam mieszkanie w spadku. Mam pracę na etacie tylko na papierze, bo realnie pracuje kiedy chcę, ile chcę i skąd chcę. Jak mnie głowa boli, albo mam zły humor to sobie cały dzień leżę w łóżku. Takiego życia zawsze chciałam. Żeby nikt mi nie mówił co mam robić i kiedy. Dlatego też nie mam dzieci. Mam partnera, który ma takie samo podejście do życia jak ja. Nie raz zdarzyło nam się cały weekend siedzieć w domu i grać na PlayStation. Dla mnie życie stereotypowego Polaka z kredytem i dziećmi to jak więzienie, jak założenie sobie łańcuchów na szyję. Nie wyobrażam sobie tak żyć.

Kijankaaa napisał(a):

Kto żyje według własnych zasad i marzeń, a nie ślepo podąża za tym co dyktuje społeczeństwo? 

Pewnie większość ludzi myśli, że ich życie jest wyjątkowe i jedyne w swoim rodzaju, ale prawda jest taka, że właśnie większość żyje tak samo. Kredyt, dzieci i byle jaka praca, aby tylko starczyło na ratę kredytu i w miarę dostatnie życie. Możemy mieć swoje pasje, hobby, ale to tylko dodatek i jakaś odskocznia od wiecznie powielanych schematów. 

Czy znacie kogoś kto jest szczęśliwy mimo tego, że się "nie ustatkował"? 

nuta napisał(a):

Kijankaaa napisał(a):

Kto żyje według własnych zasad i marzeń, a nie ślepo podąża za tym co dyktuje społeczeństwo? 

Pewnie większość ludzi myśli, że ich życie jest wyjątkowe i jedyne w swoim rodzaju, ale prawda jest taka, że właśnie większość żyje tak samo. Kredyt, dzieci i byle jaka praca, aby tylko starczyło na ratę kredytu i w miarę dostatnie życie. Możemy mieć swoje pasje, hobby, ale to tylko dodatek i jakaś odskocznia od wiecznie powielanych schematów. 

Czy znacie kogoś kto jest szczęśliwy mimo tego, że się "nie ustatkował"? 

Znam, ale nie sa to szczesliwe osoby. Owszem, wylamali sie z systemu, podazali za marzeniami, nie zalozyli rodzin, ale kasy nie zrobili (rozne powody, czasami zle decyzje, czasami brak szczescia)

Tacy troche wieczni marzyciele, niespelni artysci, zmieniajacy miejsce/kraj zamieszkania, ale w sumie to bez stalej pracy, bez oszczednosci. 

I z czasem dochodza uzywki az do nalogu, a pozniej wychodzenie z nalogu i zimny prysznic, ze lata miaja i o ile sa to osoby, ktore nie chca dzieci-kredytu-pracy w korpo(bo korpo to zło), to jednak brak kasy, zycie z miesiaca na miesiac, zaczyna frustrowac. 

Ktos napisal, ze wszystko fajnie jak jestes mlody i zdrowy. Czesciowo sie zgazam, ALE jednak stwierdzilabym, ze wszystko fajnie jak masz kase na codzienne zycie + mala poduszka finansowa+ dochod pasywny(np. mieszkanie na wynajem). Inaczej przegrales swoje zycie.

Sorry, ale cos do gara trzeba wlozyc, trzeba za cos zyc, a jeszcze czasami zdarzy sie nieprzeiwdziany wypadek/czarna godzina/choroba i co wtedy, do mamusi na garnuszek?