Temat: Trudne rozstanie - czy watpliwosci sa normalne?

Orchidea475 napisał(a):

A może on zrobił coś takiego co Cię od niego odrzuca i dlatego nie chcesz z nim być?

.nonszalancja. napisał(a):

olagogola napisał(a):

Tonya napisał(a):

Myślę, że kilka miesięcy w skali 5 lat to i tak dużo. Nie sądzę, żeby wrócił ogień w związku. Z resztą nie chodzi tylko o to, ale o to codzienne życie, że macie inne podejście do życia, zainteresowania, sposoby spędzania wolnego czasu. Przy takich rozbieżnościach wydaje mi się, że nie da się na dłuższą metę być razem szczęśliwymi, bo za dużo by tu było wyrzeczeń i kompromisów. 

Pytanie co was przez te 5 lat trzymało przy sobie, a nie ma tego teraz? Oprócz pożądania, ale ono w większości związków po latach nie jest już tak samo intensywne jak na początku, a nie jest powodem rozstania. 

Związek z kimś jest zawsze w pewnym stopniu bezpieczną przystanią, bo odejście oznacza zupełną zmianę dotychczasowego życia, co nigdy nie jest proste i rzadko przyjemne. Z czasem oczywiście jest łatwiej. Myślę, że jeśli przegadaliście to i podjęliście taką decyzję, to jest to znak, że nic Was w tym związku już nie czeka. Teraz czas podjąć ten trudny krok i odejść, a czas leczy rany.

Myślę, że na początku to była fascynacja, zakochanie. Po roku zamieszkaliśmy razem i to było tez takim kolejnym krokiem w naszym związku, mieliśmy zajecie w postaci urządzania domu, zapraszania gości itp. Ja oprócz pracy studiowałam wiec byłam zajęta. Zaczął sie covid, mimo chęci nie mogliśmy wychodzic z domu i robic tego na co mamy ochotę wiec wegetowalismy, czekaliśmy aż się to skończy. W tym czasie kupiliśmy nasz wspólny dom. Byliśmy podekscytowani, zajęci jakimis tam renowacjami. Ja w tym czasie się trochę zmieniłam/rozwinęłam bo ciagle pracuje nad swoją nieśmiałością, brakiem pewności siebie a on chyba stanął w miejscu. Poza tym poznalismy się kiedy ja zakończyłam toksyczny, dysfunkcyjny związek. Moj obecny partner jest zupełnie normalny w porównaniu do poprzedniego i chyba myslalam ze wygrałam loterie trafiając na niego. Przez te lata dojrzałam i doszłam do tego czego tak naprawdę chce w partnerze i ze moj partner tego chyba nie ma - mam np spore wątpliwości co do tego czy będzie dobrym ojcem. Jest to dla mnie ciężka decyzja bo z jednej strony darzymy siebie uczuciami a z drugiej ja chciałabym od życia czegoś więcej, tej emocjonalnej więzi, która chyba kiedyś mieliśmy (a może tylko wydawalomi sie ze tam była)

A ty jesteś pewna, że będziesz dobra matka ? I tak naprawdę to skąd to wiesz ? Zajmowanie się cudzym dzieckiem, albo rodzeństwem to nie to samo co własne dziecko, chyba, że opierasz się na przeczuciach , ale tu też trudno pisać o pewności. 

Poza tym, a 10, 20 będziesz inna osoba i powiesz teraz w końcu dojrzałam i wiem czego chcę. Czyli co kilka lat będziesz zmieniać faceta? Dobra matka tak robi? 

Jak ciebie czytam to m wrażenie, że to są

wynurzenia znudzonej 15 latki, która przy pierwszej okazji zbiera zabawki i idzie do innej piaskownicy, gdyz nie potrafi zbudować nic trwałego i wartościowego.  O ile w przypadku nastolatki jest to ok, i nastolatka ma prawo być niedojrzała to w przypadku dorosłej kobiety wskazuje na jakieś zaburzenia.  

Chcesz głębokiej więzi to nad nią pracuj. No straszne był Covid i wegetowaliscie, ale uratował was remont, ale remont się skończył to przyszła nuda? Jak ty chcesz stworzyć stabilny długotrwały związek i zapewnić dzieciom poczucie bezpieczeństwa. 

.nonszalancja. napisał(a):

To, że pochodzisz z dysfunkcyjnego domu to widać i widać, że tego nie przepracowałas. Chcesz zmian w życiu to najpierw rozpocznij terapię, dopiero jak się z tym uporasz  zastanów się czy twój partner to ten właściwy. 

Użytkownik4766315 napisał(a):

A jeszcze dodam, ze jak urodzisz dzieci to jedyne o czym bedziesz myslec, to przespanie 2 godzin ciagiem i szybko Ci wyparuje chemia z glowy, porzadania i inne seksy? wtedy docenisz jego stalosc, stabilnosc i inne nudy

olagogola napisał(a):

Orchidea475 napisał(a):

A może on zrobił coś takiego co Cię od niego odrzuca i dlatego nie chcesz z nim być?

Tak tez po części jest. W naszych pierwszych 3 latach miały miejsce pewne sytuacje. Ja pochodzę z dysfunkcyjnej rodziny i wiele razy mówiłam mu czego się boje, co mnie przeraża itp (np brak szczerości lub zatajanie jakichś faktów, co gorsza zdrada bo te problemy były w moim rodzinnym domu na porządku dziennym). Nigdy mnie nie zdradził i to co zrobił nie byłoby powodem do rozstania, ale biorąc pod uwagę moje przejścia jako dziecko/nastolatka, te sytuacje miały na mnie wpływ. Kilkakrotnie ukrywał coś przede mna (za każdym razem coś podobnego, jakby nie wyciągnął wniosków z poprzednich sytuacji) a jak już się dowiedziałam to wypierał się tego dopoki nie pokazałam mu, ze wiem. Długo nie mogłam się z tym pogodzić i z tego chyba wzięła się moje niechęć do niego i w pewnym sensie pogarda/brak szacunku 

Berchen napisał(a):

Użytkownik4766315 napisał(a):

A jeszcze dodam, ze jak urodzisz dzieci to jedyne o czym bedziesz myslec, to przespanie 2 godzin ciagiem i szybko Ci wyparuje chemia z glowy, porzadania i inne seksy? wtedy docenisz jego stalosc, stabilnosc i inne nudy

bzdura, podobnie jak wyzej - milosc to decyzja, decyzje mozna podjac ze jest sie nadal nadal ze wzgledow - miliona roznych, ale to nie jest milosc tylko zbior innych elementow - odpowiedzialnosc, strach przed konsekwencjami, wstyd przed rodzina bo co inni powiedza, mozan by ta liste ciagnac. Ale to tylko moje zdanie.