Temat: Chęć do zmiany ,strach przed opinią

Jestes pewna, że całkiem wyszłaś już z zaburzen? Bo chcesz dążyć do wagi, która notabene graniczy z niedowagą... A twoja obecna jest praktycznie idealna. Jesteśmy podobnego wzrostu, mam też kilka znajomych w zakresie 170-180 cm. I ważąc więcej od ciebie muszę obiektywnie przyznać, że prezentują się świetnie.

Wiele zależy od budowy. No ja niestety nie jestem w ogóle zadowolona. Przez wiele lat utrzymywałam wagę 50 kg , głową nie pozwala mi jej przekroczyć . Ale poznałam swojego męża , chęć założenia rodziny itd i zaczęłam inaczej myśleć.  Przy 58 czułam się dobrze sama ze sobą. Na pewno jest w tym wszystkim też jakiś prog bezpieczeństwa itd ,ale uwierz ,że to,co robiłam , i do jakiego najgorszego stanu się doprowadziłam świadczy teraz o tym jaką drogę i walkę podjęła. . jestem z tego dumna , ale to na jakim etapie teraz jestem nie pozwala mi czuć się komfortowo. Z drugiej strony moja rodzina bardzo ostro podchodzi do tematu . Ja trzy razy byłam hospitalizowana ,ciężki przypadek był ze mnie . Poniekąd ich rozumiem,strach , ale powinni mi zaufać ,bo życie z piętnem bycia postrzegana jako wiecznie chora doprowadza mnie do szału. 

Dwa razy powiedziałaś, że zalezy od budowy. Obiektywnie rzecz ujmujac jest to nieprawda. Tkanki ludzkie maja pewien określony cieżar właściwy i jest on bardzo zbliżony do siebie u każdego człowieka, inaczej nie byłyby tym samym. Człowiek ma kości, miesnie, skórę, tkanke tłuszczową, płyny ustrojowe - to są rzeczy, które maja swoje dane charakterystyczne i sa czym sa. Wiec nie ma takiej mozliwości, że dwie osoby ważace tyle samo wygladają jakoś skrajnie odmiennie. Mogą się róznić w szczegółach, mogą być te różnice lepiej/gorzej widziane poprzez kulturowy kanon urody (duze/małe piersi, szerokie/waskie biodra, sylwetka miękka/umieśniona itd) i mogą być inaczej odbierane przez nosicielkę ;)

Nie wiem jak zapatrujesz się na fakt, że Twoja waga jest w statystycznej normie kiedy czujesz że masz z nia problem, a nie miałaś, kiedy byłaś statystycznie poza normą lub na jej granicy. Przy czym norma - wg definicji - jest to statystyczna średnia populacji. 

Jak dla mnie, zamieniasz ciężar gatunkowy problemu tak, żeby Ci było wygodnie. Dojadasz po dziecku, bo w koncu musisz coś jeść, ale nie stać Cie na przygotowanie posiłku dla siebie. Powtórze za Blue, jesteś pewna, że wyszłaś z zaburzeń?

Jesteś przecież szczupła. 50 kg przy takim wzroście to nic zdrowego :/

Moze większy problem tkwi w tym ,że brakuje mi poczucia kontroli nad tym jak wyglądam . Teoretycznie ze wszystkiego o czym mówicie zdaje sobie sprawę . Ale głowa osoby po zaburzeniach odżywiania jest ciężkim orzechem do zgryzienia . Terapeuci zawsze mi powtarzali ,że nigdy nie będę w 100 procentach zdrowa osoba i muszę się z tym liczyć. Widzę to głównie przez pryzmat postrzegania siebie . Zawsze coś jest nie tak . Zawsze .

Ale kontrole to Ty możesz miec na tym jakie ubranie załozysz, jaki sobie makijaz zrobisz, bo nawet z tym jaką fryzurę nosisz to nie do końca. 

Dostałaś pewną pulę genów, żyjesz w przypadkowym miejscu na Ziemi i spotkałaś na swojej drodze równie przypadkowych ludzi którzy zdeterminowali Twoje koleje losu. Nie możesz własną wolą rozporzadzać zdarzeniami, ani tak skomplikowanym systemem jakim jest własny organizm. Nigdy nie bedziesz mieć pełnej kontroli. 

Jedno co możesz, to dokonywac wyborów które pozwola Ci nie zespuć tego co masz, a na tę chwilę to jesteś od tego daleko. Wnioski - chcąc coś poprawić (wyglad) władowałaś się w zaburzenia przez co popsułaś swój wizerunek we własnych oczach, poczucie panowania nad życiem i być może zdrowie, o czym nie piszesz, ale to dość oczywisty scenariusz. I ja wiem o tym, że po takim poswieceniu tym bardziej pragniesz satysfakcji. Ale na tym polega błędne koło, o którym mówią terapeuci. 

Jeśli nie zaczniesz jeść normalnie bez przyświecajacego Ci celu nadrzednego, to nic z tego nie będzie. 

A myślałaś żeby porozmawiać z terapeuta? Dziewczyny dobrze radzą ale myślę że powinnaś iść do specjalisty. 

Jest jeszcze jeden aspekt -Twoja sylwetka po ciąży pewnie się zmieniła...Niewykluczone że w tej kiedys optymalnej wadze dalej nie będziesz się dobrze czuć...i co wtedy? Wiadomo dokąd to może doprowadzić.

A pomijając wagę...Jak się czujesz? Jesteś szczęśliwa? 

teraz chyba jestem najszczęśliwszą osoba na świecie ,ponieważ mam zdrowe dziecko. A po wizycie w gamecie miałam powiedziane ,że to raczej będzie trudne , a udało się. Pomimo drastycznego spadku wagi kilka lat temu i trzykrotnej hospitalizacji , moje zdrowie jest w stanie bardzo dobrym . Choroba nie spowodowała u mnie uszczerbku na zdrowiu. W momencie ,gdy trafiłam do szpitala po raz drugi , lekarze nie wiedzieli dlaczego,ale chyba bardzo ktoś chciał bym jeszcze na tym świecie coś zrobiła . I jestem wdzięczna,że uratowali mi życie , ale chciałabym w zdrowy mądry sposób , zgubić trochę kg ,które zostały mi po ciąży . Zdecydowanie byłam bardziej pewna siebie mając nie więcej niż 60 kg.