Temat: Prawo jazdy - czy zrezygnować?

wyluzuj. Za bardzo się przejmujesz i stad spina. Podejdź do egzaminu, a najwyżej potem wykup dalej lekcje. Kobiety się nie doceniają. 

Ja odpuściłam choć mialam dobrego instruktora. Po prostu nie dam rady prowadzić. Nawet nie jestem w stanie o tym myśleć tak mnie to stresuje. 

Natomiast Ty powinnaś spróbować z normalnymi instruktorami. 

www, wystaw jeszcze rachunek za ta psychoanalize. 

masz horyzont ograniczony do wlasnego doswiadczenia, zycie moze ci kiedys ulozy scenariusz, ktory moze byc skrajnie inny niz zyjesz teraz. Ja w Pl nie potrzebowalam prawka, zyjac w duzym miescie  moglam pojechac wszedzie komunikacja. Po 20 latach moje zycie przyjelo inny bieg, zamieszkalam w malej miejscowosci i bei samochodu i prawka bylabym w czarnej d.... Nie zawsze na wszystko mamy tez wplyw( to do biegu zycia).

reagowałam podobnie - może nie wymioty ale tak trzęsące się nogi że aż gasło mi wszystko + mokre od potu siedzenie :) Po jednym egzaminie aż mi egzaminator zwrócił uwagę , że plamę po sobie zostawiłam :P

Po kursie niewiele umiałam , wykupiłam 10 h , potem u innego 10 h, potem u innego 10 h , potem 10 h i prosiłam wujka żeby mnie powoził ( bo wcześniej w życiu w samochodzie byłam może z 2 razy) . 

Zdałam dopiero za 7 razem, jak sobie odpuściłam i się już totalnie nie stresowałam (powiedziałm sobie że jak nie zdam to dalej nie próbuję i to mnie tak wyluzowąło że zdałam!) + wyjechałam z nieznajomego mi Poznania , spróbowałam w moim rodzinnym mieście. Tak na prawdę, i tak uczysz się dopiero jak sama jeździsz. Po małemu zaczynałam, najpierw do sklepu (szukając drogi bez skrętów w lewo :P) , potem 5 km, najwięcej za jednym zamachem przejechałam 600 km. 

Nie lubię jeżdzić , bo bardzo się boję śmierci w wypadku lub spowodowania u kogoś szkody , ale  jestem ostrożna, nie przejmuję się presję jełopów co migają światłami mimo, że jadę z max. prędkością.  i to mnie ratuje. 

Będzie spoko, kiedyś się nauczysz i zdasz. Ja chciałam, żeby się nie prosić o podwózki, żeby łatwiej było w zyciu, żeby porobić małe wycieczki . To prawda  że nie każdy musi - ale to przydatna umiejętność.

Jak ze wszystkim, czasem jakiś kurs/szkoła/studia powinny zająć X lat, a innym zajmuje X + 3. :) Najgorsze to się poddać, ja zaczęłam przed 18-stką, po przerwie zdałam prawko jak miałam skończone 21. Daj sobie czas i nie wywieraj na sobie presji, ale ja bym nie odpuściła. Nie zatrudniłabym kogoś, kto nie ma w CV prawka, nie musi mieć auta, ważne żeby w razie czego mógł być kierowcą. :)

Ja uważam, że nie warto odpuszczać, jeżeli koniec końców na tym autorce zależy. Na późniejszym etapie życia mogą pojawić się znowu takie reakcje na stres, trudności i za każdym razem wyjściem będzie odpuszczenie? Moim zdaniem lepiej szukać źródła tego lęku, przyczyny i nad nim pracować. Najlepszym i chyba jedynym rozwiązaniem aby pozbyć się jakiegoś lęku jest ekspozycja. W związku z tym warto znaleźć dobrego instruktora i po prostu się uczyć jeździć. 

Dużo zależy gdzie się mieszka. Jak mieszkałam we Wrocku, gdzie miałam przystanek tramwajowy i autobusowe rzut beretem od domu i w każde miejsce mogłam dojechać z częstotliwością odjazdów co 10 -15 min max to prawko nie jest potrzebne do szczęścia. Mało tego - mając prawko często wolałam jechać na drugi koniec Wrocka tramwajem niż autem w "nie swoje" rejony, w korkach i jeszcze szukac miejsca do parkowania. Natomiast teraz mieszkam w małej pipidówie, gdzie jest 1 przystanek autobusowy 1,5 km ode mnie i mogę sobie co najwyżej dojechać nim do granic Wrocławia ale jeździ co kilka godzin. W sąsiedniej miejscowości jest PKP i nim mogę dojechać do Wrocławia Głównego, ale jeszcze najpierw jakoś trzeba się na ten PKP dostać. Także u mnie brak prawa jazdy absolutnie nie wchodziłby w grę, bo tu bez auta jak bez ręki ;) Także jak najbardziej da się żyć bez prawka, ale zależy gdzie.

Dolozmy jeszcze to, ze jak mieszkasz w miescie, to jest latwo zrobic prawo jazdy. A jak wyladujesz na komunikacyjnej pipidowie, to juz tego prawka nie zrobisz tak latwo. Na wsi mojego kursuje tylko autobus szkolny. A nauki jazdy z miasta 15 km na wies nie dojezdzaja, zeby zgarniac kursantow. Jak sie nie ma kogos, kto na ten kurs dowiezie i bedzie czekal, to nie zrobisz.

W mojej rodzinie, to mojej babci po iluś lekcjach instruktor powiedział wprost, że nie nadaje się na kierowcę (była wtedy po 50-tce). Na początku babcia protestowała, ale po refleksji stwierdziła, że on ma rację. Znając jej zamiłowanie do perfekcjonizmu i przesadą ostrożność, to oszczędził i sobie i jej niepotrzebnego stresu. U mnie pierwszy kurs w wieku 18 lat, to był falstart. Miałam beznadziejnego instruktora i zrezygnowałam po pierwszej racie z dwóch, czyli w połowie kursu. Parę lat później w innej szkole spróbowałam. Miałam kilku instruktorów, bo tam było na zasadzie, który ma zmianę, ale każdy mnie czegoś nauczył. Na egzaminach nie wymiotowałam i też nie słyszałam, by ktoś reagował aż tak, choć zestrachanych było sporo. Ja miałam strasznego stracha, a to były czasy parkowania pod linijkę i bez jaj, egzaminator wyciągał linijkę, byle usadzić. Oglądali się do tego za łapówką i jak na 1. egzaminie powiedziałam na głos, że żadnej łapówki nie będzie, to nieoficjalnie się dowiedziałam, że będę mieć tylko trudniej... Ręce trzęsły się mi, jak pijakowi i nie zdałam ani za pierwszym, ani za drugim, ale byłam bardzo zdeterminowana. Pomogło mi, że na ostatni egzamin mój ówczesny wziął wolne, zawiózł mnie na egzamin i trzymał za mnie kciuki. Prawo jazdy lepiej mieć, niż nie mieć. W pracy i prywatnie przydało się mi nie raz na zasadzie, że bez niego nie miałabym danej pracy, albo nie w takim zakresie byłabym samodzielna.