Temat: Psychologiczne aspekty odchudzania

Cześć ja jestem :) ech mnie gubią przekąski nie potrafię przejść obok obojętnie staram się nie kupować ale jak dzieciaki mają - już z daleka widzę porażkę dwa razy przejdę obok za trzecim się rzucę w dosłownym tego słowa znaczeniu. Nie wiem dlaczego jedzenie wygrywa.

Moją główną zmorą jest zajadanie smutków. W momencie kiedy się stresuję czuję takie ssanie w żołądku, że nie ma mocnych- muszę coś przekąsić. Próbuję z tym walczyć,ale to silniejsze ode mnie. Ostatnio myślałam już nawet o jakiejś terapii, ale ciągle łudzę się nadzieją, że dam sobie z tym radę. Jakieś pomysły?

początek bulimii.

Ale sir cieszę,że weszlam na te stronę. Ją mam dokładnie takie same problemy. Mogę 3,4 dni jeść zdrowo, ćwiczyć, być pełną radości I motywacji a 5 dnia rzucano się na jedzenie I nie potrafię przestać. Wiele razy mąż się żali, że zjadlam mu to czy tamto. Albo,że dopiero zrobiliśmy zakupy, otworzylismy paczkę z ciadtkami, etc. Napady na jedzenie. Najgorsze jest to , że nie potrafię sobie wytłumaczyć dlaczego tak się dzieje. Jednego dnia postaw moje ulubione danie przede mną I odmowie bez problemu, drugiego ziem je całe z nadwiazka. Ale teraz wiem, że nie tylko ją mam ten problem. Musimy się trzymać razem I szukać rozwiązań dziewczynki!!!

ja te napady miałam dosłownie codziennie, od naprawdę baardzo dawno. Dziś mój pierwszy dzień bez megażarcia i jestem z siebie taka dumna, że ojeju. Bardzo pomogło chociażby to że nie jestem z tym sama, bo długo myślałam, że to tylko ja tak mam i to nienormalne. a okazało się że jednak tak nie jest ;) tylko teraz ciekawe ile wytrzymam..

Mój problem polega na tym, że kiedy już wrócę do wymarzonej wagi, niby "delikatnie odpuszczam" a one szybko wracają ;((

Witam!
Ja uparłam się jak nigdy... naprawdę.
Najgorsze jednak jest to ,że w domu muszę gotować sobie osobno-posiłki reszty domowników kuszą jak diabli.
To samo jest w pracy... wszyscy zajadają się pysznymi ciastami i innymi smakołykami a ja siedzę patrzę .
I te pytania " Jak Ty wytrzymujesz?" .Jak do tej pory jestem z siebie dumna i nie dam się złamać!
Tylko dlaczego ludzie nie potrafią "nas" wspierać....albo chociaż trzymać gębę na kłódkę.

Mój największy problem, że ja po prostu lubię jeść...Uwielbiam smak, zapach jedzenia, jak z tego mam rezygnować??
Ehhh ciężko będzie, ale kiedyś trzeba podjąć wyzwanie :)

To chyba kwestia silnej woli:)
Ja np.  teraz jestem notorycznie głodna, cały czas myślę o jedzeniu:)
Więc robię wszystko, aby te myśli od siebie odrzucać...

Zastanawiam się nad tym czy jak schudnę to czy poprawi się moja samoocena, czy będę się mogła w końcu ogarnąć, odwagę znaleźć pracę jakiej bym chciała i odwagę na szorty latem :) czy łatwiej mi będzie siebie zaakceptować. Mam problem z hedonistycznym podejściem, z tym, że przecież nic się nie stanie jeżeli zjem po obiedzie tosta, skoro na obiad był mała porcja, specjalnie mniejsza :). No i po tacie odziedziczyłam taką zależność, jak sądzę powszechną, że kiedy jestem głodna to nie dość, że robię się poirytywona i zła  to jeszcze piekielnie zaczyna boleć mnie głowa i nie mogę się na niczym skupić. Za to kiedy się najem wraca mi humor i spokój. Ech... i najgorsze, że zdaje sobie sprawę, że tak naprawdę bardziej może chodzić o moje kompleksy niż wagę.