Temat: Dlaczego chude są chude?

jeden napisał(a):

1. ilość komórek tłuszczowych gromadzi się w dzieciństwie dlatego nie można porównać do końca szczupłej osoby do grubszej osoby, która 5x w tygodniu je posiłki z sałatami(jak np. mnie i nie przypominam sobie żebym była szczupła)2. chudsze osoby , które obserwuję jedzą dużo mniej (na co dzień większy umiar) i dużo więcej się ruszają, nie ma znaczenia że komuś zdarzy się zjeść 3 rożki lodowe w ciągu dnia jeśli reszta posiłków jest codziennie mała i ta osoba jest zawsze ruchliwa, grubsze zawsze więcej siedzą(ja teraz się wyłamuję, waga już nabita, patrz punkt 1.)3. mają zazwyczaj sprawniejszy układ hormonalny np. tarczyce4. bardziej wybredne niż te grubsze osoby, mniej rzeczy im smakuje, jeśli kurczak jest np. suchy i im nie podchodzi- nie jedzą5. i nie myślą tyle o jedzeniu co grubsze osoby 

andorinha napisał(a):

Ja w sumie nigdy się nie ograniczałam z ilością jedzenia a jeszcze w życiu nie udało mi się przekroczyć 50 kg (nie licząc ciąży i połogu) przy 170 cm. Jako dziecko jadłam bardzo mało, potrafiłam na cały dzień zjeść tylko kaszkę na śniadanie, ale moi rodzice nigdy mnie nie zmuszali ani nie wciskali. Najwięcej jadłam w czasie dojrzewania aż do około 33 r.ż. Jako 18-latka miałam badanie na koniec liceum i ważyłam 45 kg (ale moje siostry 43, więc byłam nazywana grubaskiem;) a potrafiłam zjeść całą paczkę spaghetti z sosem carbonara na obiad albo kilo ziemniaków z mizerią i jajkami sadzonymi (nie wspominając o słodyczach). Zjedzenie całego wielkiego słoika nutelli na raz nie jest dla mnie wyzwaniem. Moja mama kiedyś zrobiła GAR penne pesto z fasolką i ja oglądając serial zeżarłam wszystko, a miał być to obiad dla całej rodziny. Jak mama wróciła z pracy to była trochę zła, więc jak ktoś się jej pytał czy ja coś jem, to odpowiadała - a spróbuj to wykarmić! ;) ALE ja się zawsze bardzo dużo ruszałam, jeśli byłam zdrowa to nie było dnia bez dwóch, trzech (a czasami więcej) godzin sportu. Najdłużej nie ćwiczyłam przez chorobę, 3 miesiące musiałam leżeć w łóżku, schudłam, ale to pewnie był skutek tej choroby. Parę lat temu zaczęłam się bardziej zastanawiać nad tym jakością jedzenia (niezbyt nad ilością, nie znam się np. na kaloriach), bo mam alergie pokarmowe połączone z azs i wiecznie wyglądałam jak poparzona, no i swędzenie potrafi doprowadzić do obłędu. Zaczęłam też nowe hobby triathlony i stwierdziłam, że biorę się za siebie ;) Nie potrafiłabym jednak, tak jak niektórzy, nie jeść węglowodanów typu makarony, ryże, chleb, nie umiem się najeść bez tego, za 10 minut czuje głód. Obecnie moja waga wróciła do 48 kg tak jak przed dziećmi, nie ćwiczę już tyle co kiedyś, ale chyba nadal ponad przeciętną ;)  Za to moja przyjaciółka ma 172 cm i waży 52 kg po ciąży, a nigdy w życiu nie ćwiczyła, nawet na autobus nie jest w stanie podbiec ;) Moim zdaniem (poza słodyczami, których pochłania sporo) je normalne porcje, chociaż dla niektórych na diecie może to są duże ilości. Inne chude/szczupłe osoby które znam się nie objadają na co dzień, ale też się nie głodzą, ale jak wychodzimy do knajpy, albo jedziemy na wakacje, to wszystkie sobie folgujemy i nie widzę żadnych negatywnych następstw (poza wysypką u mnie;)

sacria napisał(a):

ja mam szczupła figurę (no niektórzy potrafią powiedzieć że jestem chuda z czym się nie zgadzam:)) i też zdarzało mi się słyszeć że ciągle coś jem. Generalnie unikam niezdrowej, przetworzonej żywności, patrzę na indeksy glikemiczne- wybieram produkty o niskich, staram się nie łączyć produktów o wysokim ig z tluszczami, wiem ile co ma kalorii i mam już we krwi to ile zjadam (nie waze i nie liczę, ogarniam na oko)- więc nawet jak ktoś widzi moje wielkie śniadanie to ma zazwyczaj do 500 kcal. Wierzę w IF- nie trzymam się jej konkretnie ale mam dluga  przerwę, bo od rana do południa dużo jem, potem coś około 17 już po pracy i kończę na tym jedzenie -nie jestem już głodna. Pije alkohol, wino bardzo często ale nie tykam piwa (tutaj znowu ig). Jestem wege, jem bardzo wegan i staram się żeby w posiłkach było dużo białka i żeby nie przesadzać z weglami:) Przeczytałam kiedyś, że pseudo wegańska dieta - czyli jedzenie produktów odzwierzecych tylko wieczorami(czy to miesa czy nabiału i jaj) jest super dla figury i u mnie się chyba sprawdza. Kiedyś ćwiczyłam, biegałam- od kilku miesięcy nic nie robię i trzymam figurę. Nie mam jej naturalnie danej. 

jurysdykcja napisał(a):

Niektórzy jedzą dużo i są chudzi - taką mają genetykę i tyle. Inni się pilnują. Jeszcze inni nie są specjalnie zainteresowani jedzeniem, jedzą za mało, nieregularnie, omijają posiłki. Nie zawsze szczupła sylwetka to efekt pracy i diety. Szczególnie kobiety do szczupłości dorabiają ideologię, ale popatrzcie na szczupłych facetów - jest ich od groma, niektórzy jedzą dużo, inni mało, nie przekłada się to jedzenie na wagę w oczywisty sposób.U mnie osobiście najniższa waga w dorosłym życiu została osiągnięta nie jedzeniem śniadań z braku czasu. Czasem omijałam też lunch, więc poza kawą potrafiłam nie jeść do 18-19. Za to słodyczy sobie nie odmawiałam, więc patrząc z boku jedna osoba mogłaby dojść do wniosku, że nie jem nic, a druga, że jem sam syf.

jeden napisał(a):

1. ilość komórek tłuszczowych gromadzi się w dzieciństwie dlatego nie można porównać do końca szczupłej osoby do grubszej osoby, która 5x w tygodniu je posiłki z sałatami(jak np. mnie i nie przypominam sobie żebym była szczupła)2. chudsze osoby , które obserwuję jedzą dużo mniej (na co dzień większy umiar) i dużo więcej się ruszają, nie ma znaczenia że komuś zdarzy się zjeść 3 rożki lodowe w ciągu dnia jeśli reszta posiłków jest codziennie mała i ta osoba jest zawsze ruchliwa, grubsze zawsze więcej siedzą(ja teraz się wyłamuję, waga już nabita, patrz punkt 1.)3. mają zazwyczaj sprawniejszy układ hormonalny np. tarczyce4. bardziej wybredne niż te grubsze osoby, mniej rzeczy im smakuje, jeśli kurczak jest np. suchy i im nie podchodzi- nie jedzą5. i nie myślą tyle o jedzeniu co grubsze osoby