Temat: Nie lubie swojego psa

to na bank troll- wszystkie wypowiedzi na to wskazują.

No to raczej normalne że owczarki niemieckie przodują bo to ciągle bardzo popularna rasa. U na na wsi prawie w każdym domu jest jeden lub 2. Przodują również w gabinetach weterynaryjnych to z moich obserwacji bo ostatnio często z moją jamniczka bywałam.

Dziekuje , jamniki szczególnie długowłose to moja miłość, a owczarka nie chciałam ( głównie z obawy o sprawy związane ze stawami biodrowymi zepsutymi niestety przez durnych hodowców) ale też kocham.

ostatnio czytałam, że w przypadków owczarków hodowle poszły w wygląd i psy są strachliwe i niepewna- to nie ta sama rasa co 30 lat temu. Wtedy często bywają agresywne

Nigdy nie miałam owczarka niemieckiego więc trudno mi powiedzieć jak one powinny się zachowywać.Nasza reaguje np na jakieś  nowe przedmioty które pojawią się na podwórku szczekaniem i biegnie w ich kierunku ale nie wydaje mi się bym widziała agresję w tym zachowaniu a raczej komunikowanie że pojawiło się coś nowego, ciekawość. W stosunku do obcych jest radosna, chce się bawić. Czasem zaszczeka ale raczej brzmi to jak powitanie i sygnał " jestem tu". Jest jeszcze bardzo młoda bo skończyła dopiero 10 miesięcy. Mam nadzieję że dalej wszystko będzie dobrze.

Kilka stron  przejrzałam i dalej to aż mi się nie chce, no sorry pojechałyście po autorce (tzn niektóre nieomylne osoby) aż brak słów. Też bylabym "rozczarowana" zwierzakiem jeśli pomimo moich wysiłków (behawiorysta, treningi itd) nie udałoby mi się go nauczyć odpowiednio zachowywać tzn nie reagować agresywnie na inne zwierzęta, czy ludzi (przykład z windą). I przypuszczalnie starałabym się znaleźć rozwiązanie, znajdując temu psu innych właścicieli.

A właśnie, wyjasnijcie mi proszę jedno, słowo  "wychowanie" użyte w kilku postach, w kontekście zwierzaka kompletnie mi nie pasuje. Wychowuje sie dzieci, natomiast zwierzeta się tresuje ? Chyba że w ciągu ostatnich 20 lat to się zmieniło?

Ja uważam, że pies wyczuwa niechęć od Ciebie i nie będzie Cię słuchał. To bardzo mądre stworzenia. Moi rodzice po stracie naszego poprzedniego pieska zdecydowali się na Labradorka. Słucha się ona taty i mnie - poświęcamy jej dużo czasu, chodzimy na spacery, zabieramy ją praktycznie wszędzie, pozwalamy jej też na dużo. Natomiast moja mama ma dziwne podejście do psów i nawet widzę jak czasami suczka robi sobie z niej "jaja". Mamy się nie słucha, nawet z podwórka nie umie jej zawołać do domu dopiero muszę wejść ja i wtedy jak potulne dziecko już stoi przy nogach. Mama przekupuje ją smakołykami gdzie u mnie nie ma to prawa bytu (dbam o jej figurkę bo labki mają tendencję do tycia) a mimo to i tak finalnie będzie słuchać się mnie - tej "złej" w oczach drugiego człowieka. Spacery z początku też były dość trudne ale pomogło przejście na linkę a potem puszczenie jej wolno - tak usłuchanego psa nie widziałam nigdy. Dałam jej trochę "luzu" i otrzymałam podziękowanie czyli pełne posłuszeństwo w przywoływaniu i omijaniu innych zwierząt czy ludzi. Tylko, że my musimy jej zapewnić mnóstwo ruchu - długie spacery, co weekend wypad nad jezioro bo uwielbia pływać. W domu nie tknie się niczego - wszyscy nas straszyli, jakie będą straty a więcej strat to nam narobiły małe szczureczki, które kiedyś mieliśmy. Ale my ją po prostu bardzo kochamy i ona to czuje a Twój pies może mieć problemy behawioralne a z tego co piszesz to aż niemożliwe, żeby po 2 latach one się utrzymywały. Tylko wziąć psa na tresurę a rzeczywiście chcieć psa wytresować i się z nim zrozumieć to niebo a ziemia. 

To nie pies nie podołał,a Ty.Nikt nie powiedział,że będzie sielankowo i łatwo.Czy Ty jesteś idealna?Nie.Bo ideałów nie ma,więc nie możesz oczekiwać tego od innych a tym bardziej zwierząt nie mówiących naszym językiem,nie zawsze rozumiejących czego człowiek od niego chce .Daj mu szansę,bo Wasz dom już jest jego domem🙂Nawet,jeśli to będzie wymagało czasu.My za dzieciaka też robiliśmy wiele rzeczy nie tak,jak trzeba-pamiętaj😉

Nie mogę strawić mojego psa 😞

Mam moją owczarkę niemiecką już ponad 5 lat, od szczeniaka. Do dziś nie mam z nią więzi i szczerze wątpię że kiedykolwiek będę miała. Kiedy była malutka zniszczyła mi pół domu. Załatwiała się wszędzie gdzie popadło przez całą noc, więc pierwsza rzecz rano to sprzątanie, mycie, dezynfekowanie podłogi. Po powrocie z pracy (po 5ciu godzinach) powtórka z rozrywki. O klatce pomyślałam dopiero kiedy miała niecały rok i to było jakieś rozwiązanie, ale kiedy ją raz zczyścilo, to przecież nie narobi tam gdzie siedzi. Wyważyła drzwiczki i narobiła na środku kuchni. I po klatce. Niszczyła meble, zerwała podłogę, zniszczyła drzwi wyjściowe na ogrodek i właściwie wszystko w zasięgu wzroku niszczyła przez ponad rok swojego życia. Przez pierwsze ponad trzy, prawie cztery lata swojego życia sikała na nasz widok 🤦‍♀️ w rezultacie nasz dom zawsze śmierdział moczem. I ona śmierdziała moczem. Miała dni kiedy potrafiła zsikać się pod siebie kiedy słyszała sąsiadów wchodzących do domu bądź wracających skądś. Szczała kiedy większa mucha wleciała przez okno i wiele wiele innych sytuacji że koń by się uśmiał 🤦‍♀️. 
Wzięłam ją, podjęłam się tego, więc obiecałam sobie że przez to przebrnę, ale miliony razy myślałam o oddaniu jej. To co najgorsze już minęło, bo jest dorosła, jedno jednak pozostało i nie widzę nadziei na poprawę, chyba że kiedy będzie stara i niedołężna. 
O ile w domu teraz jest przecudowna, grzeczna cichutka, słodka. Wie co wolno a czego nie, jest bardzo towarzyska i sympatyczna kiedy mam gości, tak spacery to koszmar. Kiedy była młoda, zabrałam ją na trening, bo zawsze atakowała i przeganiała inne psy, poza tym bardzo ciągnęła na smyczy. Uczono tam m.in przechodzenia spokojnie obok innych psów (co zdziałało cuda), nie ciągnięcia na smyczy, czy chodzenia przy nodze. Tam noga i luźna smycz działały, bo wiedziała że chodzimy w kółko i praktycznie do nikąd nie zmierzamy. Sprawa się komplikuje gdy u nas w domu wie że jest czas na spacer. Ja tego nie anonsuje bo nie chce jej ekscytować ale głupia nie jest, widzi że zakładam buty, kurtkę więc logicznie rzecz biorąc, będzie spacer. Od tego momentu po prostu nie mogę jej strawić. Zaczyna się od pisków, skomleń i latania między nogami. Mózg nagle jest odcinany od reszty ciała i włączają się nogi. Widać że ona wie że musi siedzieć na miejscu, głowa tam skręca, ale nogi ją noszą wszędzie. Widać że bije się z myślami, być tu czy tam, ale nogi wygrywają. Zawsze. Po trzy razy dziennie przed spacerem każe jej iść na miejsce i tam czekać aż ją zawołam, i tak już od lat, trzy razy dziennie muszę powtarzać jedno i to samo w kółko. W zasadzie to działa to tylko wtedy kiedy chyba za piątym razem kiedy nie słucha, podnoszę głos. Wtedy chodzi jak w szwajcarskim zegarku. Kiedy proszę, czy mówię, ma mnie głęboko w poważaniu. A podobno owczarki takie mądre są. Ostatnio zmieniliśmy miejsce zamieszkania, trochę była zestresowana więc przez ostatnich kilka miesięcy ćwiczyłam z nią intensywnie chodzenie przy nodze. Znowu! I kiedy powiem „noga”, przychodzi do nogi, wie doskonale co oznacza ta komenda,  ale stosuje się do niej przez max 2 sekundy ( nawet nie przesadzam), po czym wypruwa przede mnie. Więc znowu komenda, dwie sekundy i do przodu i tak całą drogę do i z parku.
Ponieważ jest duża, musi się wybiegać więc szukam ustronnych miejsc i ja spuszczam. Kiedy tylko to zrobię, zaczyna biegać w kółko jak pop****ona i drzeć papę na całą okolicę. Praktycznie cały spacer zatacza kółka. Inne psy pójdą to tu to tam, tu powąchają, tam poeksplorują, ta zatacza kółka. Kojarzycie tą opcję w magnetofonach szybkiego przewijania do przodu? Ona jest w takim trybie. Zawsze. Jak by ktoś ją szybko przewijał do przodu. Nigdy nie chodzi, zawsze wszystko w biegu. Tak jak by w jej słowniku słowo „iść” nie istniało, jest tylko „biegać”. Jeśli będzie przypięta na smycz, spacer będzie wyglądał jak powyżej: noga, 2 sekundy spokoju, bieg do przodu itp. Jeśli nie zawołam „noga” odbiegnie na całą długość smyczy i zacznie ją napinać. Zrobiła ogromny postęp bo nie ciągnie jak przed treningiem, nie mam już odcisków na rękach, ale smycz do dziś nie jest luźna i to jest bardzo frustrujące. Nie lubię spacerów z nią, nie ma w nich dla mnie nic a nic przyjemnego. 
Kiedy idę do lasu, zatrzymam się na chwilę np żeby usiąść, przytulić się do drzewa. Absolutnie nie. Będzie stać przy mnie i jęczeć. Nie odejdzie poeksplorować jak normalny pies, będzie stać przy mnie i tym pieprzonym skomleniem zagłuszać całą ciszę i spokój. Nie ma opcji żeby sobie wyjść i np gdzieś spocząć na ławce, czy trawie. Będzie zaraza siedzieć, nigdzie nie pójdzie i skomleć dopóki nie wstanę.

 To że ona ma ADHD, nie ulega moim wątpliwościom. Kiedy jest w domu, uwielbiam ją ale praktycznie po każdym spacerze jestem na nią zła. Może nie po każdym, bo zdarza się że jest fajna, spokojniejsza, jednak bardzo rzadko. Gdyby nie moja córcia która kocha tego psa jak siostrę, już dawno znalazłabym jej nowy dom ;( 

Mam dość!

straszna jesteś. CHciałaś psa. Kupiłaś, A teraz byś go chętnie oddała, ale tego nie zrobisz. Każdy pies jest inny. Czy swoje dziecko też byś oddała? Pies jest jak dziecko, potrzebuje opiekuna całe życie. Moze naczytałas się i oczekiwałaś ideału. No niestety. Moim zdaniem powinnaś oddać psa, niech mu bedzie lepiej i innej rodziny. Ktoś go pokocha.